หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5365

สีหน้าของจื่อหยวนมืดมน เธอเข้าใจศักดิ์ศรีของแม่ทัพโจว การถูกยกให้เป็นยอดนักสู้ที่เก่งที่สุดลำดับสิบนั้นไร้เทียมทาน และทำให้เขามีสิทธิดูถูกผู้บำเพ็ญเพียรที่มีระดับบำเพ็ญเพียรต่ำกว่า

อย่างไรก็ตาม เธอรู้พลังที่แท้จริงของเฉินผิงเช่นกัน

“แม่ทัพโจว คำสั่งของฝ่าบาทนั้นชัดเจน หากการประลองกับเฉินผิงทำให้ศักดิ์ศรีของท่านแปดเปื้อน อย่างนั้นก็ส่งคนของท่านมาแทน” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แม่ทัพโจวขบกรามพลางไตร่ตรอง เขายกมือขึ้นและตะโกนข้ามสนามประลอง “เมิ่งโถว ออกมานี่!”

นายกองแห่งทัพหลวงผู้ถูกเรียกชื่อร่างใหญ่โตราวกับภูเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผล เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ข้าอยู่นี่แล้ว แม่ทัพโจว!”

เมิ่งโถว ขั้นเซียนโลการะดับเจ็ด มีชื่อเสียงในด้านความดุร้ายดุจสัตว์ป่า แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับแปดยังต้องหลีกทางให้เขา

“นี่คือคำสั่ง” แม่ทัพโจวกล่าวพลางชี้หอกใส่เฉินผิง “ประลองกับแขกของเรา แต่ระวังด้วย เจ้าต้องเบามือเพราะเขาเป็นแค่เซียนโลการะดับหนึ่ง หากเกิดอะไรขึ้น โทสะของฝ่าบาทจะตกอยู่ที่เจ้า ไม่ใช่ข้า”

“รับทราบ!” เมิ่งโถวลุกขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ราวกับมองแมลงใต้รองเท้า เขาพลิกข้อมือจนมีเสียงกระดูกลั่น

“ยอมแพ้เถอะเจ้าหนู” เขาคำราม ริมฝีปากแสยะดุจหมาป่า “จะได้ไม่ต้องอับอายต่อหน้าคนอื่น”

เฉินผิงเหลือบมองเมิ่งโถว สายตาของเขาคล้ายจะเบื่อหน่าย จากนั้นก็เดินไปที่ตรงกลางสนามประลอง เขาหันกลับมาและยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งให้คู่ต่อสู้ เชื้อเชิญให้ลงมือก่อน

“โง่เขลานัก!” เมิ่งโถวคำรามเสียงสั่นสะเทือน

เขาพุ่งไปข้างหน้า กล้ามเนื้ออัดแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว กำหมัดแน่นจนข้อนิ้วขาว พลังวิญญาณสีทองกระจายไปทั่วแขน ก่อตัวเป็นพลังกรงเล็บที่เฉือนอากาศราวสัตว์นักล่า

เขาเริ่มด้วยหมัดที่พุ่งลงมากระแทกกระดูกอกของเฉินผิง แค่หมัดนี้ก็โค่นคนที่อ่อนแอกว่าได้ เมิ่งโถวคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้พลังเต็มร้อยกับเซียนโลการะดับหนึ่ง

นักรบทัพหลวงที่อยู่รอบๆ แทบลืมหายใจ พวกเขามั่นใจว่าการโจมตีครั้งนี้จะทำลายกระดูก หากไม่ถึงแก่ชีวิต

เฉินผิงล่องลอยท่ามกลางคมดาบแสงอย่างพริ้วไหว เขาดูสบายๆ ในขณะที่หลบการโจมตีได้หมด พร้อมกับเตะต่อยกลับไปเป็นระยะ ทุกการโจมตีโดนเข้าที่ช่องโหว่ของเมิ่งโถวอย่างแม่นยำ

ตุบ!

เปรี๊ยะ!

“อ๊าก!” เสียงอันเจ็บปวดดังขึ้นบนลานประลอง ภายในไม่กี่นาที เนื้อตัวและแขนขาของเมิ่งโถวก็มีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด ดาบยาวหลุดมือหล่นลงพื้นหิน

เฉินผิงคว้าข้อมือของเมิ่งโถวกลางอากาศ บิดเบาๆ จนเกิดเสียงกระดูกลั่น และแขนของเมิ่งโถวก็หักงอผิดรูป

“ข้า... ยอมแพ้...”

เมิ่งโถวหายใจหอบหมดเรี่ยวแรง จ้องมองเฉินผิงด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและหวาดผวา