หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5374

นักฆ่าคนหนึ่งที่ซ่อนในมุมมืดยิงลูกธนูออกมาหนึ่งดอก ปลายสีดำสนิทอาบพิษที่ทำลายได้ทั้งวิญญาณและกายเนื้อ ศรพุ่งผ่านอากาศอย่างเงียบเชียบ เล็งตรงไปที่แผ่นหลังเปิดโล่งของเฉินผิง

“ข้างหลัง!” เสียงตะโกนอย่างร้อนรนดังขึ้นท่ามกลางเสียงปะทะของคมดาบและเวทมนตร์

เฉินผิงตอบสนองช้าเกินไป เขาหมุนตัว ใช้โล่พลังวิญญาณคลุมแผ่นหลัง

ศรพุ่งชนโล่เสียงเบา แม้จะแทงทะลุผิวหนังไม่เข้า แต่พิษก็แทรกซึมเข้ามาได้ สร้างความเจ็บปวดลุกลามไปตามเส้นลมปราณ แผดเผาเส้นประสาทของเขา

“ฮ่าๆๆ เฉินผิง พิษกร่อนวิญญาณมีไว้เพื่อจุดประสงค์เดียว นั่นคือกัดกินพลังของผู้บำเพ็ญเพียร ภายในไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เจ้าจะหมดเรี่ยวแรงไร้ทางสู้!”

เฉินผิงที่ได้ยินดังนั้นใจหายวาบ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความร้อนระอุที่ไหลผ่านเส้นลมปราณ แต่ละเส้นเริ่มเปราะบาง แววตามีประกายความเจ็บปวด มีเวลาแค่ไม่กี่นาที ไม่ถึงชั่วโมง ต้องทำลายอาคมแล้วหนีไป ไม่อย่างนั้นคงต้องตายที่นี่

เขาสูดหายใจลึกจนเจ็บแปลบ ก่อนจะโคจรพลังวิญญาณที่เหลืออยู่

พลังวิญญาณที่หลับใหลอยู่ภายในตัวเขาปะทุขึ้นอย่างฉับพลัน ซัดกระหน่ำไปทั่วร่างจนกระดูกและเอ็นสั่นไหว พัดพารัศมีศัตรูออกไป

“แหลกไปซะ!”

กระบี่พิฆาตมังกรวาดเป็นวงโค้งสีเงินตัดสายฟ้าสีดำ ปะทะกำแพงม่านแสงเจิดจ้า

ตูม!

สายฟ้าผ่ากำแพงแสงจนสั่นไหว ก่อนจะส่งเสียงปริแตก รอยร้าวแผ่ออกไปราวกับน้ำค้างแข็งที่เกาะบนกระจก

ความเย่อหยิ่งของหลิวคุนหายไป เขาส่งพลังของตัวเองเข้าไปในอาคมและตะโกน “ฆ่ามันเดี๋ยวนี้! อย่าปล่อยให้รอดไปได้!”

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในชุดดำรุมล้อม ดาบและเวทมนตร์ซัดกระหน่ำ บีบให้เฉินผิงต้องปัดป้องด้านซ้าย หลบด้านขวา รอยสีแดงเข้มผุดขึ้นทั่วแขนและข้างลำตัว

กระนั้นร่างกายของเขาที่แข็งแกร่งด้วยสายเลือดมังกรทองยังคงยืนหยัด เขาคำรามอย่างบ้าคลั่ง ยกกระบี่ขึ้นอีกครั้งและฟาดฟันใส่รอยแยก

ราวกับเสียงน้ำแข็งแตกละเอียด กำแพงแสงพังทลาย เศษแสงกระจัดกระจาย เฉินผิงพุ่งไปข้างหน้า ออกจากโถงจันทราและวิ่งไปยังทางเข้าสำนักมหาเสนาบดี

“ตามไป! เอาตัวกลับมาให้ได้!” หลิวคุนตะโกน นำเหล่าชายชุดดำออกไล่ล่าด้วยตนเอง

เฉินผิงพุ่งทะยานสู่ถนนใหญ่ ตัดผ่านเมืองหลวงที่ส่องสว่างด้วยตะเกียง และวิ่งตรงไปยังป่าหลังกำแพงชั้นนอกนครหลวง

พิษกร่อนวิญญาณในตัวเขาลุกลามเร็วขึ้น พลังของเขาริบหรี่ลงทุกครั้งที่หัวใจเต้น เสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ อย่างน่าหวาดหวั่น

เขาฝืนบังคับกล้ามเนื้อที่สั่นเทา พับขาทั้งสองข้างไว้ใต้ร่าง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ใช้จิตตวิสุทธิดึงสติเพื่อเผชิญกับพิษกร่อนวิญญาณในเส้นเลือด

พลังมังกรอันเก่าแก่และเข้มข้นเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วเส้นลมปราณของเขา กระแสน้ำสีทองแผดเผาพิษที่รุกราน เผาผลาญจนเริ่มสลายไป

กระนั้นพิษก็ยังคงเกาะติดในร่าง ทุกครั้งที่ขับออกไปจะพบพิษซ่อนอยู่อีกชั้น ราวกับพิษนั้นไม่ยอมตาย

สองชั่วโมงผ่านไป เหงื่อซึมเปื้อนเสื้อคลุมขาดวิ่นของเขา เมื่อลืมตาขึ้น พิษถูกชะล้างออกไปมากกว่าครึ่ง แต่ความเหนื่อยล้าก็มาเยือน

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังลอดเข้ามาจากปากถ้ำ เสียงอันร้อนรนและคุ้นเคย “เฉินผิง เจ้าอยู่ข้างในหรือเปล่า”

หัวใจของเฉินผิงเต้นระรัว เขาจำเสียงของจื่อหยวนได้ทันที พยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วก้าวไปหาแสงสว่าง “จื่อหยวน คุณมาถึงที่นี่ได้ยังไง?”

ทันทีที่เธอเห็นบาดแผล เสื้อผ้าขาดวิ่น และใบหน้าซีดเซียวของเขา ความกังวลก็กลบความเยือกเย็น “เกิดอะไรขึ้น? หลิวคุนทำร้ายเจ้าหรือ? สำนักมหาเสนาบดีกำลังวุ่นวาย ลูกน้องของเขาอ้างว่าเจ้าโจมตีหลิวคุนแล้วหนีไป ข้ากังวลจึงตามรอยมาจนพบเจ้า”

“หลิวคุนปรารถนากระบี่พิฆาตมังกรและสายเลือดมังกรทองของผม” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เขาวางกับดักไว้ในบ้านพักมหาเสนาบดี ถ้าผมทำลายอาคมสะกดพลังวิญญาณไม่ทัน ก็คงโดนเขาจับขังคุกไปแล้ว”

ดวงตาสีม่วงของจื่อหยวนลุกโชน “ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง! ทำร้ายแขกผู้มีเกียรติของฝ่าบาท ลบหลู่ราชบัลลังก์และราชสำนัก ข้าจะนำความผิดของเขาไปรายงานกับฝ่าบาทเดี๋ยวนี้”