หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5379

ภายในจุดชีพจรที่ปั่นป่วน พายุแสงสีครามหมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆ แต่ละรอบบีบรัดแน่นขึ้นจนกระทั่งเฉดสีเข้มขึ้นจากสีหยกเป็นมรกตเข้ม

พลังที่ควบแน่นกระแทกกำแพงที่กั้นรอบจุดชีพจรครั้งแล้วครั้งเล่า รอยแตกเล็กๆ แผ่ขยายไปทั่วกำแพงอันแข็งแกร่งทุกครั้งที่กระทบ

วันเวลาผ่านไปภายในหอคอย ด้านนอกเพิ่งผ่านไปแค่สองวัน แต่เวลาในนี้เดินเร็วจนถึงวันที่สองร้อยแล้ว

ในระหว่างนั้นบาดแผลของจื่อหยวนได้รับการเยียวยาอย่างสมบูรณ์ ยาขับพิษและพลังวิญญาณเข้มข้นผสานกายเนื้อและวิญญาณเข้าด้วยกันจนไม่เหลือรอยแผลอีก พลังนั้นยังผลักดันเธอขึ้นสู่ขั้นเซียนโลการะดับเก้า ห่างจากขั้นเซียนปุถุชนเพียงก้าวเดียว

บ่อยครั้งที่เธอนั่งอยู่ใต้ต้นชาบรรลุ สายตาทอดมองไปยังเฉินผิงที่อยู่ไม่ไกล เมื่อความทรงจำตอนที่ริมฝีปากของเขาดูดพิษจากเธอหวนกลับมา ต้นขาของเธอก็ชิดกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ความร้อนระอุในกายรบกวนความสงบของเธอ

รอบๆ ร่างของเฉินผิงมีรัศมีแสงสีฟ้าคราม สายฟ้าเส้นเล็กแล่นไปตามตัว สะท้อนอักขระที่สลักไว้บนผนังหอคอย กองมณีสวรรค์เบื้องหน้าเขาจมลงไปครึ่งหนึ่งของความสูงชายคนหนึ่ง แสงของมันจางลงเพื่อหล่อเลี้ยงพลังบำเพ็ญเพียรของเขา

ในวันสุดท้าย ขณะที่กระแสพลังอีกสายพุ่งผ่านร่างของเขา ดวงตาของเฉินผิงก็เบิกกว้าง แสงสีเงินแตกกระจายออกมาจากม่านตา

“แตกสลาย!” เขาคำราม หลอมพลังทุกหยดให้กลายเป็นหอกวิญญาณ และแทงตรงไปยังเปลือกที่แตกร้าวในกายเขา

เสียงผลึกแตกหักดังขึ้นภายใน

ในที่สุด กำแพงที่กั้นไว้นานก็พังทลายลงราวกับค้อนทุบกระจก

พลังวิญญาณที่ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นปะทุขึ้น ปั่นป่วนอยู่ภายในจนกระทั่งสีของมันเปลี่ยนเป็นหยกสีเข้ม เมื่อพายุสงบลง แก่นพลังอันแข็งแกร่งก็ลอยอยู่กลางตัวเขา รัศมีของมันเพิ่มกว่าเดิมหลายเท่า

เขาก้าวเข้าสู่ขั้นเซียนโลการะดับสอง

เฉินผิงหยุดบำเพ็ญเพียร สายฟ้าแล่นไปทั่วเส้นลมปราณของเขา เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่รอยยิ้มสงบนิ่งและพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า

เขาลุกขึ้น เกร็งมือและไหล่ และพบว่าอาการบาดเจ็บทั้งหมด ทั้งจากพิษ จากการโหมใช้พลัง และบาดแผลที่มองไม่เห็นถูกชำระล้างอย่างหมดจด พลังบริสุทธิ์จากมณีสวรรค์หล่อหลอมรากฐานของเขาให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“เฉินผิง ยินดีด้วยที่เพิ่มระดับได้แล้ว!” จื่อหยวนร้องพลางรีบตรงเข้ามาหา ความสุขฉายชัดบนใบหน้า

หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่ เฉินผิงก็เงยหน้าขึ้น “ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง”

“ดีขึ้นมากแล้ว” เธอตอบพลางบิดไหล่ข้างหนึ่งเพื่อทดสอบ “เราต้องรีบกลับแคว้นเฉิน ข้าเกรงว่าหลิวคุนอาจจะวางแผนโค่นบัลลังก์ฝ่าบาท”

“เข้าใจแล้ว” เฉินผิงพยักหน้าเมื่อเห็นตรงกัน

เขายกมือขึ้น ประตูสีทองของหอคอยเปิดออกตามคำสั่ง เขาพยุงเอวจื่อหยวนไว้ และพาเธอออกสู่แสงแดด

ทันทีที่เท้าแตะพื้น หอคอยก็หดเล็กลงเหลือขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ และร่วงหล่นลงมาบนฝ่ามือของเฉินผิง

แสงตะวันด้านนอกสาดส่องขอบฟ้า เฉินผิงจ้องมองนครหลวง ความมุ่งมั่นฉายชัดในดวงตา

ทั้งสองซ่อนรัศมีของตัวเองและพุ่งทะยานไปทางทิศตะวันออก ร่างเลือนหายเป็นสายลมที่พัดสู่แคว้นเฉิน