หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5387

หลิวคุนพูดไม่ออกชั่วขณะ แต่เขาไม่ยอมแพ้ “ข้ายังมีองค์หญิง ข้าจะพานางไปหาราชาจินด้วยตัวเอง หากยังไม่ยอมมอบตำราพิธีกรรมให้ ข้าจะหลั่งเลือดของลูกสาวต่อหน้าเขา”

พูดจบเขาก็พุ่งออกจากถ้ำ พลางตะโกนสั่งการให้เตรียมตัวประกัน

ภายในห้องโถงใหญ่ของอารามเหลยหยิน บรรยากาศหนักอึ้งกดทับ ทุกลมหายใจมีกลิ่นอายของสายฟ้า แรงกดดันพุ่งสูง

เฉินผิงยืนอยู่กลางห้องโถง ถ่ายทอดพลังมังกรเสี้ยวสุดท้าย ฉีเต้าจาง หูหม่าซือและนักบวชอีกหลายสิบคนโอบล้อมเขา ปลดปล่อยพลังของตนลงในระฆังมังกร แสงสีทองพุ่งออกมาจากระฆัง ปะทะกับรัศมีมารสีดำที่หมุนวนอยู่ด้านนอก เสียงกระทบแต่ละครั้งดังก้องราวกับผนึกใกล้แตกสลาย

“ไม่ได้ผล! รัศมีมารแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ” หูหม่าซืออุทานขณะเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก “เครื่องรางที่ข้าแปะลงระฆังสลายเป็นเถ้าถ่านทันทีที่สัมผัส มีบางอย่างกำลังเรียกวิญญาณมารเหล่านี้ และพวกมันแทบรอไม่ไหวแล้ว”

ฉีเต้าจางหน้าซีดเซียว พลังวิญญาณของเขาลดต่ำจนน่าหวาดหวั่น “เฉินผิง พลังของระฆังมังกรใกล้จะหมดแล้ว... รอยแตกในผนึกกำลังขยาย เราต้านไม่ไหว!”

เฉินผิงกัดฟันและปลดปล่อยพลังมังกรออกมา มังกรทองขดตัวรอบระฆัง แสงของมันผลักความมืดออกไปชั่วครู่

ทว่าลึกลงไปใต้ผนึกนั้น ความอาฆาตพยาบาทอันเก่าแก่ได้รวมตัวกัน มันกว้างใหญ่และรอคอยดั่งสัตว์ร้ายที่ตื่นขึ้นหลังจากผ่านกาลเวลาหลายร้อยปี เฉินผิงสัมผัสได้ถึงวิญญาณมาร และรู้ว่าการโจมตีครั้งต่อไปจะยิ่งกว่านี้

พื้นหินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัว ราวกับมีหัวใจดวงใหญ่กำลังเต้นอยู่ใต้อารามเหลยหยิน กระเบื้องร่วงลงมาจากหลังคาหล่นลงพื้นหินอ่อน

ผนึกโบราณส่งเสียง รอยแตกเล็กเท่าเส้นผมแผ่ขยาย และคลื่นรัศมีมารปะทุขึ้น กลืนกินแสงสีทองในพริบตา

เสียงดังกึกก้องไปทั่วฟากฟ้า แรงระเบิดรุนแรงสนั่นหวั่นไหว

ในที่สุดผนึกก็ระเบิด เศษหินของอารามลอยฟุ้ง

กองทัพเงาดำร่างบิดเบี้ยวผุดขึ้นจากหุบเหวนรก เสียงกรีดร้องและคำรามของพวกมันก่อกำเนิดเป็นท่วงทำนองชวนผวา

“จงฟังคำสั่ง! อาละวาดให้ทั่ว แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังนครหลวง เราจะบุกเข้าไปทำลายผนึก ปลดปล่อยพวกพ้องแล้วทำลายล้างชั้นหกให้สิ้นซาก!”

“รับทราบ!” เงามืดนับแสนคำรามพร้อมกัน เสียงกู่ร้องของพวกมันดังทั่วท้องฟ้าและผืนดิน

ราตรีกลืนกินกลางวัน ขณะที่เมฆดำพัดกระหน่ำเหนือศีรษะ สายฟ้าแลบเมื่อสายฝนสีดำที่ผสานกับรัศมีมารโปรยลงสู่พื้นดิน พลังวิญญาณของชั้นหกหนาแน่นชวนอึดอัด

มารกลืนวิญญาณดีดนิ้วกรงเล็บ และตราสีดำก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า แตกออกเป็นแสงที่กระจายไปทั่วชั้นหก ไม่ใช่สิ่งอื่นใดนอกจากตรารวมพลมาร

ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารทุกคนในชั้นหกต่างรับรู้ถึงการเรียกขาน

ไม่ว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่ซ่อนตัวอยู่ในภูเขาลึกหรือแอบปะปนอยู่กับชาวเมือง ต่างก็ละทิ้งทุกสิ่งและถาโถมเป็นคลื่นสีดำซัดสู่นครหลวง