หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5388

ดวงตาของพวกมันบ้าคลั่ง ราวกับยุคสมัยแห่งเหล่ามารได้มาถึงแล้ว

ข่าวการหลุดพ้นของวิญญาณมารกระจายไปทั่วชั้นหก และภายในหนึ่งชั่วโมงทุกคนก็รู้ถ้วนหน้า

ที่ป่าดำ กลุ่มผู้บำเพ็ญเพียรเผ่าอสูรกำลังนั่งย่างเนื้อรอบกองไฟ

ความปั่นป่วนในอากาศฉับพลันทำให้ขนของพวกเขาลุกชัน เมื่อมองขึ้นไปก็เห็นสายฝนสีดำที่กระจายออกมาจากเมฆสายฟ้า ความหวาดกลัวแล่นผ่านฝูงชน

เสียงตะโกนทำลายความเงียบงัน “นั่นมันอะไรกัน?” เสียงนั้นปกปิดความกลัวไม่มิด

ผู้บำเพ็ญเพียรหมีร่างกำยำ อกของเขาสั่นระริกภายใต้ชุดเกราะ ยื่นอุ้งเท้าขึ้นไปยังขอบฟ้า เมฆหมอกสีดำบนนั้นถาโถมเป็นคลื่น กลิ่นแห่งความอาฆาตที่ล่องลอยอยู่ในสายลมรุนแรงจนแทบสำลัก มืดมิดยิ่งกว่าทุกสิ่งที่เคยปรากฎในสงครามมารโบราณ อากาศที่อสูรหมีสูดเข้าไปราวกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขา “รัศมีมารที่เข้มข้นและรุนแรงเช่นนี้... น่ากลัวยิ่งกว่าสงครามมารในสมัยนั้นเสียอีก!”

บางคนอ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพฝันร้าย “วิญญาณมาร! วิญญาณมารนับแสนในตำนานที่อารามเหลยหยินผนึกไว้! พวกมันหลุดออกมาแล้ว!”

ผู้บำเพ็ญเพียรจิ้งจอกที่อยู่ใกล้ๆ หน้าซีดเผือด “ตรารวมพลมารคงปรากฎไปทั่วชั้นหก และผู้บำเพ็ญเพียรมารทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังนครหลวง ถ้าเราไม่หนีตอนนี้ วิญญาณมารพวกนั้นจะกลืนกินเราหมดสิ้น!”

คำเตือนของเธอดังก้อง ชั่วพริบตานั้นผู้บำเพ็ญเพียรแห่งป้อมลมดำแตกตื่น วิ่งวุ่นหนีไปคนละทาง ทิ้งไว้เพียงเศษข้าวของและฝุ่นผงลอยคลุ้งที่บ่งบอกว่าพวกเขาเคยอยู่ที่นี่

ขณะเดียวกัน ภายในห้องโถงใหญ่ของสำนักหยุนเซี่ย ในเขตชายแดนเหนือ แสงตะเกียงส่องประกายกระทบใบหน้าเคร่งเคียด

เจ้าสำนักและผู้อาวุโสหลายคนจ้องมองเงาบิดเบี้ยวปกคลุมท้องฟ้า

คนส่งสารคุกเข่า เสียงสั่นเครือ “ข่าวเพิ่งมาถึง ผนึกแห่งอารามเหลยหยินพังทลายแล้ว วิญญาณมารนับแสนดวงกำลังตรงมายังนครหลวง และผู้บำเพ็ญเพียรมารทุกคนล้วนตอบรับเสียงเรียกของตรารวมพลมาร”

“หากนครหลวงล่มสลาย และวิญญาณมารเหล่านั้นหลั่งไหลไปทั่ว จะมีมนุษย์ล้มตายไม่น้อย รวมถึงพวกเราด้วย” ผู้อาวุโสใหญ่กล่าว น้ำเสียงของเขาสั่นสะท้าน

เจ้าสำนักขมวดคิ้ว “กระจายคำสั่ง! เรียกศิษย์สำนักหยุนเซี่ยทุกคนให้กลับมาป้องกันทันทีและปิดสำนักให้แน่นหนา ห้ามผู้ใดออกไป! แล้วก็ส่งคนไปดูลาดเลาที่นครหลวงด้วย หากที่นั่นตกอยู่ในอันตราย ค่อยตัดสินใจว่าควรจะช่วยเหลือหรือไม่!”

ในหุบเขาหมื่นอสูรที่ชายแดนตะวันตก ไป๋หู่ หัวหน้าหุบเขายืนอยู่ที่ปากทางเข้า ลายบนตัวเขาโดดเด่นใต้ท้องฟ้าสีม่วง

เขาคืออสูรเสือขาวที่ท่องโลกมานานนับพันปี ทว่าแม้แต่ตัวเขายังรู้สึกกังวล ดวงตาสีทองจับจ้องเมฆหมอกแห่งมารที่ลอยอยู่เหนือนครหลวง

“วิญญาณมารหลุดออกมาแล้ว” เขาพูดเสียงสั่น “อาณาจักรแดนสรวงชั้นหกจะมอดไหม้”

แม้กระทั่งตอนนี้ที่เสียงกรีดร้องดังทั่วฟ้า หลิวคุนก็ยังยึดติดกับจินตนาการอันบิดเบี้ยวของตัวเอง ควบคุมกองทัพวิญญาณมาร ยึดครองชั้นหกและสถาปนาตนขึ้นปกครองทุกสิ่ง

อีกด้าน ข่าวการปรากฏตัวของกองทัพวิญญาณมารเพิ่งถึงหูราชาจิน และมันชวนตะลึงจนสีหน้าของเขาเคร่งเครียด

“ฝ่าบาท กองทัพวิญญาณมารกำลังมุ่งหน้าไปยังนครหลวง เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมารก็ตามมาด้วย นครหลวงตกอยู่ในอันตราย” หน่วยลาดตระเวนหายใจหอบขณะรายงาน น้ำเสียงหวาดกลัว

“ฝ่าบาท กำลังเสริมจากช่องเขาอัสดงและป้อมปี่ชุ่ยยังมาไม่ถึง คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีกหลายชั่วโมง” แม่ทัพโจวเสริม

ราชาจินสูดหายใจเข้าช้าๆ ข่มความกังวล “ยกเลิกคำสั่งเดิม ให้ทุกทัพเดินทางไปยังอารามเหลยหยิน ตามหาเฉินผิง ข้าจำเป็นต้องรู้สถานการณ์ของอาราม”

ขณะเดียวกัน นครหลวงตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนก

ท้องถนนที่เคยพลุกพล่านไปด้วยพ่อค้าแม่ค้า บัดนี้กลับเต็มไปด้วยประชาชนแตกตื่นที่พาเด็กๆ และคนชราไปหลบในที่ปลอดภัย เสียงคร่ำครวญปะปนกับเสียงกรีดร้อง ดังไปทั่วตรอกซอกซอยในเมือง

ชาวเมืองที่สิ้นหวังพยายามหนีออกประตูเมือง แต่กลับถูกทัพองครักษ์ตั้งโล่ชูหอกขับไล่ให้ถอยไป เหล่าทหารพยายามผลักพวกเขากลับเข้าไป ทว่าในเมืองเต็มไปด้วยความโกลาหล