หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5390

ทหารหนุ่มคนหนึ่งสะบัดหอกเงินของเขา “พี่น้องทั้งหลาย เหล่ามารสังหารญาติพี่น้องและเผาบ้านเรือนของเรา ฉะนั้นจงยอมตายดีกว่าเสียศักดิ์ศรี! จะยอมแพ้ไม่ได้! เราต้องสู้!”

“สู้!” เสียงคำรามดังกึกก้องพร้อมกัน อาวุธชูขึ้นด้วยความมุ่งมั่น

ประชาชนในเมืองได้ยินเสียงป่าวประกาศนั้นและตอบโต้ด้วยเสียงคำรามกึกก้อง ความโกรธแค้นกลบความกลัว

“เราจะไม่ยอมแพ้! แม้ต้องตาย เราก็จะยืนหยัดเพื่อนครหลวง!” เสียงตะโกนจากฝูงชน

“หลิวคุนเป็นคนทรยศ! ฆ่ามันแล้วฆ่าพวกมารซะ!”

“ชาวสวรรค์ทั้งหลาย เตรียมตัวปกป้องนครหลวง!”

ชั่วพริบตานั้นพลเมืองนครหลวงก็พุ่งเข้ามา ยืนเคียงข้างทัพองครักษ์ สร้างปราการที่ประกอบด้วยโล่ ท่อนไม้และความมุ่งมั่นแรงกล้า พวกเขาอาจเป็นแค่พลเมือง แต่ก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรเช่นกัน ทุกคนหยิ่งในศักดิ์ศรีของชาวสวรรค์แต่ไหนแต่ไร และจะไม่ยอมก้มหัวให้เผ่าพันธุ์อื่น

ไม่มีใครคิดยอมแพ้

เมื่อเห็นทุกคนลุกขึ้นต่อต้าน หลิวคุนก็ทำตัวไม่ถูก

สิ่งที่เขาปรารถนามาตลอดคืออำนาจ แม้จะทะเยอทะยานแค่ไหนหลิวคุนก็ไม่เคยคิดที่จะทรยศแคว้นเฉิน หรือคิดจะถวายชีวิตพลเมืองของนครหลวงให้กองทัพวิญญาณมาร แต่ตอนนี้เขามาไกลเกินกว่าจะถอยกลับ

“พวกเจ้า...พวกเจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

เสียงตะโกนของเขาดังไปทั่วกำแพง แต่มือของเขายังคงไม่ขยับ ไม่กล้าออกคำสั่งให้ทำร้ายพลเรือนฝ่ายตัวเอง

ความอดทนของมารกลืนวิญญาณหมดลง “ในเมื่อไม่ยอมทำตามสั่ง แปลว่าพวกเจ้าเลือกที่จะสู้ อย่างนั้นก็ดี ทั้งหมดเดินหน้า บุกนครหลวง!” จอมมารคำราม

“ฆ่ามัน!”

วิญญาณมารหนึ่งแสนดวงคำรามพร้อมกัน คลื่นสีดำไหลทะลักเข้าสู่ประตูเมืองพร้อมกับเสียงดังสนั่น

ประตูเหล็กปิดแน่น แต่กรงเล็บและคมดาบฟาดประตูไม้และหินไม่หยุดจนเกิดรอยแตกร้าว

“ยื้อเอาไว้!” ผู้บัญชาการทัพองครักษ์ฟาดดาบเป็นวงโค้งเพลิง ผ่ามารตนแรกที่ข้ามกำแพงเข้ามา

เหล่าทหารตามเขาไป แทงหอก ฟันกระบี่ ยิงธนูใส่ฝูงมาร ส่วนชาวเมืองที่ร่วมสู้ต่างคว้าเอาทุกอย่างที่หาได้ ทั้งขวาน ก้อนอิฐหรือแม้แต่กำปั้นเปล่าๆ แล้วพุ่งเข้าปะทะ บางคนกอดมารเอาไว้และระเบิดพลังวิญญาณเผาร่างตัวเอง

ดวงวิญญาณแต่ละดวงเปี่ยมล้นด้วยความเคียดแค้น เป็นวัตถุดิบสมบูรณ์แบบสำหรับฝึกวิชามาร

“ฮ่าๆๆ! วิเศษมาก! เก็บวิญญาณได้มากขนาดนี้ ข้าต้องเพิ่มระดับได้แน่!” เซี่ยหวู่หยิงอุทาน เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความหิวโหย

เสียงหัวเราะแหลมสูงของเขาดังก้องไปทั่ว เสียงอันบ้าคลั่งไร้ซึ่งความเมตตา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ประตูก็พังทลายลงด้วยเสียงคล้ายยักษ์ที่กำลังจะตาย

เมื่อกำแพงหายไป กองทัพวิญญาณมารก็หลั่งไหลเข้าสู่นครหลวง กวาดล้างถนนและลานกว้างด้วยคมดาบกับความมืด ทำลายล้างทุกชีวิตที่พบ

เปลวเพลิงโหมกระหน่ำบ้านเรือน เสียงร้องขอความช่วยเหลือปะปนกับเสียงกรีดร้องเจ็บปวดและเสียงดาบปะทะกัน ระหว่างบ้านเรือนที่ถูกไฟไหม้มีซากศพนอนเกลื่อนกลาดอย่างไร้ความหวัง

นครหลวงแคว้นเฉิน อัญมณีแห่งชั้นหกพังทลายลงในเวลาไม่นาน หอคอยสีขาวมุกพังทลาย กำแพงหินแตกละเอียด เปลวเพลิงพุ่งสูงเสียดฟ้า กองทัพวิญญาณมารจ้องมองท้องถนนที่ครั้งหนึ่งเคยดังก้องไปด้วยเสียงหัวเราะ

หลิวคุนเดินโซเซไปตามถนนใหญ่ที่เขาเคยเดินมาตั้งแต่เด็ก ที่ซึ่งเคยมีความสุขและเสียงเพลง บัดนี้เหลือเพียงควัน เลือดและเศษซาก ภาพที่เห็นถาโถมใส่เขาด้วยความรู้สึกผิด ทุกลมหายใจเจ็บปวด