หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5391

เขาจดจำบาปทั้งหมดของตัวเองได้ชัดเจน ทั้งสมรู้ร่วมคิดกับตำหนักวิถีมาร ลักพาตัวองค์หญิงจื่อ บีบบังคับราชาจิน กระทั่งวางแผนทำลายผนึกที่กักขังวิญญาณมาร บัดนี้บาปนั้นตามสนองแล้ว

"ข้าผิด... ผิดมหันต์" หลิวคุนพึมพำด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด แววตาตื่นตระหนก เขาใกล้จะสิ้นสติ

ทันใดนั้นเขาก็นึกชื่อหนึ่งขึ้นมาได้ องค์หญิงจื่อ

เขาผุดลุกขึ้นและวิ่งไปยังสำนักมหาเสนาบดี รองเท้าไถลไปบนขี้เถ้าขณะวิ่ง

ภายในคฤหาสน์ที่เคยเงียบสงบ องค์หญิงถูกมัดไว้กับเสาหิน ด้านนอกมีแต่เสียงสู้รบ หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกอย่างแรง หลิวคุนแทบจะพุ่งทะลุเข้ามาด้วยความร้อนรน

"องค์หญิงจื่อ รีบมากับข้าเดี๋ยวนี้!" เขาพูดเสียงสั่น นิ้วสั่นระริกขณะแก้เชือก หายใจถี่ด้วยความตื่นตระหนก การสังหารหมู่ด้านนอกคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทุกชั่วขณะ

องค์หญิงจื่อจ้องมองด้วนแววตาเย็นชา “ทำไมเจ้าถึงปล่อยข้า หลิวคุน? เจ้าไม่ได้คิดจะใช้ตัวข้าต่องรองกับท่านพ่อหรอกหรือ?”

ความละอายทำให้หน้าของหลิวคุนแดงก่ำ “ข้าต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้ องค์หญิงจื่อ ข้าสูญเสียตัวเองให้กับความทะเยอทะยาน ข้าทรยศแคว้นเฉิน ทรยศฝ่าบาทและเหล่าผู้บริสุทธิ์ที่กำลังหลั่งเลือด ข้าสมควรตายเป็นพันครั้ง แต่ข้าจะไม่ยอมทำผิดพลาดอีก... ไป รีบไปที่ประตูเมืองชั้นนอก ยังพอมีหวังที่ท่านจะรอดชีวิต!”

สีหน้าขององค์หญิงจื่ออ่อนลงเมื่อเห็นความเสียใจในดวงตาของหลิวคุน แม้จะยังคงมีความระแวงอยู่บ้าง “ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า?”

“เพราะข้าทำลายชีวิตมามากพอแล้ว มีแต่วิธีนี้ที่ข้าจะไถ่บาปได้”

พูดจบเขาก็วางเครื่องรางสื่อสารลงบนฝ่ามือของเธอ "นี่คือเครื่องรางของหน่วยข่าวกรอง ถ้าทำลายเครื่องรางหยิงฉาจะส่งคนมาตามหาท่าน รีบไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่จะสายเกินแก้!"

องค์หญิงจื่อลังเล ก่อนจะกำเครื่องรางไว้แน่น "ดูแลตัวเองด้วย หลิวคุน"

พูดจบเธอก็หันหลังและพุ่งเข้าไปในลานกว้างที่ไฟลุกไหม้ วิ่งเหยียบเลือดบนพื้นออกไป

ขณะมองดูเธอหายเข้าไปในควัน หลิวคุนก็รู้สึกถึงความโล่งอกท่ามกลางความสิ้นหวัง เขาเดินออกไปและมองดูวิญญาณมารที่ทะลักเข้ามาในเมือง แววตาของเขามุ่งมั่น

“ชาวเมืองและทหารแห่งนครหลวง หลิวคุนผู้นี้ทำผิดต่อพวกเจ้าทุกคน วันนี้ข้าจะสละชีวิตเพื่อชดใช้บาปของข้า!” เขาตะโกน

ตูม!

วิญญาณมารมหาศาลอาละวาดไปทั่ว เหล่าทหารและชาวเมืองล้มตายเกลื่อนกลาด ธงประจำเมืองที่พวกเขาภาคภูมิชุ่มด้วยสีดำ

เซี่ยหวู่หยิงเดินมองศพเหล่านั้นและเสี้ยววิญญาณที่ล่องลอย รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้า ราวกับว่าความพินาศครั้งนี้เป็นผลงานชิ้นเอก

ด้านนอกอารามเหลยหยินที่พังทลายมีควันลอยขโมง อารามที่เคยศักดิ์สิทธิ์กลับเหลือแต่ซากใต้ท้องฟ้ามืดดำ

หินทุกแผ่นเปื้อนร่องรอยพลังสีดำ กลิ่นเน่าเหม็นแฝงในอากาศจนทุกลมหายใจรู้สึกแสบคอ

เมื่อราชาจินและกองทัพหลวงมาถึงในที่สุด พวกเขาก็ตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏ หมวกหลุดร่วงจากมือขณะที่เหล่าทหารมองดูความหายนะ ไม่อาจเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แม่ทัพโจวพูดด้วยน้ำเสียงแห้งผาก "เกิดอะไรขึ้นที่นี่?" เสียงของเขาสั่นระริก

อารามสะกดวิญญาณมารไว้ใต้ผนึกนานหลายศตวรรษ บัดนี้ผนึกกลับแตกร้าว เป็นเครื่องย้ำเตือนว่ากระทั่งปราการไร้เทียมทานก็อาจพังทลายได้ในคืนเดียว

ราชาจินรีบตรงไปยังระฆังมังกรซึ่งปกคลุมไปด้วยแสงสีทองจางๆ เขาเห็นเฉินผิง ฉีเต้าจางและหูหม่าซือข้างในกำแพงโปร่งแสง