หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5395

มารกลืนวิญญาณยิ้มมุมปาก “แถมยังครอบครองระฆังมังกรที่สามารถแทนที่ระฆังเหลยหยินได้ เพราะระฆังนั่นข้าถึงหลุดจากผนึกช้าไปหลายวัน บอกข้า เซี่ยหวู่หยิง ตำหนักวิถีมารขโมยระฆังเหลยหยินจากอารามเหลยหยินใช่ไหม?”

เซี่ยหวู่หยิงไม่กล้าโกหก เขาก้มหน้า “ถูกแล้ว นายท่าน เรารู้ว่าผนึกต้องเสริมพลังด้วยระฆังเหลยหยินทุกๆ ร้อยปี เราจึงขโมยมา เพื่อให้ท่านและวิญญาณมารทำลายผนึกได้ง่ายขึ้น”

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนริมฝีปากของมารกลืนวิญญาณ “งั้นข้าก็ต้องขอบคุณเจ้าสินะ”

เซี่ยหวู่หยิงยืดตัวตรง มองข้ามความมุ่งร้ายในความสุภาพ “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ นายท่าน เราทุกคนล้วนเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมาร เราช่วยกันเป็นปกติอยู่แล้ว”

เซี่ยหวู่หยิงประหลาดใจเมื่อมารกลืนวิญญาณแค่นเสียงเย็นชา "เจ้าขโมยระฆังเหลยหยินและปลดปล่อยพวกเรา เพราะพวกเจ้าต้องการเก็บเกี่ยววิญญาณมารของข้าเพื่อนำไปบำเพ็ญเพียร จริงไหม?"

น้ำเสียงเหยียดหยามของเขาดังก้อง

ปากของเซี่ยหวู่หยิงแห้งผาก ไม่มีคำตอบรับใดๆ เพราะคำกล่าวหาของมารกลืนวิญญาณเป็นจริง

ท้ายที่สุดแล้ว วิญญาณมารเหล่านั้นคือเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารที่ถูกสังหารในอดีต เมื่อได้วิญญาณมารมา ตำหนักวิถีมารก็จะดูดกลืนเพื่อใช้บำเพ็ญเพียร ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณมาร วิญญาณมนุษย์หรืออสูรก็ใช้ได้ไม่ต่างกัน

น้ำเสียงของมารกลืนวิญญาณอ่อนลงแม้จะยังแข็งกร้าวอยู่บ้าง “ถึงอย่างนั้น พวกเจ้าก็ช่วยเราหลายเรื่อง ไม่ว่าจะมีเจตนาอะไร ข้าก็ยังต้องขอบคุณตำหนักวิถีมาร ครั้งนี้ข้าจะออกอาละวาดสังหารหมู่ในชั้นหก พวกเจ้าเก็บเกี่ยวดวงวิญญาณตามทางได้ตามสบาย”

“ขอบคุณนายท่าน!” เซี่ยหวู่หยิงอุทาน ความหวังที่จะได้ดวงวิญญาณทำเอาเขาตื่นเต้น

พวกเขาเดินต่อไปโดยมีมารกลืนวิญญาณนำหน้า เหล่าวิญญาณมารและผู้บำเพ็ญเพียรกระจายตัวอยู่ด้านหลัง แต่ทันทีที่ยอดแหลมของอารามเหลยหยินโผล่ขึ้นเหนือหมอก พลังวิญญาณก็กระเพื่อมผ่านอากาศ ทำให้มารกลืนวิญญาณขมวดคิ้ว

"มีผู้บำเพ็ญเพียรชาวสวรรค์อยู่ใกล้ๆ" เขาพึมพำเสียงต่ำและเย็นชา "ตามหาพวกมัน..."

วิญญาณมารและผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารทุกคนทำตามสั่ง กระจายกันไปในเงามืด เที่ยวค้นหาตามซากอาคารบ้านเรือน

ไม่นานพวกมันก็กลับมา ลากผู้บำเพ็ญเพียรที่ตัวสั่นเทามาด้วยกว่าสิบคน บังคับให้คุกเข่าลงต่อหน้ามารกลืนวิญญาณ

เซี่ยหวู่หยิงก้าวไปข้างหน้า ดวงตาภายใต้หน้ากากสีแดงเข้มหรี่ลง "พวกเจ้าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรชาวสวรรค์ใช่ไหม? มาสอดแนมพวกเราหรือ?"

เขาเอ่ยคำถามแล้วจ้องมองคนเหล่านั้น เสื้อผ้าของพวกเขาขาดวิ่น ใบหน้าซีดเผือด

เมื่อได้ยินชื่อของเขา หลายคนก็สะดุ้ง

ดวงตาของเจ้าตำหนักหลิวเริ่มตระหนักได้ พร้อมด้วยประกายความหวัง "เจ้าตำหนักลำดับสามเป็นพันธมิตรกับตำหนักวิถีมารมานาน ท่านผู้อาวุโส หวังว่าท่านจะมองเราเป็นมิตรเช่นกัน" เจ้าตำหนักหลิววิงวอน "เราไม่มีเจตนาจะต่อต้านท่าน หากท่านต้องการสังหารชาวแคว้นเฉิน เราจะไม่ขัดขวาง"

เซี่ยหวู่หยิงโน้มตัวเข้าไปใกล้มารกลืนวิญญาณและกระซิบ คำพูดของเขาทำให้จอมมารยิ้มอย่างเย็นชาและพึงพอใจ "เข้าใจแล้ว... ชาวสวรรค์คงไม่ได้หัวแข็งไปเสียหมด" เขาครุ่นคิดพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงพอใจ "ในเมื่อเจ้าไม่ใช่พันธมิตรของแคว้นเฉิน จงไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้และห้ามกลับเข้ามาในชั้นหก นับแต่นี้เป็นต้นไป ชั้นหกจะเป็นของข้า"

เจ้าตำหนักหลิวหน้าแดงก่ำ ในใจมีทั้งความอับอาย โกรธเกรี้ยวและสิ้นหวัง แต่ก็จำใจโค้งคำนับ รู้ดีว่าภายใต้เงาของมารกลืนวิญญาณ เขาไม่มีพลังอำนาจจะต่อกร

เจ้าตำหนักหลิวรีบพยักหน้า เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความตื่นตระหนก “ได้! เราจะไป เราจะไปเดี๋ยวนี้!”

พูดจบเขาก็หันหลังจนเสื้อคลุมสะบัด วิ่งไปพร้อมกับผู้ติดตาม ทุกคนหนีกระจัดกระจายเร็วยิ่งกว่ากระต่ายตื่นกลัว

ความตั้งใจของเจ้าตำหนักหลิวที่จะกำจัดเฉินผิงสูญสลายไปในทันทีที่มารกลืนวิญญาณปรากฏตัวพร้อมกับพลังอันมหาศาล เจ้าตำหนักหลิวตระหนักได้ ไม่ว่าเฉินผิงจะแข็งแกร่งเพียงใด เขาคงตายอนาถอย่างไม่ต้องสงสัย