หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5396

มารกลืนวิญญาณนำสมุนของเขาไปยังอารามเหลยหยิน เขาหยุด เงยหน้าขึ้นมองยอดเขาสูงชัน ลมหายใจแฝงด้วยความขมขื่นที่ฝังแน่นในตัวเขามานาน นับหมื่นปีที่เขาถูกขังอยู่ใต้ภูเขาลูกนี้

ระหว่างทางขึ้นเขา ฝูงชนรวมตัวกันอยู่แล้ว พวกเขาคือยอดฝีมือจากทั่วสารทิศในชั้นหก

เสียงพูดคุยเงียบลงทันทีที่พวกเขามองเห็นคลื่นสีดำเบื้องล่าง

วิญญาณมารหนึ่งแสนดวงและผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารนับหมื่น ทำเอาความกล้าหดหาย

ที่น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าคือวิญญาณมารหมื่นดวงที่ยืนเรียงรายด้านหลังมารกลืนวิญญาณ แต่ละตนแผ่รัศมีสังหารรุนแรง

ตอนเป็นแค่วิญญาณมารยังมีพลังมหาศาลเช่นนี้ ตอนที่พวกเขายังมีกายเนื้อจะแข็งแกร่งขนาดไหน

ทุกคนบนภูเขาตึงเครียด ความกลัวเข้าปกคลุม วิญญาณมารเหล่านี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าในตำนานเสียอีก

แม้แต่ราชาจินและพันธมิตรยังคิดหนัก สายตาจับจ้องมารกลืนวิญญาณ หวาดหวั่นขึ้นมาเมื่อระลึกได้ว่ามารตนนี้ต้องขมขื่นเพียงใดหลังถูกผนึกนานนับพันปี

ท่ามกลางสายตาของผู้คน เจ้าสำนักหยุนเซี่ยหรี่ตาลง เมื่อเขาสังเกตเห็นผู้อาวุโสถือดาบสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังมารกลืนวิญญาณ หัวใจของเขาก็เต้นแรง

ผู้อาวุโสเหล่านี้เป็นนักดาบ พลังของพวกเขาไม่อาจหยั่งถึง

หมื่นปีก่อน นักดาบเผ่ามารผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในชั้นหกมีอยู่สองคน คนหนึ่งชื่อหวู่ชวง และอีกคนคือเฉินเจี้ยน

เจ้าสำนักไม่รู้หน้าตาของพวกเขา แต่สัญชาตญาณบ่งบอกว่านักดาบผมขาวทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือตำนานเหล่านั้น

ผู้บำเพ็ญเพียรนับหมื่นและกองทัพวิญญาณมารยืนเผชิญหน้าห่างกันหลายกิโลเมตร ไม่มีฝ่ายใดรุกคืบหรือถอย

ในที่สุดราชาจินก็ส่งสัญญาณ ฝ่ายเขาเริ่มลงไปยังหุบเขาอย่างระมัดระวัง

การถอยทัพไม่ใช่ทางเลือกอีกแล้ว ถึงเวลายืนหยัด

"เจ้าหลุดพ้นจากผนึกแล้ว" ราชาจินตะโกน เสียงของเขาก้องกังวาน "ด้วยกองทัพของเจ้า จงตามหาดินแดนเงียบสงบเพื่อปกครองและพักฟื้นร่างกาย การต่อสู้ไม่เป็นผลดีต่อใคร มีแต่จะทำให้เราสองฝ่ายเสียเลือดเสียเนื้อ หากพ่ายแพ้เจ้าจะถูกพันธนาการอีกครั้ง"

"อ่อนแอน่าสมเพช" มารกลืนวิญญาณเย้ยหยัน "เจ้าไม่มีสิทธิต่อรอง พวกเจ้าต้องการผนึกข้า แต่กลับไม่มีใครเก่งพอจะขังข้าได้ เอาชีวิตรอดจากข้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง"

เสียงเหยียดหยามดังไปทั่วที่ราบ ผู้บำเพ็ญเพียรนับหมื่นก้มหน้าลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความละอาย

ชายคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมสีเขียวพุ่งไปข้างหน้า หยุดต่อหน้าราชาจิน "ฝ่าบาท โปรดอนุญาตให้หมัดเหล็กของข้าสั่งสอนมารชั่วร้าย" เขาร้องขอ

ราชาจินพยักหน้า สายตาจับจ้องจอมมาร "ตกลง"

รอยยิ้มของมารกลืนวิญญาณกว้างขึ้นด้วยชัยชนะ ราวกับว่าผลลัพธ์ของการประลองถูกกำหนดไว้แล้ว

"นายท่าน ข้าจะจัดการมันเอง" ชายสวมชุดคลุมสีขาวออกมาจากเงามืด

เขาดูบริสุทธิ์ผุดผ่อง จนดูเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามาร

"เจ้าหรือ?" มารกลืนวิญญาณพึมพำพร้อมหรี่ตาลง

"ข้าคือมู่ไป่อี้ นายน้อยแห่งสำนักเทียนหลัว" ชายชุดขาวแนะนำตัว

ชายชุดเขียวตอบด้วยเสียงหัวเราะต่ำๆ อย่างเหยียดหยาม "เจ้าหนู อยากตายขนาดนั้นเชียวหรือ"