หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5398

ไป๋หู่กล่าว "ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารขั้นเซียนโลการะดับเก้าเหนือกว่าเจ้าหนุ่มนั่น เหลิงหยุนด้อยกว่าหนึ่งขั้น แทบไม่มีทางชนะ"

กลับมาที่การประลอง ใบหน้าเหลิงหยุนซีดเผือด

การใช้วิชาดาบเหมันต์แต่ละครั้งสูบพลังวิญญาณมหาศาล และเขาเหลือพลังไม่มาก ทว่ารัศมีมารของมู่ไป่อี้ยังคงแผ่ขยายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกชั่วขณะ

"กระบวนท่าที่เก้า พายุหิมะ!"

เหลิงหยุนคำราม ปลดปล่อยพลังวิญญาณเสี้ยวสุดท้ายเข้าสู่ดาบ มังกรน้ำแข็งขนาดมหึมาผุดออกมา มันกางกรงเล็บแยกเขี้ยว ทุกเกล็ดเรืองรองเป็นประกาย พุ่งเข้าใส่มู่ไป่อี้ด้วยเสียงคำรามสั่นสะเทือนยอดเขา นี่คือกระบวนท่าที่รุนแรงที่สุดของเหลิงหยุน ท่าไม้ตายของเขา

เป็นครั้งแรกที่แววตาของมู่ไป่อี้ดูระแวง ก่อนจะหายไปพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของนักล่า

เขาฟาดด้ามหอกลงบนพื้น มือทั้งสองข้างสร้างผนึกในพริบตา "มารกลืนกิน!"

จากภายในร่างของมู่ไป่อี้ คลื่นรัศมีมารพุ่งทะยานก่อนจะรวมตัวเป็นกองทัพร่างเงามืดดำ แต่ละร่างตะเกียกตะกายขึ้นสู่สวรรค์ ปะทะกับมังกรน้ำแข็งที่เหลิงหยุนเรียกออกมาอย่างดุเดือด

ถึงแม้มังกรน้ำแข็งจะน่าเกรงขาม แต่สุดท้ายก็ถูกเงามืดกลืนกิน ไม่ช้ามังกรน้ำแข็งก็หายไป

เหลิงหยุนซวนเซ เลือดไหลทะลักออกจากริมฝีปาก เข่าทรุดลงด้วยความเหนื่อยล้าที่โหมกระหน่ำเข้ามา

หลังจากมังกรน้ำแข็งหายไป พลังวิญญาณของเขาก็หมดลง

มู่ไป่อี้ที่อยู่อีกฟากสนามประลองเดินอย่างไม่รีบร้อน หอกเล็งที่คอของเหลิงหยุน "ข้าเตือนเจ้าแล้ว" เขาพูด "อันดับยอดฝีมือมันไร้สาระ"

"หยุดนะ!" องค์หญิงจื่อร้องเสียงหลงขณะก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะถูกกระชากกลับไปเสียก่อน

ราชาจินกำแขนของเธอไว้แน่นพร้อมขบกราม “การประลองตัวต่อตัว” เขาพึมพำ ดวงตาไม่ละจากการต่อสู้ “เราเข้าไปสอดไม่ได้”

เหลิงหยุนกัดฟัน พยายามลุกขึ้น แต่แขนขาของเขาไม่ขยับ เขาสบตากับมู่ไป่อี้อย่างเย็นชา ความขุ่นเคืองปรากฎชัด

“ตายซะ!” มู่ไป่อี้แทงหอกไปข้างหน้า ปลายหอกพุ่งใส่หัวใจของเหลิงหยุนหมายจะปลิดชีพ

แสงสีทองพุ่งออกมาจากอารามเหลยหยิน ปะทะกับหอกจนเกิดประกายไฟและซัดอาวุธนั้นกระเด็น

มู่ไป่อี้อยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับเก้า จึงไม่จำเป็นต้องกลัว เขากำหอกแน่นและจ้องมองเฉินผิง "อยากจะปกป้องเจ้าคนอ่อนแอนั่นหรือ?"

"ฉันไม่ได้ปกป้องเขา ฉันมาหยุดยั้งการหลั่งเลือดที่ไม่จำเป็นต้องเกิด" เฉินผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ถ้าอยากประลอง ฉันก็พร้อม"

มู่ไป่อี้กำลังจะตอบ แต่มารกลืนวิญญาณยกมือขึ้นข้างหนึ่งห้ามเขาไว้ก่อนที่จะพูด

มารกลืนวิญญาณจ้องมองเฉินผิง ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย "บอกข้ามา เจ้าเป็นเผ่ามังกรหรือเปล่า"

"ไม่ใช่เรื่องของแก" เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

มารกลืนวิญญาณหัวเราะเบาๆ "น่าสนใจ ผ่านมาเป็นหมื่นปีแล้วที่ไม่ได้พบเจอเผ่ามังกรในชั้นหก แต่การประลองยังไม่จบ รอให้คนของข้าจัดการให้เรียบร้อยก่อน แล้วเจ้ากับข้าจะได้เจอกัน"

เฉินผิงเหลือบมองราชาจิน ราชาพยักหน้าหนักแน่น และเฉินผิงก็ก้าวไปยังขอบสนามประลอง เหลิงหยุนที่เห็นอย่างนั้นจึงถอยออกมาและยืนกอดอกเงียบๆ

มู่ไป่อี้มองเฉินผิงอย่างพึงพอใจ ก่อนจะตะโกนใส่ฝูงชนที่ยืนอยู่บนเขา "มีใครอีกบ้างที่อยากตายเพื่อความสนุกของข้า" เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าก้าวออกไปแม้แต่คนเดียว