หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5399

แม้แต่เหลิงหยุน ยอดฝีมืออันดับห้ายังถูกบดขยี้ คนอื่นก็คงไม่รอด ราชาจินมองดูเหตุการณ์ด้วยความสิ้นหวัง

หากไม่มีใครเอาชนะมู่ไป่อี้ได้ พวกเขาก็คงต้องเสียตำราพิธีกรรมและออกไปจากชั้นหกตามที่สัญญาไว้ เขากวาดสายตามองฝูงชนจนกระทั่งเหลือเพียงจื่อหยวน

จื่อหยวนยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน ใบหน้าสงบนิ่ง ความแน่วแน่ส่องประกายในดวงตา เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของราชาจิน เธอก็สบตาเขาและพยักหน้าตอบอย่างมั่นใจ

"จื่อหยวน ต้องหวังพึ่งเจ้าแล้ว" ราชาจินพึมพำ

ร่างของเธอหายวับไป แล้วจื่อหยวนก็ปรากฎตัวกลางสนามประลอง

เธอหันหน้าไปทางมู่ไป่อี้แล้วพูดว่า "ข้าจะเล่นกับเจ้าสักสองสามยก"

แววตาของมู่ไป่อี้ดูประหลาดใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเหยียดหยาม "ก็แค่ผู้หญิง คงไม่เหลือใครกล้าเข้ามาสู้แล้วจริงๆ"

"กล้าหรือไม่กล้า ลองสู้เดี๋ยวก็รู้" จื่อหยวนตอบอย่างใจเย็น

"ได้ ข้าจะแสดงพลังที่แท้จริงให้เจ้าเห็น"

มู่ไป่อี้กำหอกแน่นขึ้นและพุ่งเข้าใส่ แต่ละก้าวเหยียบขยี้หินใต้เท้าแตกละเอียด

จื่อหยวนขยับหลบ หอกยาวของมู่ไป่อี้เฉือนได้เพียงอากาศว่างเปล่า

ไม่มีใครมองทันตอนที่เธอชักดาบยาวสีเขียวออกมา ดาบเล่มนั้นวางอยู่ในมือเธอ ขณะที่ดาบตวัด พลังวิญญาณก็หลั่งไหลออกมาจากคมดาบอย่างนุ่มนวล บริสุทธิ์จนทำให้รัศมีมารของมู่ไป่อี้ดูหม่นหมองไปถนัดตา

"หืม?" ดวงตาของมู่ไป่อี้หรี่ลง "เจ้าก็อยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับเก้าเหมือนกันหรือ?"

จื่อหยวนไม่ตอบและเปิดฉากโจมตี

ดาบสีเขียวพุ่งทะยานราวกับงูพิษที่ฉกใส่ลำคอ มู่ไป่อี้ชักหอกสีดำของเขาขึ้นปัดป้อง อาวุธปะทะกัน

เสียงปะทะครั้งแรกดังกึกก้องไปทั่วขุนเขา เสียงแหลมสูงสะท้อนจากหน้าผาหนึ่งไปยังอีกหน้าผาหนึ่ง แม้แต่ก้อนหินยังสั่นสะเทือน

ดาบของจื่อหยวนร่ายรำ เปลี่ยนทิศทางตลอดเวลาราวกับนกนางแอ่นที่กระโดดไปมาระหว่างกิ่งไม้ ทุกดาบแทงตรงไปยังจุดบอดของมู่ไป่อี้ หอกของเขาสวนกลับด้วยความดุร้าย ทุกกระบวนท่าแฝงรัศมีมารที่จ้องจะเอาชีวิต

สีหน้าของจื่อหยวนจริงจัง เธอตวัดดาบยาว "โล่ฟ้าคราม!"

พลังวิญญาณสีเขียวพวยพุ่งและรวมตัวเบื้องหน้าเธอ กลายเป็นโล่สูงตระหง่านที่สลักด้วยอักขระอันประณีต อักขระแต่ละตัวเปล่งแสงเย็นยะเยือก

เพลิงนรกพุ่งเข้าใส่โล่ ไฟสีดำลุกลามไปทุกทิศทาง

"ไหม้ไปซะ!" มู่ไป่อี้คำราม ส่งรัศมีมารให้พุ่งทะยานเข้าสู่เปลวเพลิง

เปลวเพลิงลุกโชน ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ อักขระบนโล่ฟ้าครามเริ่มจางและขอบโล่บิดเบี้ยวภายใต้ความร้อน

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของจื่อหยวน เธอสัมผัสได้ถึงรัศมีมารของมู่ไป่อี้ที่กัดกร่อนบั่นทอนพลังวิญญาณของเธอ

คงเอาแต่หลับหลังโล่ไม่ได้ได้เวลาโต้กลับ

จื่อหยวนคิดด้วยความมุ่งมั่น สลายโล่ฟ้าครามและเคลื่อนไหวในพริบตา พุ่งไปข้างหน้าราวกับศรที่หลุดจากคันธนู เข้าประชิดมู่ไป่อี้ในอึดใจเดียว