หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5400

ดาบในมือจื่อหยวนสว่างวาบ สายฟ้าสีเขียวบริสุทธิ์ยิงตรงเข้าใส่หัวใจของมู่ไป่อี้

มู่ไป่อี้ไม่นึกว่าเธอจะเปลี่ยนจากตั้งรับเป็นโจมตีกะทันหัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและเขาพยายามหลบ

แต่จื่อหยวนเร็วเกินไป เสี้ยววินาทีนั้นดาบพุ่งใส่หัวใจของเขา

เปรี้ยง!

ดาบของจื่อหยวนแทงเข้าที่ไหล่ของมู่ไป่อี้ เลือดทะลักออกมา

มู่ไป่อี้ร้องเสียงหลงและเซถอยหลัง พยายามทิ้งห่างขณะที่แขนที่บาดเจ็บของเขาห้อยลงข้างลำตัว

"กล้าดียังถึงทำร้ายข้า" เขาพูดเสียงแหบพลางเอามือกุมแผลที่ไหล่

แววตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

จื่อหยวนดึงดาบออกด้วยความเยือกเย็น "เจ้ารนหาที่เอง" เธอตอบ

"ข้าจะฆ่าเจ้า!" มู่ไป่อี้คำราม

เขาพุ่งเข้าไปอีกครั้ง ครั้งนี้ความโกรธเกรี้ยวกระตุ้นความมืดมิดในตัวเขา รัศมีมารสีดำทะมึนที่ถาโถมเป็นคลื่นซัดเข้าใส่จื่อหยวน เธอไม่ถอย ดาบของเธอร่ายรำเร็วขึ้น วาดแสงสีเขียวเป็นเส้นโค้งเข้าปะทะกับรัศมีมารตรงๆ

ลำแสงดาบสีเขียวชนรัศมีมาร ระเบิดพลังกลางสนามประลอง ทั้งสองห้ำหั่นกันจนกระทั่งพื้นที่รอบตัวกระจุยกระจาย

"ผ่านไปร้อยกระบวนท่าแล้ว!" บางคนอุทานด้วยความตกตะลึง

ไม่มีผู้ชมคนใดกล้ากระพริบตา แทบจะลืมหายใจ

การต่อสู้ระหว่างผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับเก้าที่จะตัดสินชะตาของพวกเขา

รัศมีของมู่ไป่อี้สั่นไหวและเริ่มเสียจังหวะ เลือดไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่ไหล่ การต่อสู้ยืดเยื้อทำให้รัศมีมารของเขาเลือนราง

แบบนี้คงตายทั้งคู่ ข้าต้องรีบปิดฉาก

คมดาบยังคงพุ่งเข้าไปไม่หยุด มู่ไป่อี้ฟาดหอกอย่างบ้าคลั่งจนเกิดประกายไฟ ทว่าไม่อาจหยุดยั้ง ดาบทะลุเกราะป้องกันและแทงลงร่างของเขา หอกหลุดมือ เลือดสาดกระจายเป็นวงกว้างสีแดงสด

มู่ไป่อี้จ้องมองจื่อหยวนอย่างตกตะลึง ความดุดันในแววตาเลือนหายสู่ความสิ้นหวัง "ข้า...แพ้แล้ว" เขากระซิบ เรี่ยวแรงหายไป เขาทรุดตัวลงคุกเข่า หน้าคว่ำลงกับพื้น

จื่อหยวนลดดาบลงและสูดหายใจเข้าลึกๆ สายตาของเธอมองร่างแน่นิ่งของมู่ไป่อี้โดยไร้ซึ่งความเมตตา กฎของการประลองมีข้อเดียว ไม่ชนะก็ตาย

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่กำลังดูบนเนินเขาเฮลั่น เสียงดังก้องด้วยความยินดี "เราชนะ! ทำได้แล้ว!"

"จื่อหยวนไร้เทียมทาน!"

ราชาจินเผยรอยยิ้ม "นางแบกรับความหวังของเราไว้ และไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย" เสียงของเขาสั่นด้วยความโล่งใจและภาคภูมิ

อีกด้านหนึ่ง สีหน้าของมารกลืนวิญญาณบิดเบี้ยวบึ้งตึง แววตาของเขาฉายจิตสังหาร แต่ก็ได้สัญญาไว้แล้วว่าหากคนของเขาแพ้ เขาจะถอยทัพ จึงได้แต่ข่มความโกรธเกรี้ยวเอาไว้