หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5401

เซี่ยหวู่หยิงขยับเข้าไปใกล้มารกลืนวิญญาณพลางกระซิบ "นายท่าน เรายังมีนักสู้เหลืออยู่ ขอแค่ชนะอีกครั้งเดียว ตำราพิธีกรรมจะเป็นของเรา"

มารกลืนวิญญาณเงยหน้าขึ้น "พวกเจ้าคนไหนจะออกไปสู้?" เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารได้ยินคำถามนั้นทั่วกัน

ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นกลางสนามรบ

ชายหนุ่มในชุดสีดำ สวมหน้ากากที่เผยให้เห็นเพียงดวงตาเย็นชาของเขา

"ข้าขออาสา" ชายหนุ่มกล่าว

จื่อหยวนตัวแข็งทื่อทันทีที่สบตากับเขา สัญชาตญาณร้องเตือน

เธอสัมผัสได้ถึงพลังที่แฝงอยู่ในตัวคนแปลกหน้าผู้นี้ แข็งแกร่งยิ่งกว่ามู่ไป่อี้เสียอีก รัศมีน่าขนลุกราวกับมาจากนรก

"เจ้าเป็นใคร" เธอถามเสียงแข็งพร้อมตั้งดาบ

"เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้" ชายชุดดำตอบ

ชายชุดดำกล่าว "เริ่มกันเลย"

จื่อหยวนไม่ลังเล เธอพุ่งทะยานเข้าไปพร้อมตวัดดาบ ไหล่บิดราวกับแส้ขณะเข้าจู่โจม

ดาบของเธอขู่ฟ่อราวกับอสรพิษ ฉกเข้าใส่คอของชายชุดดำ

ร่างของชายชุดดำพร่ามัว เขาหลบไปด้านข้าง ดาบแทงใส่ความว่างเปล่าตรงที่ลำคอของเขาเคยอยู่

เขาเคลื่อนไหวเร็วกว่ามู่ไป่อี้ แต่ละก้าวคือระบำไร้เสียง ราวกับว่าตัวเขาเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก

"หืม?"

สีหน้าของจื่อหยวนดูประหลาดใจ เธอชักดาบกลับมา หายใจลึกๆ แล้วหมุนตัวกลับเพื่อโจมตีอีกครั้ง

แต่ทุกดาบกลับสัมผัสเพียงสายลม ชายชุดดำหลบการโจมตีของเธออย่างคล่องแคล่วพร้อมกับโต้กลับไปด้วย

การโจมตีของเขาไม่มีรูปแบบ แต่ละครั้งจะเล็งไปที่จุดอ่อนของเธออย่างฉับไว

จื่อหยวนเริ่มเสียความได้เปรียบ ลมหายใจของเธอสั้นลง สีหน้าซีดเผือด

การต่อสู้กับมู่ไป่อี้ผลาญพลังวิญญาณของเธอไปมาก เมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่พลังดูเหมือนจะไร้ก้นบึ้ง แขนขาของเธอเริ่มรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้

"จื่อหยวนดูท่าไม่ดีแล้ว!"

ชายชุดดำพยายามสบตากับสายตานั้น แม้จะดูหวาดกลัวแวบหนึ่ง “นี่คือการประลองของข้ากับนาง ทำไมต้องเข้ามาขัดขวาง?”

“ประลอง?” เฉินผิงพ่นลมหายใจ

“ตอนที่มู่ไป่อี้เกือบฆ่าเหลิงหยุนเมื่อครู่ ไม่เห็นแกจะบอกว่าเป็นการประลอง พอตอนนี้ต้องการฆ่าจื่อหยวน กลับอยากให้ฉันยืนดูเฉยๆ งั้นเหรอ?”

ชายชุดดำอ้าปาก แต่คำพูดไม่หลุดออกมา

เสียงของมารกลืนวิญญาณล่องลอย “ยังไงเจ้าก็จะเข้ามาสอดสินะ”

“ตอนนี้ยัง” เฉินผิงตอบ “ถ้าฉันลงมือจริงๆ จะไม่มีพวกแกคนไหนรอดกลับไป”

จากนั้นเขาก็โอบแขนข้างหนึ่งไว้ใต้ไหล่ของจื่อหยวน และพาเธอกลับไปหาฝ่ายตัวเอง ชายชุดดำจ้องมองไม่วางตา มือของเขาห้อยอยู่ข้างลำตัว ขยับไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินผิง

จื่อหยวนโอบไหล่เฉินผิง รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านในอก ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าเข้ามาปกป้องเธอเหมือนเขา

หากไม่ได้อยู่ต่อหน้าฝูงชน เธอคงมอบกายให้เฉินผิงไปแล้ว

เฉินผิงช่วยเธอนับครั้งไม่ถ้วน เธอไม่มีอะไรจะตอบแทนเขานอกจากตัวเธอเอง