หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 54

ณ เวลานี้งานเลี้ยงในโรงแรมฟู่เหาได้จบลงแล้ว ผู้คนต่างพากันกลับไป กู่เวิ่นเทียนอยู่คุยกับเฉินผิง “คุณเฉิน เรื่องปากกาวิญญาณกับชาดที่คุณฝากให้ผมหา พอดีว่านักบวชเต๋าออกไปรับการรักษา ต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงจะกลับมา!”

“ไม่เป็นไร ทำให้ท่านกู่ลำบากแล้ว!” เฉินผิงยิ้มเล็กน้อย!

ดวงตาของแม่ตัวเองยาวนานขนาดนี้แล้ว ไม่สนใจว่าต้องรอกี่วัน ถึงอย่างไรเรื่องแบบนี้ก็เร่งรับไม่ได้!

“คุณเฉินพูดอะไรน่ะ ต่อไปถ้าคุณเฉินมีเรื่องให้ผมช่วย แค่เอ่ยปากก็พอแล้ว! “

กู่เวิ่นเทียนกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หลังจากกล่าวทักทายกันเล็กน้อย เฉินผิงก็เตรียมตัวกลับ แต่ถังหลงกลับขัดขวางไว้ ทันใดนั้นถังหลงก็คุกเข่าต่อหน้าเฉินผิง!

“คุณเฉินเก่งกล้าทั้งด้านวรรณคดีทั้งด้านศิลปะการต่อสู้ หวังว่าคุณเฉินจะรับผมเป็นศิษย์...”

ถังหลงได้เห็นความแข็งแกร่งของเฉินผิงเมื่อครู่ จึงอยากฝากตัวเป็นศิษย์เฉินผิง!

เฉินผิงจับไหล่ของถังหลง จากนั้นออกแรงยกถังหลงขึ้นมาเล็กน้อย “ฝีมืออันน้อยนิดของผม จะมีคุณสมบัติเป็นอาจารย์ได้อย่างไร คุณคุณประเมินผมสูงเกินไปแล้ว...”

เฉินผิงบำเพ็ญณานด้วยการกำหนดอิทธิฤทธิ์... ซึ่งต่างจากถังหลงและผู้ชำนาญการต่อสู้เหล่านี้โดยสิ้นเชิง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าจะสอนอะไรเขา หรือว่าต้องสอนพลังภายในให้เขา?

“คุณเฉิน คุณ...”

“ถังหลง พอแล้ว ในเมื่อคุณเฉินพูดแบบนี้ แกก็หยุดดึงดันได้แล้ว!”

กู่เวิ่นเทียนห้ามปราบถังหลง ถึงแม้ว่าตัวกู่เวิ่นเทียนจะไม่ใช่ผู้ชำนาญการต่อสู้ แต่เขาก็เข้าใจเรื่องแบบนี้นิดหน่อย ความสามารถที่ตัวเองมีจะสอนคนอื่นง่ายๆ ได้อย่างไร!

เมื่อถังหลงเห็นว่าสถานการณ์เป็นแบบนี้ ก็ได้แต่ถอยกลับไปข้างๆ จากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรแล้ว!

“พี่ถัง ถ้ามีเรื่องอะไร พวกเราสามารถคุยกันได้ แต่ให้เป็นอาจารย์พี่ ผมคงไม่มีคุณสมบัตินั้นแน่นอน...”

“แม่ มีคนบอกอะไรกับพวกท่านใช่ไหม?” เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย!

“แกไม่ต้องใส่ใจหรอก ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าไปมาหาสู่กับซูอวี่ฉี แล้วก็คืนบ้านผานหลงวานหลังนั้นให้กับเธอซะ ยังไงฉันกับพ่อของแกก็คงจะไม่ไปอยู่ ฉันไม่ได้ขอให้แกเป็นคนร่ำรวย แกแค่หางานดีๆ สักงาน แล้วก็แต่งกับลูกสะใภ้สักคนเพื่อสืบต่อสกุลก็พอแล้ว...”

น้ำเสียงของถังหงอิงหนักแน่นเล็กน้อย ดูท่าทางโกรธเคือง!

เมื่อเฉินผิงเห็นแม่ของตัวเองโกรธ เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรและทำได้เพียงผงกหัว “แม่ ผมฟังแม่นะ...”

หลายปีมานี้แม่ของเขาร้องไห้เพื่อเขาจนตาบอดทั้งสองข้าง ไม่รู้ว่าต้องเผชิญกับความทุกข์ตรมมากแค่ไหน เฉินผิงไม่อยากทำให้แม่โกรธอีกต่อไป!

เมื่อเห็นเฉินผิงรับปากอย่างตรงไปตรงมา ถังหงอิงจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ฉันให้พ่อของแกติดต่ออาจังไว้แล้ว พรุ่งนี้จะไปดูว่าเขาช่วยหางานให้แกได้ไหม แล้วก็หวันหวันลูกอาหวังก็เรียนจบแล้ว ได้ยินมาว่าหางานดีๆ ได้งานหนึ่ง ทำเงินได้ก็ไม่น้อย พวกแกสองคนก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ สนิมชิดเชื้อกันมาตั้งนมตั้งนาน ถ้าไม่รังเกียจ ฉันจะไปคุยกับคุณอาหวังของแกให้...”

ถึงแม้ตาทั้งสองข้างของถังหงอิงจะมองไม่เห็น แต่ในใจก็จะเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเรื่องใหญ่หรือเล็ก!”