หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5403

"เป็นไปไม่ได้! พลังวิญญาณของเจ้าแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ได้ยังไง?" เสียงของชายชุดดำดังในหมอกควัน น้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ

"เพราะเจ้าอ่อนแอเกินไป"

หลังจากลงพื้น หานลี่ก็โจมตีอีกครั้ง ดาบเพลิงฟาดฟันเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทิ้งเงาดาบไว้เบื้องหลัง ทุกกระบวนท่ามีพลังอันร้อนแรงของปราณเซียนเพลิง บีบให้ชายชุดดำต้องถอยหลายครั้ง

"วิชาดาบอัคคีกระบวนท่าที่สอง ดาบเพลิงสวรรค์!"

สิ้นเสียงคำราม ดาบของหานลี่ก็ขยายยาวขึ้นหลายเมตร ฟาดฟันเข้าใส่ชายชุดดำด้วยพลังทำลายมหาศาล

ชายชุดดำชะงัก รู้ว่าตนเองไม่อาจต้านการโจมตีได้ แต่ก็ยังใช้ดาบสั้นปัดป้อง

เปรี๊ยะ!

ดาบสั้นถูกฟันขาดเป็นสองท่อน เปลวเพลิงเผาผลาญร่างชายชุดดำ เขาร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ร่างกายดิ้นรนในเปลวเพลิง ไม่นานก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน

"ไชโย!" เสียงโห่ร้องดังกึกก้องไปทั่วภูเขา เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรชูหอก ดาบและกระบองขึ้นฟ้า ใบหน้าเปล่งประกายด้วยความยินดี

"หานลี่สุดยอด! ไม่ทันไรก็เผาผู้บำเพ็ญเพียรมารเป็นผงธุลี!"

"ตำแหน่งยอดฝีมืออันดับสามไม่ใช่แค่ของประดับ พวกมารไม่มีทางสู้ได้หรอก!"

"ลุยกันเลย! กวาดล้างผู้บำเพ็ญเพียรมารที่เหลือออกไปจากภูเขาซะ!"

ราชาจินปรบมือจนแสบพร้อมหัวเราะดังลั่น "ยอดเยี่ยม หานลี่! เก่งกาจสมกับเป็นยอดฝีมืออันดับสาม!"

จื่อหยวนจ้องมองหานลี่ที่อยู่อีกด้าน เผยแววตาชื่นชมอันหาได้ยาก เธอปะมือกับมู่ไป่อี้ไปมากกว่าร้อยกระบวนท่าก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะคว้าชัยชนะอย่างหวุดหวิด อย่างไรก็ตาม หานลี่โค่นศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าได้อย่างง่ายดาย

เสียงโห่ร้องยินดีเงียบลง เมื่อเสียงหัวเราะเย้ยหยันแผ่วเบาดังมาจากเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมาร

มารกลืนวิญญาณที่นั่งบนหลังสิงโตกวาดสายตามองหานลี่บนผืนดินไหม้เกรียม “น่าขำ” เขาพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ฝีมือเท่านี้ไม่อาจทำให้ข้าประทับใจ”

เขาหันหลังกลับ พึมพำด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ถึงตาเจ้าแล้ว”

ชายในร่างวิญญาณก้าวเข้าสู่สนามประลองพร้อมพยักหน้าให้หานลี่ น้ำเสียงสงบและสุภาพอย่างประหลาด "ข้าคือจ้าวมู่ หนึ่งในวิญญาณมารนับแสนดวง วิชาดาบของเจ้าวิเศษนัก ข้าขอคารวะ"

เสียงของเขาดังกังวาน ต่างจากเสียงแหบแห้งตามปกติของผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามาร

"ข้าคือหานลี่ หมดเวลาคุยแล้ว เข้ามา!"

หานลี่รู้ว่าวิญญาณมารคือคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม พลังไหลเวียนผ่านเส้นลมปราณจนผิวของเขาแดงก่ำ ดาบอัคคีในมือลุกโชน เปลวเพลิงลุกลามบนคมดาบเป็นระลอกคลื่น

จ้าวมู่พยักหน้า วินาทีถัดมาเขาหายตัวไป ทิ้งไว้เพียงภาพติดตาที่เลือนหายไปเมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งด้านหลังหานลี่

หานลี่หันหลังพร้อมฟันดาบ แต่กลับตัดได้เพียงอากาศว่างเปล่า จ้าวมู่หายตัวไปอีกครั้ง

เร็วมาก!

หานลี่กวาดสายตามองทั่วลานโล่ง หัวใจเต้นแรง เดิมทีวิญญาณเคลื่อนไหวเร็วกว่ามนุษย์อยู่แล้ว ทว่าจ้าวมู่เร็วยิ่งกว่า แทบจะใกล้เคียงกับวิชาก้าวพริบตา