หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5405

"ข้า... แพ้แล้ว" หานลี่ฝืนพูดอย่างยากลำบาก เขาหลับตาลง รอคอยความตายที่จะมาถึง

แต่กลับไม่เป็นตามคาด

จ้าวมู่ชักมือกลับและพูดอย่างใจเย็น "ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า กลับไปบอกพวกเจ้าซะ อย่าลำพองในฝีมือตัวเอง"

ดวงตาของหานลี่เบิกกว้าง จ้องมองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เขาไม่นึกว่าจ้าวมู่จะปล่อยเขาไป และชั่วขณะนั้นเขานิ่งอึ้งอยู่กับที่

"ยังไม่ไปอีกหรือ?" เสียงของจ้าวมู่เริ่มหมดความอดทน

หานลี่สะดุ้ง เขารีบหยิบดาบอัคคีที่หล่นลงพื้น แล้วรีบถอยไปหากลุ่มผู้บำเพ็ญเพียร

เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาใคร สีหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรบนเนินเขาเงียบงัน เสียงโห่ร้องหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยความกังวล

แม้แต่หานลี่ ยอดฝีมืออันดับสามก็ยังพ่ายแพ้ต่อวิญญาณอย่างราบคาบ ทำให้ทุกคนตระหนักได้ว่าพลังของวิญญาณมารนั้นเกินกว่าที่คาดไว้มาก

"เป็นไปได้ยังไง? หานลี่แพ้..." ใครบางคนพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"จ้าวมู่แข็งแกร่งเกินไป ดาบแตะต้องวิญญาณไม่ได้ เราจะทำยังไงดี?"

"เราต้องยอมมอบตำราพิธีกรรมและออกไปจากชั้นหกจริงๆ เหรอ?"

สีหน้าของราชาจินหม่นหมอง เขามองจ้าวมู่ที่ยืนสงบนิ่งอยู่กลางสนามรบ จากนั้นก็มองฝูงชนเงียบงันรอบกาย ความรู้สึกสิ้นหวังผุดขึ้นในใจ

เขารู้ว่าการส่งคนไปสู้อีกคงไม่มีประโยชน์ แต่เขาก็ยอมรับความพ่ายแพ้แบบนี้ไม่ได้ เขาต้องล้างแค้นให้ชาวนครหลวง และชีวิตของผู้คนในชั้นหกต้องการให้เขาปกป้อง

จ้าวมู่ยืนโดดเดี่ยวกลางสนามรบ เสื้อคลุมสีดำพลิ้วไหวไปตามสายลม หมอกวิญญาณปกคลุมรอบตัว สายตาเย็นชากวาดมองไปยังเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรบนไหล่เขา

เธอเพิ่งกินยารักษาและฟื้นคืนพลังได้เพียงเสี้ยวเดียว แต่เมื่อเห็นความเย่อหยิ่งของจ้าวมู่ก็ไม่อาจนิ่งเฉยได้

"จื่อหยวน อย่า!" ราชาจินรีบวิ่งไปขวางทางเธอ เสียงของเขาร้อนรน "เจ้ายังไม่หายดี เจ้าจะสู้กับจ้าวมู่ไม่ได้!"

"ถูกแล้ว ท่านหญิง" แม่ทัพโจวรีบเสริม "ท่านชนะไปแล้วครั้งหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงอีก"

ใบหน้าของหานลี่ร้อนผ่าวด้วยความอับอาย “ความพ่ายแพ้ของข้าบีบให้เจ้าต้องสู้อีกครั้ง ได้โปรดกลับไป ข้าจะหาวิธีอื่น!”

แต่จื่อหยวนส่ายหัวและสะบัดมือออก เดินทีละก้าวไปยังสนามรบ “ขอบคุณที่ห่วงข้า แต่ในฐานะผู้บำเพ็ญเพียรแห่งแคว้นเฉิน ข้าจะยืนเฉยได้อย่างไรเมื่อผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารรุกราน? ต่อให้ข้าต้องตายที่นี่ ข้าก็จะไม่ยอมให้พวกมันดูถูกเรา”

ขณะที่เธอพูด ดาบยาวสีฟ้าครามก็ปรากฏขึ้นในมือ พลังวิญญาณของเธออ่อนแอลง แต่แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นแรงกล้า พร้อมเผชิญหน้ากับความตายโดยไร้ซึ่งความกลัว

จ้าวมู่มองเธอเดินเข้ามา แววตาของเขาดูใจร้อน “ก็แค่โชคดีที่เอาชนะมู่ไป่อี้ได้ ตอนนี้กลับคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานงั้นหรือ? ข้าแนะนำให้เจ้ากลับไป ก่อนที่วิญญาณของเจ้าจะสูญสิ้น”