หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5405

"ข้า... แพ้แล้ว" หานลี่ฝืนพูดอย่างยากลำบาก เขาหลับตาลง รอคอยความตายที่จะมาถึง

แต่กลับไม่เป็นตามคาด

จ้าวมู่ชักมือกลับและพูดอย่างใจเย็น "ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า กลับไปบอกพวกเจ้าซะ อย่าลำพองในฝีมือตัวเอง"

ดวงตาของหานลี่เบิกกว้าง จ้องมองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เขาไม่นึกว่าจ้าวมู่จะปล่อยเขาไป และชั่วขณะนั้นเขานิ่งอึ้งอยู่กับที่

"ยังไม่ไปอีกหรือ?" เสียงของจ้าวมู่เริ่มหมดความอดทน

หานลี่สะดุ้ง เขารีบหยิบดาบอัคคีที่หล่นลงพื้น แล้วรีบถอยไปหากลุ่มผู้บำเพ็ญเพียร

เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาใคร สีหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรบนเนินเขาเงียบงัน เสียงโห่ร้องหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยความกังวล

แม้แต่หานลี่ ยอดฝีมืออันดับสามก็ยังพ่ายแพ้ต่อวิญญาณอย่างราบคาบ ทำให้ทุกคนตระหนักได้ว่าพลังของวิญญาณมารนั้นเกินกว่าที่คาดไว้มาก

"เป็นไปได้ยังไง? หานลี่แพ้..." ใครบางคนพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"จ้าวมู่แข็งแกร่งเกินไป ดาบแตะต้องวิญญาณไม่ได้ เราจะทำยังไงดี?"

"เราต้องยอมมอบตำราพิธีกรรมและออกไปจากชั้นหกจริงๆ เหรอ?"

สีหน้าของราชาจินหม่นหมอง เขามองจ้าวมู่ที่ยืนสงบนิ่งอยู่กลางสนามรบ จากนั้นก็มองฝูงชนเงียบงันรอบกาย ความรู้สึกสิ้นหวังผุดขึ้นในใจ

เขารู้ว่าการส่งคนไปสู้อีกคงไม่มีประโยชน์ แต่เขาก็ยอมรับความพ่ายแพ้แบบนี้ไม่ได้ เขาต้องล้างแค้นให้ชาวนครหลวง และชีวิตของผู้คนในชั้นหกต้องการให้เขาปกป้อง

จ้าวมู่ยืนโดดเดี่ยวกลางสนามรบ เสื้อคลุมสีดำพลิ้วไหวไปตามสายลม หมอกวิญญาณปกคลุมรอบตัว สายตาเย็นชากวาดมองไปยังเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรบนไหล่เขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน