หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5414

“เจ้าทำให้ข้าโมโหเข้าแล้ว”

เสียงของจุนปู้หุ่ยเย็นชา หมอกควันสีดำลอยรอบตัวเขา ก่อตัวเป็นดาบมารคมกริบหลายสิบเล่ม พุ่งเข้าหาเฉินผิงราวกับสายฝน

เฉินผิงไม่หวั่นไหว รัศมีสีทองแผ่ขยาย สร้างเกราะเรืองแสงที่โอบล้อมเขาไว้อย่างแน่นหนา

ดาบมารแต่ละเล่มฟาดฟันใส่เกราะอย่างไร้ปรานี แตกกระจายกลายเป็นควันจางๆ ปลิวไปตามสายลม

เฉินผิงใช้จังหวะนั้นกระโดดขึ้นสูง ขาขวาของเขาเตะออกไปด้วยพลังที่ทำลายล้างภูเขาได้ เล็งตรงไปยังซี่โครงของจุนปู้หุ่ย

จุนปู้หุ่ยยกแขนขึ้นกัน โดนลูกเตะเข้าเต็มๆ จนกระดูกชา ร่างลอยละลิ่วข้ามทุ่ง จนกระทั่งหลังของเขากระแทกเข้ากับก้อนหินแตกละเอียดเป็นผง

“เป็นไปไม่ได้!”

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมารต่างอุทานด้วยความตกใจ พวกเขาไม่คาดคิดว่าเด็กน้อยอัจฉริยะผู้โค่นล้มราชาครึ่งอสูรหมิงหวางได้จะเสียท่าแบบนี้

เบ้าตาของมารกลืนวิญญาณที่นั่งบนหลังสิงโตสั่นไหวด้วยความประหลาดใจชั่วครู่ ก่อนจะกลับมานิ่งอีกครั้ง “อย่ารีบร้อน พลังที่แท้จริงยังไม่ปรากฎ”

จุนปู้หุ่ยลุกขึ้นจากซากปรักหักพัง ปัดเศษหินออกจากเสื้อคลุม เลือดไหลนองจากมุมปาก แต่ดวงตากลับลุกโชนด้วยความกระหายต่อสู้

จุนปู้หุ่ยเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบิดเบี้ยวปรากฏใต้ดวงตาอาฆาต “ดูเหมือนว่าข้าคงต้องแสดงฝีมือที่แท้จริง เพื่อที่จะได้บดขยี้เจ้าให้เป็นผงธุลี”

มือของเขายกขึ้นอย่างช้าๆ อากาศห่อหุ้มร่างของเขาไว้ ก้อนหินใหญ่ลอยขึ้นจากเนินเขา ลอยวนรอบตัวเขาเป็นวงกว้าง ขณะที่ระลอกคลื่นพลังแห่งมิติแผ่ออกไปทุกทิศ

บางคนที่อยู่บนเนินเขาอ้าปากค้าง “จุติมิติอีกแล้วเหรอ!”

ใบหน้าของฟ่านเทียนหยูซีดเผือด เขาประคองมือขึ้นและตะโกน “เฉินผิง ระวังตัวด้วย!”

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงนิ่ง รอยยิ้มของเขาดูขบขัน ราวกับรู้ผลของการต่อสู้อยู่แล้ว

แขนทั้งสองข้างของเขาไขว้หลัง มองจุนปู้หุ่ยด้วยสายตาสงบนิ่งราวกับบัณฑิตกำลังศึกษาตำรา เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรต่างสัมผัสได้ถึงความมั่นใจของเขาผ่านลมหายใจสงบและหลังที่ตั้งตรง

“คุกขังมิติ!” จุนปู้หุ่ยตะโกน

เขาผลักฝ่ามือทั้งสองข้างไปข้างหน้า เสียงตะโกนของเขาสะท้อนในหุบเขา

ทันใดนั้นโลกรอบตัวเฉินผิงก็หยุดนิ่ง บรรยากาศเยือกเย็นจับตัวแข็ง เกราะทองคำของเขาแน่นิ่ง กล้ามเนื้อทุกมัด ขนตาทุกเส้นตรึงอยู่กับที่ราวกับถูกโซ่ล่องหนมัดไว้

“อะไรกัน-”

ดวงตาของจุนปู้หุ่ยเบิกกว้าง รอยยิ้มของเขาหายไป “เจ้าทำลายคุกขังมิติได้ยังไง?”

เหล่าผู้ชมบนเนินเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ สูดอากาศเย็นยะเยือก

“นั่นมันอะไรกัน? วิชาเคลื่อนย้ายข้ามมิติเหรอ?” หานลี่พึมพำ ความสงสัยทำให้น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเบาลง

หานลี่กระพริบตา ราวกับกลัวว่าภาพที่เห็นอาจหายไปหากจ้องนานเกินไป

หูหม่าซือตบต้นขาตัวเองและหัวเราะ “นึกแล้วว่าเจ้าซ่อนของดีไว้!”

เฉินผิงขยับข้อมือ ข้อต่อดังเบาๆ เหมือนเสียงประทัดที่ดังมาจากไกลๆ “จุติมิติเหรอ? ของแค่นั้นใครๆ ก็ใช้ได้”

เขาขยับเท้าพุ่งทะยาน หายวับไปและปรากฏตัวอีกครั้งเป็นระยะ สร้างภาพลวงตาทั่วสนามรบ แต่ละภาพผุดขึ้นที่หางตาของจุนปู้หุ่ย

ใบหน้าของจุนปู้หุ่ยขาวซีด เขาเสริมประสาทสัมผัสด้วยจุติมิติ แต่ก็ยังมองตามเฉินผิงไม่ทัน