หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5415

“หาฉันไม่เจอเหรอ?”

เสียงเยาะเย้ยลอยมาจากด้านหลังเขา เสียงนุ่มนวลราวกับเข็มที่แทงเข้ามาใต้ผิวหนัง

จุนปู้หุ่ยหันขวับ ดาบมารแทงไปด้านหลัง ปะทะเข้ากับสายลม

แสงสีทองพุ่งกระแทกใส่หลังของเขาอย่างแรง

เลือดพุ่งออกมาจากริมฝีปาก เขาเซไปข้างหน้า รองเท้าขูดพื้นหิน

เฉินผิงรออยู่แล้ว กำปั้นที่หุ้มด้วยสีทองทุบใส่ทุกจุดตายอย่างไม่หยุดยั้ง

จุนปู้หุ่ยถูกผลักให้ถอยทีละก้าว พยายามใช้รัศมีมารปกป้องตัวเอง

สัมผัสมิติของเขาไม่สามารถระบุตำแหน่งของเฉินผิงได้ ต้องทนถูกโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า

“แบบนี้ข้ารับไม่ได้!”

จุนปู้หุ่ยคำรามพลางฟาดฝ่ามือทั้งสองลงพื้น “ถล่มมิติ!” อาณาเขตทรงกลมกว้างหลายสิบหลาบิดเบี้ยวและบีบอัด บดขยี้หน้าผาและก้อนหินจนกลายเป็นผุยผง

เสียงหายใจเฮือกดังในกลุ่มผู้บำเพ็ญเพียร ฉีเต้าจางเกือบจะเข้าไปช่วย

แต่เฉินผิงก็ยืนอยู่ที่จุดศูนย์กลางราวกับยืนใต้หิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างแผ่วเบา เขายกมือขวาขึ้น แสงสีเทาแผ่ไปทั่วฝ่ามือ

“พลังนั่นมันอะไรกัน?”

ราชาจินขมวดคิ้ว แม้จะมีประสบการณ์สูงเขาก็ไม่รู้จักรัศมีสีเทานั้น

ชั่วขณะก่อนที่พลังแห่งมิติจะสัมผัสเฉินผิง แสงสีเทาก็ปะทุขึ้น แผ่ขยายออกสู่ภายนอกอย่างเงียบสงัด เย็นชาและไม่อาจต้านทาน

สนามรบดูช้าลง ราวกับกาลเวลาสูดลมหายใจอย่างเชื่องช้า หินที่แตกละเอียดกลับมาผสานกัน เศษหินกลับคืนสู่แผ่นหินท่ามกลางความตกตะลึง