หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5415

“หาฉันไม่เจอเหรอ?”

เสียงเยาะเย้ยลอยมาจากด้านหลังเขา เสียงนุ่มนวลราวกับเข็มที่แทงเข้ามาใต้ผิวหนัง

จุนปู้หุ่ยหันขวับ ดาบมารแทงไปด้านหลัง ปะทะเข้ากับสายลม

แสงสีทองพุ่งกระแทกใส่หลังของเขาอย่างแรง

เลือดพุ่งออกมาจากริมฝีปาก เขาเซไปข้างหน้า รองเท้าขูดพื้นหิน

เฉินผิงรออยู่แล้ว กำปั้นที่หุ้มด้วยสีทองทุบใส่ทุกจุดตายอย่างไม่หยุดยั้ง

จุนปู้หุ่ยถูกผลักให้ถอยทีละก้าว พยายามใช้รัศมีมารปกป้องตัวเอง

สัมผัสมิติของเขาไม่สามารถระบุตำแหน่งของเฉินผิงได้ ต้องทนถูกโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า

“แบบนี้ข้ารับไม่ได้!”

จุนปู้หุ่ยคำรามพลางฟาดฝ่ามือทั้งสองลงพื้น “ถล่มมิติ!” อาณาเขตทรงกลมกว้างหลายสิบหลาบิดเบี้ยวและบีบอัด บดขยี้หน้าผาและก้อนหินจนกลายเป็นผุยผง

เสียงหายใจเฮือกดังในกลุ่มผู้บำเพ็ญเพียร ฉีเต้าจางเกือบจะเข้าไปช่วย

แต่เฉินผิงก็ยืนอยู่ที่จุดศูนย์กลางราวกับยืนใต้หิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างแผ่วเบา เขายกมือขวาขึ้น แสงสีเทาแผ่ไปทั่วฝ่ามือ

“พลังนั่นมันอะไรกัน?”

ราชาจินขมวดคิ้ว แม้จะมีประสบการณ์สูงเขาก็ไม่รู้จักรัศมีสีเทานั้น

ชั่วขณะก่อนที่พลังแห่งมิติจะสัมผัสเฉินผิง แสงสีเทาก็ปะทุขึ้น แผ่ขยายออกสู่ภายนอกอย่างเงียบสงัด เย็นชาและไม่อาจต้านทาน

สนามรบดูช้าลง ราวกับกาลเวลาสูดลมหายใจอย่างเชื่องช้า หินที่แตกละเอียดกลับมาผสานกัน เศษหินกลับคืนสู่แผ่นหินท่ามกลางความตกตะลึง

หมัดนั้นเข้าเป้าด้วยเสียงดังสนั่น

พลังสีทองพุ่งทะลุเส้นลมปราณของจุนปู้หุ่ย ทำลายเส้นทางที่ใช้ส่งผ่านรัศมีมาร คลื่นพลังสีเทาแห่งจุติเวลาซึมลึกลงไป กัดกร่อนวิญญาณของเขา

เลือดพุ่งออกมาจากริมฝีปาก ร่างของเขาหักครึ่งและหยุดนิ่งไป หมอกสีดำที่ปกคลุมกระจัดกระจาย เหลือเพียงร่างไร้เรี่ยวแรงซึ่งไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก

เงียบไปเพียงชั่วครู่ ทันใดนั้นเสียงของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็ปะทุ เสียงโห่ร้องดังสนั่นหวั่นไหว กึกก้องและดุเดือดยิ่งกว่าเสียงคำรามใดๆ

“เราชนะแล้ว เฉินผิงทำได้!”

“เฉินผิงโค่นจุนปู้หุ่ยผู้ครอบครองจุติมิติได้!”

“พลังแห่งเวลาและมิติ ไม่มีใครเทียบเฉินผิงได้!”

จื่อหยวนไม่อาจเก็บซ่อนความยินดี เธอวิ่งเข้าไปหา ดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจและความมุ่งมั่น