หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5416

ราชาจิน ฟ่านเทียนหยู และคนอื่นๆ อีกหลายคนเดินเข้ามายืนเรียงเป็นครึ่งวงกลม โค้งคำนับด้วยความเคารพ ความชื่นชมปรากฏชัดบนใบหน้าของทุกคน

เสียงของราชาจินสั่นเครือด้วยความยินดี “เฉินผิง ขอบคุณที่ช่วยพวกเราจากวิกฤติ!”

ฟ่านเทียนหยูสละความเย่อหยิ่งและพยักหน้าชื่นชม “ความแข็งแกร่งของเจ้าเหนือกว่าข้า ข้าขอยอมรับ”

เฉินผิงโบกมือให้พวกเขา จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองกองทัพมาร คำพูดของเขาดังก้องกังวานและเฉียบคม “มารกลืนวิญญาณ นี่เหรอยอดฝีมือของฝ่ายมาร? หากมีคนที่แกร่งกว่านี้ก็ส่งมาซะ อย่าเสียเวลาโอ้อวดไร้สาระ”

ความเงียบปกคลุมทั่วกองทัพมาร คนที่เคยตะโกนขู่คำราม บัดนี้จ้องมองเท้าของตัวเอง ไม่มีใครกล้าตอบ

จุนปู้หุ่ยคือยอดฝีมืออันดับต้นๆ ของพวกเขา หากแม้แต่เขายังแพ้ แล้วใครจะสู้เฉินผิงได้

ใบหน้าของมารกลืนวิญญาณมืดมน จิตสังหารวนเวียนในเบ้าตาว่างเปล่าของเขา แต่ชั่วขณะนั้น เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เขาสัมผัสได้ถึงความจริงข้อหนึ่งก่อนที่ใครจะเอ่ยออกมา การส่งผู้ท้าชิงอีกคนไปสู้ในตอนนี้คงไม่ใช่ความกล้าหาญ มีแต่จะทำให้เหล่ามารขายหน้า เหมือนส่งไปให้เฉินผิงเชือด

ปากของเฉินผิงเผยรอยยิ้มเย็นชา ราวกับว่าเขารู้สึกยินดีกับความเงียบงันของเหล่ามาร “เป็นอะไรไป? ไม่มีใครกล้าเลยเหรอ? ไหนล่ะพวกที่เคยอวดดี?”

เขาก้าวไปข้างหน้า เท้ากระทบหินดังก้องราวกับฟ้าร้อง รัศมีสองสายทั้งสีทองและสีเทาลอยออกมาจากผิวของเขาและแผ่ขยายออกไปราวคลื่นยักษ์ ปกคลุมเหล่ามารด้วยแรงกดดันมหาศาล “ถ้าไม่มีใครกล้า ก็หอบศักดิ์ศรีของพวกแกคลานออกไปจากชั้นหกซะ ฉันเหม็นหน้าพวกแกเต็มทนแล้ว” เหล่ามารแตกตื่นและถอยหนี ใบหน้าซีดเผือดปราศจากความกล้า “พวกแกแพ้แล้ว ไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”