หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5420

ฟ่านเทียนหยูยืนอยู่ท่ามกลางกองทัพวิญญาณมารแน่นขนัด แสงสีทองจากพลังวิญญาณของเขาซึ่งครั้งหนึ่งเคยลุกโชน บัดนี้ราวกับเทียนไขกลางพายุ แต่ละหมัดที่เขาชกออกไปนั้นราวกับถูกอากาศเปลี่ยนทิศทาง ทุกการเคลื่อนไหวเริ่มสูบเรี่ยวแรงของเขาจนใกล้หมด

ราชาครึ่งอสูรที่อยู่ใกล้ๆ หายใจหอบและเดินซวนเซ บาดแผลลึกตัดผ่านเนื้อกายที่หุ้มด้วยขนสัตว์ป่า ตาของเขาพร่ามัวด้วยความเหนื่อยล้า มีเพียงความมุ่งมั่นที่ยังพยุ่งให้เขายืนหยัด เขาจะไม่ล้มลงจนกว่าจะไม่มีลมหายใจเหลือ

“เราต้านพวกมันไม่ไหวแล้ว!” ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่าอสูรตะโกนด้วยความหวาดกลัว

เขาขว้างขวานรบลงสู่พื้นดินเปื้อนเลือด และพุ่งตัวไปแนวหลัง เสียงเกราะกระทบกันขณะเคลื่อนไหว

การถอยหนีของเขาจุดชนวนความตื่นตระหนก ผู้หลบหนีเพียงคนเดียวจุดไฟแห่งความหวาดกลัวลุกโชนทั่วกองทหาร

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรแตกแถวทีละคน สนามรบแปรเปลี่ยนเป็นความแตกตื่นของผู้สิ้นหวัง แต่ละคนลืมเลือนศักดิ์ศรี ถูกครอบงำด้วยความต้องการหนีเอาตัวรอด

“ต้านเอาไว้สิ บ้าเอ้ย! เรายังมีโอกาส!” แม่ทัพโจวคำรามในลำคอ ทว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังถูกฝูงวิญญาณมารรุมล้อม หอกของเขาเคลื่อนที่ช้าลงทุกขณะ

แม่ทัพโจวถูกพันธนาการด้วยกระแสคลื่นวิญญาณ ทำได้เพียงเฝ้ามองอย่างหมดหนทาง ขณะที่ทหารใต้บัญชาต่างกระจัดกระจายดั่งฝูงนกหนีพายุ

แนวป้องกันพังทลาย กองทัพวิญญาณมารโถมไปข้างหน้า คลื่นสีดำปะทะกองกำลังที่แตกสลาย เสียงกรีดร้องดังระงมขณะที่ร่างจำนวนมากร่วงหล่น เปลี่ยนพื้นดินให้กลายเป็นสีแดงฉาน

ราชาจินยืนอยู่ท่ามกลางการสังหารหมู่ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ทุกคนจะต้องตาย และอาณาจักรแดนสรวงชั้นหกจะถึงจุดจบภายใต้กองทัพมาร

ตำราพิธีกรรม... อาจจะเป็นทางรอดสุดท้ายของเรา

ดวงตาของเขาแน่วแน่ เขานำหีบทองคำใบเล็กที่สลักอักขระงดงามออกมาจากเสื้อคลุมขาดๆ รัศมีศักดิ์สิทธิ์ซึมซาบออกมา มันคือหีบเก็บตำราพิธีกรรม

“มารกลืนวิญญาณ! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าปรารถนาหรอกหรือ? มาเอาไปสิ!” ราชาจินชูหีบขึ้นสูง เสียงคำรามของเขาดังกึกก้องไปทั่วความวุ่นวาย

คำพูดนั้นดังก้องราวกับระฆัง ชั่วขณะนั้นสนามรบหยุดนิ่ง ทุกสายตาจ้องมองหีบทองคำในมือเขา

“โยนมาให้ข้า เจ้ามนุษย์ ไม่อย่างนั้นข้าจะจบชีวิตเจ้าเดี๋ยวนี้!” มารกลืนวิญญาณขู่ ความโลภปรากฎในเบ้าตาที่ว่างเปล่า