หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5430

พวกเขาเดินตามเส้นทางที่พังทลายจากการต่อสู้ แต่ละก้าวเผยให้เห็นความโหดร้ายของเหล่ามาร

ที่ตลาดในเมือง ผู้บำเพ็ญเพียรมารกลุ่มหนึ่งยืนล้อมชาวบ้านไร้อาวุธ ถือดาบที่อาบพลังมืดและหัวเราะเยาะราวกับสังหารหมู่เป็นเพียงการละเล่นของเด็กๆ

คนหนึ่งเตะหญิงตั้งครรภ์จนล้มลง เลือดปกคลุมฝุ่นผง และท่ามกลางหย่อมเลือดคือหนึ่งชีวิตที่เธอแบกรับไว้ในกายหลุดออกมา เสียงหัวเราะของมารดังระงม

“พอได้แล้ว!” เสียงของเฉินผิงดังก้อง

กระบี่พิฆาตมังกรหลุดออกมาจากฝัก รัศมีสีทองอร่ามตัดผ่านความมืดขณะที่เฉินผิงพุ่งทะยานไปข้างหน้า ความโกรธเกรี้ยวสถิตในกระบี่แสง

เหล่ามารหันกลับมา ดวงตาลุกโชน “เหยื่อของนายท่าน” ตนหนึ่งคำราม “จับเป็นพวกมัน!”

ตัวหัวหน้าพุ่งเข้าใส่ก่อน ดาบมารคมกริบห่อหุ้มด้วยควันดำ มันส่งเสียงกรีดร้องใส่เฉินผิงจนสนามรบสะเทือน

เขาไม่สะดุ้ง เฉินผิงตวัดเป็นวงกว้าง กระบี่พิฆาตมังกรเปล่งแสงสีทอง เสียงปะทะกันดังก้องไปทั่วราตรี ดาบมารแตกกระจาย และแสงพุ่งทะยานเข้าสู่อกของมาร

ดวงตาของมารเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกอย่างที่สุด เขาพยายามหลบ แต่ลำแสงดาบก็ถึงตัวแล้ว เผาไหม้กระดูกและปอดเป็นรู เลือดสีดำพุ่งกระจายไปทั่วพื้นหิน

ทันใดนั้นผู้บำเพ็ญเพียรมารคนอื่นๆ ก็กรีดร้องและเข้าประชิด หลิงเย่วและศิษย์สำนักเหยาหวางพุ่งเข้ามาหาเฉินผิง แสงสีขาวแห่งการรักษาพุ่งชนกับหมอกสีดำ เสียงกรีดร้องและเสียงอาวุธกระทบกันดังไปทั่วเมือง

การผสานสายเลือดช่วยเสริมพลังให้เหล่าหมอยาหญิง พวกเธอเคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียวพร้อมควงไม้เท้าหยก สร้างหมอกมรกตที่เชื่อมพันธมิตรเข้าด้วยกัน ยิงสายฟ้าร้อนระอุใส่ศัตรู

หลิงเย่วว่องไวดุจพายุขั้นเซียนปุถุชนระดับหนึ่ง เธอลอยอยู่เหนือสนามรบ ริ้วแสงสีม่วงลอยจากฝ่ามือของเธอ ทุกครั้งที่สะบัดข้อมือจะพรากลมหายใจของมารหนึ่งตน

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ถนนก็เงียบลง ศพของมารหลายสิบนอนกลางฝุ่น ควันดำทะมึนของพวกมันรั่วไหลขึ้นท้องฟ้า