หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5432

“โอหังไปเถอะ! มารกลืนวิญญาณจะถลกหนังเจ้าแน่!” แม่ทัพมารพ่นลมหายใจ ระเบิดโทสะทั้งที่ยังตื่นตระหนก

เขาจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาอาฆาตแค้น ก่อนจะหันหลังเตรียมหนี

“หนีเหรอ? อย่าหวังเลย!” เฉินผิงคำราม

เขาอัดพลังวิญญาณทั้งหมดลงในกระบี่พิฆาตมังกร ปราณดาบสีทองแผ่ออกมา ก่อตัวเป็นมังกรขนาดมหึมาที่พุ่งเข้าใส่แม่ทัพมารที่กำลังหนี มันอ้าปากกว้างพร้อมระเบิดพลัง

แม่ทัพมารพยายามหลบ แต่ปราณดาบพุ่งทะลุร่าง เกราะ เนื้อหนังและความแค้นถูกทำลายในลมหายใจเดียว

เขาล้มลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องสุดท้าย พลังชีวิตและความอาฆาตจางหายไป

เฉินผิงเก็บกระบี่เข้าฝักและเดินไปยังประตูเมืองโดยไม่หันหลังกลับ

ในขณะเดียวกัน หลิงเย่ว ราชาจินและศิษย์สำนักเหยาหวางกวาดล้างเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมารที่เหลือหมดแล้ว ผู้รอดชีวิตที่รู้สึกขอบคุณต่างเข้ามาหา ความโล่งใจปรากฏชัดแม้เนื้อตัวจะเปื้อนคราบเลือด

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ” เฉินผิงบอกพวกเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “การปกป้องชั้นหกเป็นหน้าที่ของทุกคน อันตรายยังคงอยู่ทุกแห่ง หากปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด จงมากับเรา เราจะตามหาพันธมิตรและโค่นมารกลืนวิญญาณไปด้วยกัน”

ทุกคนพยักหน้า ในโลกที่ล่มสลายจำต้องร่วมใจกัน หากรอดชีวิตไปได้ย่อมมีโอกาสกอบกู้ชั้นหก

กลุ่มคนเดินหน้าต่อไป พบเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งขบวนยาวเหยียดไปตามถนน

ภาพอันน่าสะพรึงกลัวปรากฎให้เห็นตามทาง ศาลเจ้าที่พังทลาย หมู่บ้านที่ถูกไฟไหม้ กองกระดูกถูกทิ้งเกลื่อนกลาด เตือนใจว่าความหวังนั้นเปราะบาง และไม่ง่ายเลยที่จะเอาตัวรอดได้

เมื่อถึงพลบค่ำ พวกเขาก็มาถึงหุบเขาที่เคยเป็นบ้านของเผ่าอสูร

บัดนี้หุบเขาพังทลาย ศพของผู้บำเพ็ญเพียรอสูรเกลื่อนกลาดตามโขดหิน บางศพเหวอะหวะ บางศพเหลือแต่กระดูก

หลังจากฝังศพแล้ว เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็ตามหาฉีเต้าจางและจื่อหยวนต่อไป

พวกเขาเดินทางไปด้วยกันผ่านทุกซอกทุกมุมของชั้นหก พบกับการต่อสู้นับไม่ถ้วน สังหารผู้บำเพ็ญเพียรมารและพบกับโศกนาฏกรรมมากมาย

ต่อมาก็ถึงเชิงเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ หิมะสะสมตลอดทั้งปีและอากาศเย็นจัด