หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5436

“นี่คือ...ชั้นแปดเหรอ?” เฉินผิงพึมพำ

ความเจ็บปวดแล่นกลับเข้ามาทันทีที่เขาพยายามลุกนั่ง แผ่ซ่านออกมาจากบาดแผลจนเขาต้องย่นหน้า เขามองลงไป เลือดยังคงไหลซึมผ่านเสื้อคลุม และเส้นลมปราณของเขารู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พลังวิญญาณลดลงจนแทบกลับไปที่ขั้นเซียนโลการะดับหนึ่ง

แต่รอยยิ้มแห้งๆ ก็ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเขา “โชคดีที่มาถึงชั้นแปดได้...” เฉินผิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาเอื้อมมือไปหยิบกระบี่พิฆาตมังกรที่วางอยู่ข้างๆ นิ้วของเขากระตุกก่อนจะทำหลุดมือ เขาได้แต่นอนลงพักหายใจ ซึมซับกลิ่นเย็นๆ ของทุ่งหญ้า

เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาผ่อนคลาย

แม้เฉินผิงจะมาถึงชั้นแปดแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าวังราชาสวรรค์อยู่ที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยสภาพของเขาในตอนนี้ หากเผชิญหน้ากับผู้บำเพ็ญเพียรหรืออันตรายคงไม่มีทางต้าน

“ต้องรีบรักษาร่างกายและตามหาวังราชาสวรรค์”

เฉินผิงหลับตาลงและเริ่มโคจรพลังวิญญาณที่เหลือในร่างกาย ซ่อมแซมเส้นลมปราณที่เสียหายช้าๆ พลังวิญญาณในชั้นแปดมีมาก ช่วยให้เขาฟื้นตัวเร็ว ถึงกระนั้นก็ยังต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะกลับมาปกติ

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้างตามสัญชาตญาณ เขาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง หัวใจเต้นระรัวเหมือนกลอง

กลุ่มผู้บำเพ็ญเพียรในชุดเกราะทองคำเดินข้ามทุ่งหญ้า รัศมีศักดิ์สิทธิ์แผ่ไปทั่วตัว หอกยาวเป็นประกาย ดวงตาคมกริบ พวกเขาคือผู้บำเพ็ญเพียรของชั้นแปดอย่างไม่ต้องสงสัย

หัวหน้ากลุ่มหยุดห่างจากเฉินผิงหนึ่งก้าว เขาจ้องมองเฉินผิงอย่างระมัดระวังและถาม “เจ้าเป็นใคร แล้วทำไมถึงมานอนบาดเจ็บอยู่ในถิ่นของเรา?”