ต้าฉางเหล่าตระหนักแล้วว่า เฉินผิงกำลังช่วยคนของหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่ด้วยการขับกู่ฉงออกมา
“ขอบคุณมากคุณเฉิน” พวกเขากล่าวของคุณเฉินผิงอย่างพร้อมเพรียง
เฉินผิงพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่เข้าจะตรงเข้าไปยังห้องโถงกลางของหุบเขา เมื่อเขาเห็นแจกันดินเผาที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาก็ยิ้มออกมาพร้อมเอามือล้วงเข้าไป
ภายในแจกันนั่นมีเหล่ากู่ฉงอยู่มากมาย พวกมันรุมเข้ากัดไปที่มือของเขาในทันที แต่เพียงไม่นานพวกมันก็ตายลง
“ที่หุบเขาซีหนานส๋วนเยว่นี้มียาหรือสมุนไพรบ้างหรือเปล่า?” เฉินผิงถามกับต้าฉางเหล่า
“ครับ เรายังพอมียาฟื้นพลังและสมุนไพรอยู่อีกจำนวนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เฉียนเฟิงได้ทำการส่งพวกมันบางส่วนกลับไปยังหมู่บ้านหม่าว” ต้าฉางเหล่าอธิบาย
“สั่งการลงไป ห้ามให้ผู้ใดแตะต้องสมุนไพรพวกนี้ ฉันต้องใช้พวกมัน” เฉินผิงออกคำสั่ง
ต้าฉางเหล่าพยักหน้ารับโดยปราศจากคำถาม สิ่งใดก็ตามที่เฉินผิงต้องการ พวกเขาพร้อมจะทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข
เมื่อถึงเวลา เฉินผิงได้พาไป๋จ่านถังและเซินเมิ่งเฉินกลับไปยังบ้านตระกูลเซิน ซึ่งมันก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว ในขณะที่ซู่ชีเม่าเขากลับไปยังจิงตูด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ประสบการณ์จากการเดินทางในครั้งนี้ ทำให้เขาได้กลับมาทบทวนตัวเองและมุ่งมั่นจะเปลี่ยนแปลงมันไปในทางที่ดีขึ้น
เมื่อเซินเมิ่งเฉินกลับมาถึงบ้าน เธอตะโกนใส่เซินเตี้ยนซาน “พ่อ พ่อยังมีอะไรปิดบังหนูอีก?”
เมื่อเซินเตี้ยนซานได้ยินคำถามของเซินเมิ่งเฉิน เขารับรู้ได้ทันทีว่าเธอได้ล่วงรู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับหุบเขาซีหนาส๋วนเยว่แล้ว เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบไปว่า “เซินเมิ่งเฉินไว้พ่อจะอธิบายให้ลูกฟังทีหลังนะ ตอนนี้พ่อมีเรื่องที่จะต้องหารือกับคุณเฉินเสียก่อน”
เฉินผิงมองไปยังไป๋จ่านถัง เขาก็รีบพาเซินเมิ่งเฉินออกไป
“คุณเฉินคุณได้ฆ่าเฉียนเฟิงแล้วใช่หรือไม่?” เซินเตี้ยนซานเอ่ยถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...