หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5452

"หอกแสงศักดิ์สิทธิ์!" หัวหน้าองครักษ์สวรรค์คำรามและแทงหอกขึ้นฟ้า

ลำแสงสีทองปะทุขึ้นที่ปลายหอกและพุ่งลงมายังท้องถนน

"อ๊าก!"

ผู้บำเพ็ญเพียรมารที่โดนเข้าไปต่างกรีดร้องร่างสลายกลายเป็นฝุ่นสีเทาโดยที่ยังไม่ทันได้ร้องสุดเสียง

ทว่าเหล่ามารก็เข้ามาแทนที่ตัวที่ตายไปพวกมันว่องไวและบ้าคลั่ง มีหน้าที่อย่างเดียวคือใช้จำนวนที่เหนือกว่าหยุดยั้งเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่กำลังหนี

"ท่านเจ้าตำหนัก ต้านไม่ไหวแล้ว เรากำลังถูกล้อม!" ราชาจินตะโกนบอก

หลิงซื่อรู้สึกเหมือนพลังของเธอแผ่วลงคล้ายแสงเทียนใกล้ดับ "เร็วเข้า! ถ้าไปถึงประตูเราอาจมีโอกาสรอด!"

"ประตูอยู่นั่น ไป!" เสียงเจ็บปวดของจื่อหยวนแฝงด้วยความหวังเธอชี้ซุ้มประตูผุพังที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยหลา

ความหวังหายไปอย่างรวดเร็วเหล่าวิญญาณมารร่างดำมืดลอยลงมาจากฟ้าตั้งกำลังขัดขวางเป็นกำแพงวิญญาณสีดำทะมึน

"ฮ่าๆๆ! พวกเจ้าหนีไม่รอดหรอก!" เสียงโอหังของมารกลืนวิญญาณดังมาจากไกลๆ "วันนี้พวกเจ้าทุกคนต้องตาย"

หลิงเย่วที่หน้าซีดและเหงื่อชุ่มตัวกระซิบ "ทำยังไงดี" ขาของเธอเริ่มสั่น

หลิงซื่อสูดลมหายใจ ดวงตาแน่วแน่ "นักรบเกราะทอง จู่โจมเต็มกำลัง! ต่อให้ตายก็ต้องฝ่าไป!"

ยอดฝีมือเกราะทองสามร้อยนายตอบรับพร้อมกันเสียงกระหึ่มทั่วลานกว้างราวเสียงกลองศึก

นักรบแต่ละคนใช้พลังวิญญาณทั้งหมดที่เหลือในตัวแสงสีทองระเบิดออกจากร่าง ตั้งขบวนรบเป็นรูปหอกทองคำเล่มยักษ์ทุกคนคำรามและพุ่งแทงใส่กำแพงสีดำเบื้องหน้า

ตูม!

หอกปะทะกำแพงแรงกระแทกที่ตามมาทำเอาเศษอาคารและธงปลิวว่อนกระทั่งนักรบที่แกร่งที่สุดยังต้องถอย

รอยร้าวสีเงินปรากฎบนกำแพงคล้ายจะแตกได้ทุกเมื่อ แต่แล้วรอยร้าวก็หยุดและกำแพงยังคงตั้งตระหง่าน

เสียงเย็นชาเจ้าเล่ห์ดังขึ้นในม่านหมอก "อ่อนหัดคิดหรือว่าแค่นั้นจะฝ่าไปได้?" น้ำเสียงของมารกลืนวิญญาณขบขัน ราวกับเขาชนะศึกนี้ไปแล้ว

หลิงซื่อขบกรามแน่นถ้าฝ่าไปไม่ได้ ทุกคนในเมืองจะต้องตายไปพร้อมกับข้า

"สี่องครักษ์สวรรค์มอบพลังให้ข้า!" เธอตะโกน