หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5453

ไม่นานร่างของพวกเขาก็กลืนหายไปในทุ่งกว้างเบื้องหลังของพวกเขาคือนครหลวง เมืองใหญ่ที่ซึ่งธงของกองทัพมารโบกสะบัดและการต่อสู้ในเมืองยังคงดำเนินต่อไป

เฉินผิงสู้ตามลำพังในนครหลวงกระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาฟาดฟันทลายเสาหินคมกระบี่ในตอนนี้อาบไปด้วยโลหิตอันชั่วร้ายของมาร

ทุกดาบที่ฟาดฟันผ่าทั้งอากาศและพื้นหินชั่วขณะหนึ่งรวดเร็วดุจพายุวินาทีต่อมากระบี่จะหายไป และปรากฏขึ้นอีกครั้งพร้อมแทงเข้าไปในช่องโหว่ที่ยากจะปัดป้อง

มารกลืนวิญญาณที่ปกคลุมไปด้วยหมอกดำตั้งรับกระบี่เส้นใยสีดำนับไม่ถ้วนงอกออกมาจากแขนของเขาเลื้อยฉกไปมาราวงูหิวกระหาย

แต่ละเส้นมีพลังที่คอยบั่นทอนพลังชีวิตของเฉินผิงมันกระหายที่จะสูบกินวิญญาณให้แห้งเหือดจนเขาล้มลง

"ด้ายสูบวิญญาณ!" เฉินผิงอุทานพร้อมหรี่ตาลงแววตาเคร่งเครียด "แกใช้วิธีแบบนี้บำเพ็ญเพียรงั้นเหรอ?"

ด้ายสูบวิญญาณคือวิชาประจำตัวของมารกลืนวิญญาณสามารถโจมตีวิญญาณโดยตรงเป็นวิชาต่ำช้าชั่วร้าย

ในอดีตมีผู้บำเพ็ญเพียรในชั้นเก้ามากมายตกเป็นเหยื่อของด้ายสูบวิญญาณ

"คิดว่ามีแต่เจ้าคนเดียวที่พัฒนาขึ้นอย่างนั้นหรือ?" มารกลืนวิญญาณหัวเยาะเยือกเย็น "ข้าติดอยู่ในชั้นหกก็จริงแต่ข้าก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย"

จากนั้นเส้นใยจำนวนมากก็พุ่งไปข้างหน้าแต่ละเส้นแฝงพลังอันร้ายกาจ

เฉินผิงไม่ลังเลรัศมีมารและพลังวิญญาณผสานกันในตัวเขาแผ่ออกไปและก่อตัวเป็นโล่แสง

เคร้ง เคร้ง เคร้ง!

เสียงปะทะกันดังขึ้นหลายครั้งเมื่อเส้นใยฟาดโล่โล่แสงสะเทือน รอยแตกคล้ายสายฟ้าปรากฎบนพื้นผิว

รอยแตกแผ่ขยายคล้ายโล่ใกล้พังทลายลงทุกชั่วขณะ

เฉินผิงกัดฟันถ่ายทอดพลังเข้าไปพยายามประคองโล่เอาไว้

เขารู้ว่าถ้าโล่แตกด้ายสีดำเหล่านั้นคงสูบวิญญาณของเขา และร่างที่เขายึดครองอยู่ก็จะตายคาพระราชวัง

"จ้าวมารสีชาด จะฝืนสู้ต่อไปเพื่อะไร?" เสียงหัวเราะของมารกลืนวิญญาณเยือกเย็น สะท้านไปทั่วท้องพระโรง "เจ้าไม่มีทางเทียบข้าได้จงคุกเข่าให้ข้าซะและข้าอาจจะเมตตาเหลือวิญญาณไว้ให้เจ้า"