หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5456

"ให้ตายเถอะเจ้าช่วยหยุดร้องเหมือนมีใครตายได้ไหม? ข้ายังอยู่ถึงจะเป็นแค่เศษเสี้ยววิญญาณก็เถอะต่อให้พาไปถึงชั้นเก้าก็ใช่ว่าจะฟื้นฟูร่างให้ข้าได้ง่ายๆ"

เสียงนั้นดังออกมาจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง เหมือนถ่านที่ยังไม่มอดดับ

ประกายสีแดงส่องในดวงตาของเฉินผิง ตัวตนที่เหลือน้อยนิดของจ้าวมารสีชาดยังอยู่

น้ำตาเปื้อนขอบตาเฉินผิงเขาเช็ดออกและอุทาน "ท่านจ้าวมารถ้าไม่ได้ร่างกายกลับคืนมาก็อยู่ในตัวผมไปตลอดเลยก็ได้ผมไม่ถือ"

"ขอทีเถอะ" เสียงหัวเราะแห้งๆ ของเขาแฝงความรังเกียจ "เจ้าไปพัวพันกับผู้หญิงอยู่เรื่อยข้าต้องทนดูเจ้าทำกิจกรรมเต็มตา ข้าหายไปซะยังจะดีกว่า"

เฉินผิงหน้าแดงขึ้นมาเขากระแอมและรีบเปลี่ยนเรื่อง "ว่าแต่... เอ่อ... ทำไมท่านถึงเงียบไปนาน? นึกว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นเสียอีก"

"เพราะตำหนักวิถีมาร" น้ำเสียงของจ้าวมารสีชาดเหยียดหยาม "มารพวกนั้นไวต่อกลิ่นวิญญาณพเนจรขืนข้าออกมาคงโดนพวกมันเจอตัวแล้วโดนจับไปทำยาคำสาปหรืออะไรทำนองนั้นอย่าประมาทพวกมันไม่มีใครรู้ที่ตั้งที่แท้จริงของตำหนักคนของพวกมันกระจายไปทั่วอาณาจักรแดนสรวงแต่ละชั้นตั้งแต่หลายพันปีที่แล้ว"

เฉินผิงรับฟังคำเตือนด้วยความรู้สึกตึงเครียด

"จริงเหรอ? ร้ายกาจขนาดนั้นเลย?" เฉินผิงขมวดคิ้ว

"วิญญาณของข้าเหลือพลังน้อยจนพูดมากไม่ได้ขืนคุยกันต่อข้าจะหายไปจริงๆ"

ความเงียบสนิทปกคลุมจิตของเฉินผิงประกายสีแดงดับลง

เขาสูดลมหายใจอย่างมั่นคงและเดินทางต่อไปตั้งใจที่จะหาหลิงซื่อ จื่อหยวนและคนอื่นๆให้เจอ

ที่นครหลวงมารกลืนวิญญาณยืนบนหลังคามรกตของพระราชวังสาดส่องสายตานักล่าร่างกายของเขาไร้บาดแผลส่วนพลังของเขาอยู่ที่แปดในสิบส่วนของพลังสูงสุดอีกไม่กี่วัน แม้แต่ชั้นเก้าก็ต้องสยบต่อเขา

"อีกไม่นานชั้นหกจะเป็นของข้า" เขากระซิบด้วยสายตาละโมบ "เจ้าเด็กนั่น พวกมันทุกคนที่ยังรอดชีวิต จะไม่มีใครหนีพ้นเงื้อมมือข้า!"

เขาหันหลังและเสื้อคลุมสีดำสนิทสะบัดกลับเข้าไปในวังต้องฟื้นพลังให้กลับมาสมบูรณ์ก่อนจากนั้นก็พิชิตชั้นหก และชั้นที่อยู่สูงขึ้นไป