หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5465

"ถ้าไม่มีระฆังมังกรปกป้องเราคงแหลกเป็นผุยผง" หลิงเย่วพึมพำมือกำคทาของเธอไว้แน่น

หูหม่าซือส่ายหน้าแววตาไม่มีความขี้เล่นเหมือนเคย "พลังระดับนั้นถล่มชั้นหกให้ราบเป็นหน้ากลองได้"

"จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้" หลิงซื่อพูดด้วยแววตากังวล "การต่อสู้นี้จะทำลายชั้นหก"

ไม่มีใครตอบ ทำได้แค่อยู่เงียบๆ

ตูม!

เสียงระเบิดราวกับเทพเจ้ายิงปืนใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง

ลำแสงสีทองของเซียนอัคคีวิญญาณปะทะเพลิงดำของจ้าวมารอัคคีเพลิงสองสายสว่างเจิดจ้าราวดวงตะวันขนาดย่อม

ท้องฟ้าแตกเป็นรอยร้าวสีดำสนิทวังวนสีแดงฉานพัดพารุนแรงยิ่งขึ้นกว้างขึ้นและหิวโหยยิ่งกว่าเดิม

เสียงกรีดร้องนับพันดังสะท้อนใส่กันไอร้อนพุ่งพล่านจนยากจะหนีรอด

ในระยะหลายสิบไมล์จากทุกทิศทุกชีวิต วิญญาณและสัตว์ทุกตัวและไม่เว้นกระทั่งหญ้าต่างมอดไหม้เหลือเพียงเถ้าถ่านที่ไม่นานก็สายไป

หุบเขานั้นกลายเป็นแดนร้างในชั่วพริบตา

เฉินผิงที่หลบในระฆังมังกรเห็นพื้นดินยุบลงเป็นหลุมลึกภูเขาถล่มและแม่น้ำเดือดพล่าน

กลิ่นมอดไหม้และสายลมร้อนโชยเข้ามาทุกชีวิตนอกระฆังล้วนจบสิ้น

เฉินผิงได้ตระหนักแล้วว่าพลังของยอดฝีมือยุคโบราณมหาศาลเพียงใดแค่รัศมีของพวกเขายังแทบจะถล่มฟ้าได้

แค่ระลอกคลื่นยังถล่มได้ทั้งเมืองเผาแม่น้ำและผืนป่ามอดไหม้

ตูมตูมตูม!

ห้วงมิติฉีกขาดพร้อมเสียงดังลั่นราวฟ้าผ่า