หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5498

"หูหม่าซือ ชักจะใจกล้าเกินไปแล้วนะ" เสียงของเฉินผิงเบาทว่าหนักแน่น "จู่ๆ ก็หายหน้าและขึ้นมาที่ชั้นเจ็ดด้วยพลังแค่นั้น คุณเกือบเอาตัวไม่รอด"

แม้จะตำหนิ แต่ภายใต้คำพูดนั้นก็ยังมีความห่วงใย

"ก็ข้า... แค่ไม่อยากให้เจ้ากังวล" หูหม่าซือพึมพำพร้อมเกาหัว "และข้าคิดว่าถ้าข้าเร็วมากพอ ไม่นานก็อาจพบวิญญาณของคนตระกูลข้า..." เสียงของเขาเบาเกือบเท่าเสียงกระซิบ

สีหน้าของเขารู้สึกผิด ไหล่ห่อลงเมื่อตระหนักว่าตัวเองวู่วามเพียงใด

"ไม่อยากให้กังวลเหรอ?" เฉินผิงถอนหายใจ "บุกเข้ามาในที่แบบนี้คนเดียว จะไม่ให้กังวลได้ยังไง"

เสียงของเขาอ่อนลง "เล่ามาทีว่าคุณเจออะไรบ้าง"

เขามองหูหม่าซืออย่างมั่นคง ดูพึ่งพาได้แม้จะอยู่ในสถานที่อันตราย

"ข้าได้ข่าวที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง แล้วก็ได้เห็นแท่นหินนั่น" หูหม่าซือพูดเสียงสั่นด้วยความโกรธ "พวกมันใช้นักบวชล่อให้ผู้บำเพ็ญเพียรเข้าไปฟังเทศนา แต่กลับดึงวิญญาณของพวกเขาออกไป! ถ้าข้ามาช้ากว่านี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนอีกมากแค่ไหนต้องตกเป็นเหยื่อ!"

โทสะแล่นพล่านในตัวเขา ราวกับอสูรร้ายที่พร้อมจะจู่โจม

สีหน้าของเฉินผิงเงียบขรึม แววตาแข็งแกร้าว

ตำหนักทวยเทพที่ควรจะเป็นผู้ผดุงคุณธรรมกลับสมคบคิดกับมารเข่นฆ่าผู้บำเพ็ญเพียร หากเรื่องนี้แพร่ออกไป อาณาจักรแดนสรวงคงสะเทือน

เขาเห็นภาพสงคราม เมืองมอดไหม้ ผู้ประสบภัยไร้ที่อยู่ ท้องฟ้าลุกเป็นเพลิง

เขาตะหนักถึงความร้ายแรง ภัยครั้งนี้ต้องถูกกำจัดก่อนที่คนทั้งอาณาจักรจะเดือดร้อน