เฉินผิงลังเลก่อนจะส่ายหัว “ผมไม่รู้ว่าจะเทียบฝีมือของผมกับคุณยังไง เพราะผมไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์”
“คุณเป็นจอมขมังเวทเหรอครับ?” จ้าวอู๋ฉีถาม
เฉินผิงส่ายหัวอีกรอบ
จ้าวอู๋ฉีตาเบิกโพลง อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงต่อหน้าเฉินผิง ปากของเขาอ้ากว้างมากพอที่จะยัดไข่เข้าไปได้ทั้งใบ
“ซู่ชีเม่า ไปเฝ้าที่ทางเข้าเดี๋ยวนี้! ห้ามให้ใครเข้าใกล้ถ้าฉันไม่อนุญาต!” จ้าวอู๋ฉีสั่งซู่ชีเม่าฉับไว
เมื่อซู่ชีเม่าออกไปยืนนอกห้องที่ข้างประตู จ้าวอู๋ฉีก็ถามเฉินผิง “งั้นคุณก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียร?”
“คุณรู้เรื่องผู้บำเพ็ญเพียรด้วย?” เฉินผิงแปลกใจที่จ้าวอู๋ฉีรู้เรื่องนั้น เขาเข้าใจว่าที่ตระกูลไป๋รู้เรื่องผู้บำเพ็ญเพียรเพราะพวกเขาเคยเจอมาแล้วคนหนึ่ง แต่จ้าวอู๋ฉีรู้ได้ยังไง?
จ้าวอู๋ฉีเข้าใจสถานการณ์ได้ทันทีหลังเฉินผิงเอ่ยถาม เขาพยักหน้าแล้วตอบ “ผมรู้ว่ามีตระกูลของผู้บำเพ็ญเพียรอยู่ไม่น้อยในต้าซย่า ที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ก็เพราะพวกเขาซ่อนพลังจากสายตาคนภายนอก แต่ในฐานะที่เป็นนายพลของกระทรวงยุติธรรม ผมจำเป็นที่จะต้องรู้!”
“มีผู้บำเพ็ญคนอื่นๆ อีกหลายคนเหรอครับ?” เฉินผิงตื่นเต้นเมื่อได้ยินสิ่งที่จ้าวอู๋ฉีบอก
เขาอยากเจอผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นที่ไม่ใช่ตาเฒ่ามังกรมาตลอด เพราะเขารู้สึกเปล่าเปลี่ยว เขายังมีเรื่องที่อยากรู้อีกมากเกี่ยวกับโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียน เขาอยากได้คำชี้แนะจากคนอื่น
จ้าวอู๋ฉีพยักหน้าแล้วตอบ “มีข้อมูลลับบางอย่างที่ผมพอจะบอกคุณได้ คุณเฉิน แต่เพราะคุณเป็นผู้บำเพ็ญเพียร ผมคงก็ไม่ต้องเป็นห่วงคุณ ไม่น่าแปลกใจที่คุณไม่สนเรื่องตระกูลฉิน”
“คุณมีเรื่องที่อยากให้ผมช่วยอีกเหรอ?” เฉินผิงถามหลังเห็นสีหน้าของจ้าวอู๋ฉี
“พูดตามตรง ผมมีเรื่องที่ต้องรบกวนคุณ คุณเฉิน ผมได้ยินมาว่ากำลังจะมีการสัมมนาระดับชาติเร็วๆ นี้ สายข่าวบอกผมว่า ฉวงกั๋วกับ อาหลูกัวแอบส่งนักรบฝีมือดีมาเข้าร่วมสัมมนา เพราะคนของผมยังยุ่งเรื่องอื่น แถมซู่ชีเม่าก็ยังไม่หายดี ผมเลยอยากจะขอให้คุณไปเป็นตัวแทนพวกเราที่งานสัมมนา” จ้าวอู๋ฉีร้องขอด้วยน้ำเสียงค่อนข้างละอาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...