หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 59

“ไม่ชอบที่ได้เงินน้อยเหรอ? ฉันเพิ่มให้เธออีกนิดได้นะ นอกจากนี้ฉันจะซื้อบ้านให้เธอแล้วเอามาทำเป็นรังรักของพวกเราสองคน เธอจะเอาอะไรก็ได้ทั้งนั้น และฉันก็จะไม่ก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเธอ เดือนหนึ่งเธออยู่กับฉันแค่สี่ห้าครั้งก็พอ ร่างกายของฉันในตอนนี้ก็ไม่เหมาะที่จะเอากำลังวังชาไปไว้อยู่กับผู้หญิงมากเกินไป นี่อาจได้เงินมากกว่าที่เธอไปเป็นนางระบำเลยนะ แถมยังไม่ต้องโดยผู้ชายน่าขยะแขยงพวกนั้นพวกนั้นลวมลามด้วย...”

ชายวัยกลางคนยังคงเกลี้ยกล่อมหวังหวันหวัน!

หวังหวันหวันตั้งมั่นแล้วว่าเธอจะไม่เป็นคนรักของคนอื่น เธอไม่อยากเอาทั้งชีวิตของเธอมาแลกกับความสุขสบายในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ เธอมองชายหัวล้านตรงหน้าอย่างขยะแขยง ถ้าหากฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่เจ้านายของตัวเอง ไม่แน่ว่าเธอคงด่ากราดไปตั้งนานแล้ว!

“เถ้าแก่ใหญ่ ฉันทำไม่ได้จริงๆ คุณหาคนอื่นเถอะ...”

หวังหวันหวันส่ายหัวอีกครั้ง!

เมื่อหวังหวันหวันยังคงปฏิเสธตัวเอง ชายวัยกลางคนจึงโกรธทันที ตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง “มาหาฉันถึงที่นี่แล้ว เธอยังมีทางเลือกอีกงั้นเหรอ? หญิงสาวที่ฉันพอใจ ไม่มีทางหลุดมือไปได้หรอก...”

เมื่อหวังหวันหวันเจอสถานการณ์แบบนี้ก็กลัวจนลุกขึ้นอย่างรีบร้อนและคิดจะวิ่งออกไป แต่พอลุกขึ้นก็รู้สึกเวียนหัวและหน้ามืด!

“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอหนีไม่ไหนไม่พ้นหรอก เธอดื่มไวน์ของฉันแล้วยังคิดจะหนีอีกเหรอ?”

ชายวัยกลางคนหัวเราะดังลั่น!

สีหน้าของหวังหวันหวันกลายเป็นสีขาวซีด เธออยากตะโกนด่า แต่ปากกลับอ้าไม่ออกแล้ว เธอเริ่มเห็นชายวัยกลางคนเบลอขึ้นเรื่อยๆ!

สุดท้ายก็ล้มตุ๊บลงบนโซฟา เธอขยับตัวไม่ได้และค่อยๆ หลับสนิทไป!

ในเวลาเดียวกัน เยี่ยนเจี่ยคาบบุหรี่อยู่บริเวณล็อบบี้บาร์ เธอมองนางระบำที่ยังสาวและสวยเหล่านั้นบนเวทีด้วยสายตาอิษฉา!

ครั้งหนึ่งเธอก็เคยสาวและสวยแบบนี้ บนเวทีเธอโดดเด่นที่สุด และยังโดนเถ้าแก่ใหญ่ชื่นชมและเลี้ยงดู!

แต่ว่าตอนนี้ เธอกลับกลายเป็นคนจัดหาผู้หญิงให้กับเถ้าแก่ใหญ่ เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตัวเองในวันข้างหน้า!

“เยี่ยนเจี่ย เถ้าแก่ถูกใจหวังหวันหวันคนนั้นแล้ว ต่อไปต้องได้ดิบได้ดีแน่...”

บริการที่อยู่ข้างๆ กระซิบถามเยี่ยนเจี่ย

“ขอบคุณเยี่ยนเจี่ย ขอบคุณเยี่ยนเจี่ย...” บริกรรีบกล่าวขอบคุณพลางยื่นมือไปคลึงก้นของเหยี่ยนเจี่ยเบาๆ!

“ทำน่าเกียจจัง...”

เยี่ยนเจี่ยยิ้ม พลันลากบริกรคนนั้นจากไป!

เยี่ยนเจี่ยอายุเยอะแล้ว ถึงแม้เถ้าแก่ใหญ่จะไม่ชอบเธอแล้ว แต่บริกรหนุ่มในบาร์พวกนั้น ใครก็ไม่อาจรอดมือของเธอได้!

ทั้งสองคนคุยกับเบามาก แต่เฉินผิงยังได้ยินอย่างชัดเจน เมื่อได้ยินว่าเถ้าแก่ใหญ่ตามตัวเธอไปเพื่อเรื่องแบบนี้ สีหน้าของเฉินผิงจึงเย็นชาอย่างสุดขีด!

เฉินผิงลุกและเดินไปหลังเวที เมื่อเดินมาถึงปากประตูก็โดนบริกรสองคนขัดขวางไว้ บริกรทั้งสองคนไม่ทันได้เอ่ยปากพูด เฉินผิงใช้กำลังโดยไม่ทันตั้งตัว เขายื่นมือไปต่อยทั้งสองคนจนหน้ามืดไป!

เมื่อเข้ามาถึงหลังเวที เฉินผิงไม่รู้เลยว่าหวังหวันหวันอยู่ที่ไหน ทุกที่ล้วนเป็นห้อง เขาไม่มีทางหาจริงๆ นี่ทำให้เฉินผิงร้อนใจมาก

ขณะที่เฉินผิงเดินผ่านน้องน้ำ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหายใจที่อ่อนแรงเป็นระยะ เฉินผิงจึงพุ่งเข้าไปและเตะเปิดห้องส่วนตัวออกโดยไม่ลังเลใจ!