หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 60

“อ้า...”

ภายในห้องส่วนตัวมีเพียงเยี่ยนเจี่ยที่กำลังการสู้รบกับบริกรหนุ่มเมื่อครู่ ดูเหมือนพวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้น!

เมื่อบริกรหนุ่มเห็นว่ามีคนบุกเข้ามาก็คิดจะตะโกนแต่ก็โดนเฉินผิงตบจนสลบ จากนั้นก็คว้าคอเสื้อเยี่ยนเจี่ยไว้ “คุณพาหวังหวันหวันไปไว้ที่ไหน”

“คุณเป็นบ้าอะไร...”

เมื่อเยี่ยนเจี่ยเห็นว่าเป็นเฉินผิงก็ด่ากราด!

แต่เพิ่งจะอ้าปาก เฉินผิงก็บีบคอของเยี่ยนเจี่ย เยี่ยนเจี่ยรู้สึกหายใจลำบากอย่างฉับพลัน สีหน้ากลายเป็นสีแดงก่ำ นัยต์ตาหวาดกลัวเล็กน้อย

“อยู่..อยู่ที่ห้องทำงาน...”

เยี่ยนเจี่ยรีบเอ่ยปาก!

“พาผมไป...” เฉินผิงปล่อยเยี่ยนเจี่ย!

เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาฆาตของเฉินผิง เยี่ยนเจี่ยจึงไม่กล้าเล่นลูกไม้และเดินนำทางให้แต่โดยดี!

หลังจากพาเฉินผิงมาถึงห้องทำงานแล้ว เฉินผิงก็ถีบประตูเข้าไป!

ตูม...

เสียงดังลั่นทำให้ชายวัยกลางคนสดุ้งตกใจ!

หลังจากเฉินผิงบุกเข้าไปก็เห็นหวังหวันหวันนอนสลบอยู่บนโซฟา และชายหัวล้านวัยกลางคนคนนั้นก็กำลังเดินอยู่บริเวณหวังหวันหวัน!

“รนหาที่ตาย...”

ดวงตาทั้งสองข้างของเฉินผิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟพลันเตะชายวัยกลางคนปลิวออกไปในทันที!

“หวันหวัน...หวันหวัน...”

เฉินผิงถอดเสื้อตัวนอกและคลุมไว้บนตัวหวังหวันหวัน เมื่อเห็นหวังหวันหวันนอนสลบสไลลไม่ยอมตื่นก็รู้ทันทีว่าต้องโดนวางยาแน่ๆ ดังนั้นพลังจิตจึงถูกป้อนเข้าไปในร่างกายของหวังหวันหวัน!

หวังหวันหวันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา หลังจากเห็นเฉินผิงเธอก็ร้องออกมาด้วยความแปลกใจ “พี่เฉินผิง...”

ร้องออกมาได้ครู่เดียวหวังหวันหวันก็หลับไหลไปอีกครั้ง ดูเหมือนฤทธิ์ยาจะแรงมาก!

ชายวัยกลางคนโดนเฉินผิงเตะจนหน้าคว่ำลงบนพื้น หน้าของเขากลายเป็นสีม่วงเข้ม!

“เถ้าแก่...”