หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 61

ภายในห้องทำงาน มีเพียงความเงียบสงัดราวกับป่าช้า เยียนเจี่ยและเจ้าของบาร์กำลังมองไปยังเฉินผิงที่สงบนิ่ง ภายในใจมีลางสังหรณ์ถึงเรื่องไม่ดีมากมายผุดขึ้นมาเป็นระลอก

“เถ้าแก่คะ คุณเพิ่งบอกว่าเจ้านั่นเพิ่งเรียนสายกับท่านหู่ใช่ไหมคะ”

เยียนเจี่ยถามเจ้าของบาร์เสียงเบา

เจ้าของบาร์ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร เสียงที่ได้ยินลอดออกมาจากโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ เป็นเสียงของหลินเทียนหู่จริง แต่ว่าคนหนุ่มสาวที่ขนยังไม่ขึ้นสักเส้นแบบนี้ แถมยังท่าทางเหมือนพวกข้างถนน และดูไม่เหมือนกับคุณชายตระกูลใหญ่อะไรพวกนั้น ทำไมถึงได้รู้จักหลินเทียนหู่ แถมยังพูดกับหลินเทียนหู่ด้วยน้ำสียงกราดเกรี้ยวแบบนี้?

เยียนเจี่ยที่อยู่ด้านข้างเห็นเถ้าแก่ไม่พูดอะไร จึงทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง “ท่านหู่ไม่มีทางรู้จักคนพรรค์นี้ มันต้องเสแสร้งแน่ๆ คนที่อยู่ในสายเมื่อกี้นี้ก็ไม่มีทางเป็นท่านหู่ ทั้งหงเฉิงมีใครที่กล้าใช้น้ำเสียงแบบนั้นพูดกับท่านหู่กัน”

เจ้าของบาร์ได้ฟังแล้ว ก็พยักหน้าลงเบาๆ อย่างเห็นด้วยกับความคิดของเยียนเจี่ย!

“ไอ้หนุ่ม อย่ามาเสแสร้งที่นี่ให้มันมากนัก ท่าทางจนๆแบบแก ท่านหู่จะมารู้จักได้อย่างไร แกกล้าแอบอ้างชื่อท่านหู่หรือ โทษถึงตายเลยนะ...”

เจ้าของบาร์คำรามใส่เฉินผิง!

เฉินผิงมองไปมองไปทางเจ้าของบาร์แวบหนึ่ง หัวเราะเสียงเย็นออกมาอย่างไม่สนใจเขา

“เถ้าแก่คะ คุณโทรหาท่านหู่สิ ไอ้หนุ่มนี่สร้างเรื่องขึ้นมา ก็ให้ท่านหู่มาจัดการเขา พอดีกับที่เราจะได้รู้ว่าคนที่โทรมาเมื่อกี้นี้ใช่ท่านหู่ไหม”

เยียนเจี่ยพูดแสดงความคิดเห็นกับเจ้าของบาร์

เจ้าของบาร์พผงกหัวสองสามครั้ง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจะโทรหาหลินเทียนหู่ แต่โทรศัพท์กลับดังขึ้นมาเสียก่อน เป็นหลินเทียนหู่โทรมาพอดี!

เจ้าของบาร์รับสายอย่างเร่งร้อน “ท่านหู่...”

“เจ้าหัวล้านหลี่ มารดาแกเถอะทำไมถึงได้ไปยั่วโมโหคุณเฉินกัน ตอนนี้แกรอฉันอยู่ที่นั่น ฉันกำลังจะถึงแล้ว บาร์เฟิงเย่ว์ของแกไม่ต้องเปิดร้านแล้ว ถ้าหากแกกล้าที่จะหนีล่ะก็รอดูเถอะว่าฉันนหลินเทียนหู่จะตามหาแกเจอไหม...”

เจ้าของบาร์ที่เพิ่งได้รับสาย ก็ตะโกนชื่อท่านหู่ออกมา น้ำเสียงโมโหของหลินเทียนหู่ก็ดังออกมา ทำให้เจ้าของบาร์ตกใจจนวางสายไปอย่างโง่งม!

ตอนนี้ต่อให้เขาไม่อยากที่จะเชื่อ แต่ความจริงก็อถูกวางยู่ตรงหน้าเขาแล้ว คนที่เฉินผิงคุยสายด้วยเมื่อครู่นี้คือหลินเทียนหู่จริง อีกทั้งหลินเทียนหู่ยังให้เกียรติเฉินผิงด้วยการเรียกเขาว่าคุณเฉินอีกด้วย!

ในเมื่อเป็นนักเต้นในบาร์ ไม่ใช่อาชีพที่น่าชื่นชมอะไร!

“หันหัน ตอนนี้เธอดีขึ้นบ้างหรือยัง พวกเราไปกันเถอะ...”

เฉินผิงประคองหวังหันหันลุกขึ้นจากโซฟา พร้อมพูดอย่างช้า!

“อื้ม...” หวังหันหันพยักหน้า แต่เมื่อเธอเห็นเจ้าของบาร์กับเยียนเจี่ยที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ทั่วทั้งร่างก็ชะงักไป!

เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมสองคนนี้จึงคุกเข่าอยู่บนพื้น หรือจะเป็นเพราะเฉินผิง?

หวังหันหันมองไปยังเฉินผผิงอย่างไม่เข้าใจ ในสายตาของหวังหันหันแล้ว เฉินผิงเป็นแค่คนธรรมดาคนนึง อีกทั้งยังเป็นคนธรรมดาที่เคยติดคุกมาก่อน!

“เราไปกันเถอะ...”

เฉินผิงไม่ได้อธิบายอะไร และยังดึงหวังหันหันออกไปทางด้านนอก!