ภายในห้องทำงาน มีเพียงความเงียบสงัดราวกับป่าช้า เยียนเจี่ยและเจ้าของบาร์กำลังมองไปยังเฉินผิงที่สงบนิ่ง ภายในใจมีลางสังหรณ์ถึงเรื่องไม่ดีมากมายผุดขึ้นมาเป็นระลอก
“เถ้าแก่คะ คุณเพิ่งบอกว่าเจ้านั่นเพิ่งเรียนสายกับท่านหู่ใช่ไหมคะ”
เยียนเจี่ยถามเจ้าของบาร์เสียงเบา
เจ้าของบาร์ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร เสียงที่ได้ยินลอดออกมาจากโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ เป็นเสียงของหลินเทียนหู่จริง แต่ว่าคนหนุ่มสาวที่ขนยังไม่ขึ้นสักเส้นแบบนี้ แถมยังท่าทางเหมือนพวกข้างถนน และดูไม่เหมือนกับคุณชายตระกูลใหญ่อะไรพวกนั้น ทำไมถึงได้รู้จักหลินเทียนหู่ แถมยังพูดกับหลินเทียนหู่ด้วยน้ำสียงกราดเกรี้ยวแบบนี้?
เยียนเจี่ยที่อยู่ด้านข้างเห็นเถ้าแก่ไม่พูดอะไร จึงทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง “ท่านหู่ไม่มีทางรู้จักคนพรรค์นี้ มันต้องเสแสร้งแน่ๆ คนที่อยู่ในสายเมื่อกี้นี้ก็ไม่มีทางเป็นท่านหู่ ทั้งหงเฉิงมีใครที่กล้าใช้น้ำเสียงแบบนั้นพูดกับท่านหู่กัน”
เจ้าของบาร์ได้ฟังแล้ว ก็พยักหน้าลงเบาๆ อย่างเห็นด้วยกับความคิดของเยียนเจี่ย!
“ไอ้หนุ่ม อย่ามาเสแสร้งที่นี่ให้มันมากนัก ท่าทางจนๆแบบแก ท่านหู่จะมารู้จักได้อย่างไร แกกล้าแอบอ้างชื่อท่านหู่หรือ โทษถึงตายเลยนะ...”
เจ้าของบาร์คำรามใส่เฉินผิง!
เฉินผิงมองไปมองไปทางเจ้าของบาร์แวบหนึ่ง หัวเราะเสียงเย็นออกมาอย่างไม่สนใจเขา
“เถ้าแก่คะ คุณโทรหาท่านหู่สิ ไอ้หนุ่มนี่สร้างเรื่องขึ้นมา ก็ให้ท่านหู่มาจัดการเขา พอดีกับที่เราจะได้รู้ว่าคนที่โทรมาเมื่อกี้นี้ใช่ท่านหู่ไหม”
เยียนเจี่ยพูดแสดงความคิดเห็นกับเจ้าของบาร์
เจ้าของบาร์พผงกหัวสองสามครั้ง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจะโทรหาหลินเทียนหู่ แต่โทรศัพท์กลับดังขึ้นมาเสียก่อน เป็นหลินเทียนหู่โทรมาพอดี!
เจ้าของบาร์รับสายอย่างเร่งร้อน “ท่านหู่...”
“เจ้าหัวล้านหลี่ มารดาแกเถอะทำไมถึงได้ไปยั่วโมโหคุณเฉินกัน ตอนนี้แกรอฉันอยู่ที่นั่น ฉันกำลังจะถึงแล้ว บาร์เฟิงเย่ว์ของแกไม่ต้องเปิดร้านแล้ว ถ้าหากแกกล้าที่จะหนีล่ะก็รอดูเถอะว่าฉันนหลินเทียนหู่จะตามหาแกเจอไหม...”
เจ้าของบาร์ที่เพิ่งได้รับสาย ก็ตะโกนชื่อท่านหู่ออกมา น้ำเสียงโมโหของหลินเทียนหู่ก็ดังออกมา ทำให้เจ้าของบาร์ตกใจจนวางสายไปอย่างโง่งม!
ตอนนี้ต่อให้เขาไม่อยากที่จะเชื่อ แต่ความจริงก็อถูกวางยู่ตรงหน้าเขาแล้ว คนที่เฉินผิงคุยสายด้วยเมื่อครู่นี้คือหลินเทียนหู่จริง อีกทั้งหลินเทียนหู่ยังให้เกียรติเฉินผิงด้วยการเรียกเขาว่าคุณเฉินอีกด้วย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...