หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 62

ห้องโถงของบาร์เหล้า ตอนนี้หลินเทียนหู่นำพรรคพวกเข้ามา และไล่ลูกค้าออกไปจากร้านจนหมด พนักงานทั้งหมดภายในบาร์ต่างถูกล้อมเอาไว้ที่มุม และคุกเข่าอยู่บนพื้น!

เมื่อเห็นคนมากมาย อีกทั้งต่างก็ถืออาวุธเอาไว้ หวังหันหันตกใจจนหน้าซีดอย่างกะทันหัน มือข้างหนึ่งจับที่แขนของเฉินผิงแน่น ร่างทั้งร่างกำลังสั่นเบาๆ!

“ไม่ต้องกลัว...” เฉินผิงพูดปลอบหวังหันหันเสียงเบา!

หลินเทียนหู่เห็นเฉินผิงเดินออกมาก็ กำลังที่จะเข้ามาคุยด้วย แต่เฉินผิงก็ส่งสายตาหยุดเขาเอาไว้ก่อน

เฉินผิงไม่อยากให้หลินหันหันรู้ว่าตนนั้นรู้จักกับหลินเทียนหู่

ถึงอย่างไรในสายตาของคนทั่วไปแล้วหลินเทียนหู่ไม่ใช่คนดีอะไรนัก ถ้าหากว่าให้พ่อแม่ของเขารู้ว่าเขาเข้าไปยุ่งกับหลินเทียนหู่ เกรงว่าจะโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ!

เพียงชั่วครู่หลินเทียนหู่ก็เข้าใจความหมายที่ส่งมาผ่านสายตาของเฉินผิง หลังจากโบกมือแล้ว คนที่เฝ้าอยู่ที่ประตูของบาร์ก็รีบเปิดทางให้ทันที!

เฉินผิงจึงดึงหวังหันหันออกไปทั้งแบบนี้ภายใต้สายตาคนนับสิบ!

ทั้งสองเพิ่งออกไปพ้นประตูของบาร์ ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างน่าเวทนาดังลอดออกมาจากภายในร้าน และยังได้ยินเสียงปึงปังอีกด้วย!

โบกเรียกแท็กซี่แล้ว เฉินผิงก็พาหวังหันหันกลับบ้าน!

ขณะที่อยู่บนรถ หวังหันหันมองไปยังเฉินผิง มีอยู่หลายครั้งที่เหมือนอยากจะอ้าปากอธิบายอะไรออกมา แต่ว่าในทุกครั้งก็ไม่ได้พูด!

“ทำไมเธอถึงได้มาทำงานในที่แบบนี้”

เฉินผิงกลับเป็นฝ่ายเปิดปากออกมาเสียก่อน

หวังหันหันก้มหน้าลง สองมือถูเข้าด้วยกัน กัดริมฝีกปากตัวเองแน่น ผ่านไปสักพักจึงเริ่มพูดขึ้น “พี่เฉินผิง พี่อย่าบอกแม่ฉันได้ไหม ถ้าหากว่าแม่รู้เข้า ต้องโกรธฉันมากแน่ๆ...”

“หันหัน อย่าร้องเลย เงินล้านนึงนี่พี่จะช่วยเธอหาทางเอง...”

เฉินผิงตบเบาๆ บนบ่าของหวังหันหัน!

หวังหันหันเงยหน้าขึ้น มองไปยังเฉินผิงอย่างซาบซึ้งใจ “พี่เฉินผิง ฉันรู้ว่าพี่เพิ่งออกจากคุกมา งานก็ยังไม่มีทำ จะมีเงินเยอะขนาดนั้นได้อย่างไร พี่แค่อย่าบอกแม่ฉันก็พอ เดี๋ยวฉันหาวิธีเอาเอง พี่วางใจเถอะ ฉันไม่ทำอะไรโง่ๆ หรอก ถ้าหากว่าฉันเป็นอะไรไปล่ะก็ แม่ฉันอยู่ไม่ได้แน่ๆ...”

เฉินผิงยิ้มบางๆ และไม่พูดอะไรอีก แต่ว่าเรื่องเงินกู้ดอกเบี้ยสูงจำนวนหนึ่งล้านของหวังหันหัน เขาต้องช่วยเธอจัดการแน่

ตอนนี้ที่ตัวเขามีบัตรของซูเหวินจงอยู่กับตัว ในบัตรมีเงินอยู่สิบล้าน ต่อให้ใช้เงินมากกว่านี้ เฉินผิงก็สามารถไปเอาที่หลินเทียนหู่ได้ อย่างไรเสียตอนนี้สำนักจวี้อี้ก็เป็นของเขาทั้งหมดแล้ว

หลังจากกลับไปถึงเขตชุมชนแล้ว คนขับรถแท็กซี่ก็ไม่ได้เก็บเงินจากพวกเฉินผิง อีกทั้งยังมองไปยังหวังหันหันแล้วยิ้มน้อยๆ “แม่หนู คิดให้เยอะหน่อย เดี๋ยวเรื่องเลวร้ายต่างๆ ก็ผ่านไปได้...”

พูดจบ คนขับรถแท็กซี่ก็เหยียบคันเร่งออกไป ขณะมองตามรถไป เฉินผิงรู้สึกเศร้าสร้อย บนโลกนี้ยังมีคนดีมากเหลือเกิน!