เฉินผิงพาหวังหันหันกลับบ้าน พบว่าหวังฉั่งเฟิ่งกำลังคุยอยู่กับพ่อแม่ภายในบ้านนั่นเอง ที่แท้เฉินผิงอยากให้หวังหันหันสงบอารมณ์ลงได้ก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน อย่างนี้ก็ถูกจับได้ทันที!
เมื่อเห็นเฉินผิงกับหวังหันหันกลับบ้านด้วยกัน หวังฉั่งเฟิ่งรวมถึงเฉินเป่ากั๋วต่างก็ชะงักไป มีแค่ถังหงอิงที่ไม่เห็น อีกยังพูดอย่างเรียบๆ ว่า “เฉินผิง แกกลับมาแล้วเหรอ ทำไมถึงได้กลับดึกแบบนี้”
เฉินเป่ากั๋วดึงแขนของถังหงอิงที่อยู่ด้านข้าง “เฉินผิงกลับมากับหันหันน่ะ สองคนกลับมาด้วยกัน...”
ขณะที่พูดประโยคนี้ ใบหน้าของเฉินเป่ากั๋วก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เมื่อถังหงอิงได้ยิน ก็ยิ้มหน้าบานพร้อมพูดว่า “เฉินผิง เจ้าเด็กคนนี้ แกไปหาหันหัน ก็บอกพวกเรามาตรงๆ ก็พอ ต้องมาทำลับๆล่อๆไปหา อยากจะเซอร์ไพรซ์พวกเราเหรอ”
เฉินผิงหมดคำพูด อยากที่จะพูดอธิบาย แต่กลับไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร!
ตอนนี้มีเพียงหวังฉั่งเฟิ่งเห็นว่าสีหน้าของหวังหันหันไม่สู้ดี แถมยังร้องไห้มาอีก ดังนี้คิ้วของเธอขมวดขึ้นเล็กน้อย “หันหัน ไม่ใช่ว่าแกทำล่วงเวลาเหรอ”
คำถามเป็นชุดของหวังฉั่งเฟิ่ง ถามจนหวังหันหันลนลาน จนไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไร
“ป้าหวัง หันหันไม่ได้ทำโอทีครับ เธอไปดื่มเหล้ากับเพื่อนร่วมงาน สุดท้ายพวกนั้นเอาแต่รินเหล้าให้เธอดื่มไม่หยุด ผมไปเจอเข้า ก็เลยพาหันหันกลับมา!”
เฉินผิงสร้างเรื่องโกหกอย่างเร็วจี๋
หวังฉั่งเฟิ่งได้ยิน ก็รีบลุกขึ้นมาสำรวจร่างกายของหวังหันหัน ดวงตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงพร้อมเอ่ยว่า “เพื่อนร่วมงานอะไรของพวกแกกัน รู้ว่าแกดื่มไม่เป็น ยังรินเหล้าให้แกดื่มอีก เกินไปนักเชียว...”
เห็นแม่ของตนเป็นห่วงแบบนี้ หวังหันหันก็อดทนไม่ไหวแล้ว กอดหวังฉั่งเฟิ่งแล้วร้องไห้ออกมา!
หวังฉั่งเฟิ่งปลอบหวังหันหันอยู่ด้านข้าง “หันหัน ถ้าหากว่าทำงานไม่มีความสุข พวกเราก็เลิกทำ เพื่อนร่วมงานอะไรกัน...”
หวังฉั่งเฟิ่งนึกว่าหวังหันหันถูกเพื่อนร่วมงานรังแก ในใจก็รู้สึกแย่!
อย่างไรเสียหวังหันหันเพิ่งทำงานได้ไม่นาน ยังนับว่าเป็นเด็กใหม่ บริษัทหลายที่ก็ชอบรังแกเด็กใหม่!
“ใช่แล้ว หันหันเธอย่าร้องเลย อย่างมากแค่พวกเราไม่ทำ พรุ่งนี้ลุงเฉินของเธอจะให้คนช่วยเฉินผิงหางาน ให้เขาช่วยหาของเธอไปพร้อมกัน พวกเราเราจบมหาวิทยาลัย กลัวไม่มีงานทำอะไรกัน...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...