หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 615

“คุณเฉิน เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” จ้าวอู๋ฉีถามด้วยน้ำเสียงกังวลเมื่อเขาเห็นเฉินผิงดูสับสน

“ฮะ? อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ผมคงนอนเยอะไป” เฉินผิงตอบยิ้มๆ แล้วก็หันไปหาจงเหมียนเหยียนกับคนอื่นๆ แล้วเขาก็เดินเข้าไปหลังจากนั้น

ดวงตาจงเหมียนเหยียนแฝงแววประหลาดใจเมื่อเขาเห็นเฉินผิง เพราะเขาไม่คิดว่าเฉินผิงจะดูหนุ่มขนาดนี้ ดูเหมือนเขาจะอายุราวยี่สิบ..ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนั้น

“นายคือเฉินผิงเหรอ?” จงเหมียนเหยียนถามพลางกวาดตามองเฉินผิงไม่หยุด

“ใช่ แล้วก็เป็นผมเองที่ฆ่ากู่ฉงของคุณ” เฉินผิงตอบอย่างไม่ลังเลพร้อมพยักหน้า

จงเหมียนเหยียนจ้องมองด้วยสายตาอาฆาต เขารู้ว่าที่เฉินผิงบอกเรื่องนั้นเพราะต้องการกวนประสาทเขา ทุกคนต่างรู้ว่าจงเหมียนเหยียนใช้เวลากว่าหลายสิบปีเลี้ยงดูกู่ฉง

“ไอ้กุ๊ยเอ้ย ฉันยอมรับว่าแกน่ะแข็งแกร่ง น่าทึ่งมากที่แกมีพลังระดับนี้ทั้งที่อายุยังน้อย แต่แกโอหังเกินไป ถ้าแกอดทนกว่านี้และฝึกให้นานกว่านี้สักสิบปี ฉันก็คงจะเทียบแกไม่ได้” จงเหมียนเหยียนพูด

“ไม่จำเป็นต้องฝึกอีกสิบปีหรอก ผมเอาชนะพวกคุณตอนนี้ได้เลย ถ้ายอมแพ้ตอนนี้ พวกคุณจะรอดชีวิต” เฉินผิงตอบอย่างใจเย็น

“ฮ่าๆๆ แกนี่มันโอหังจริงๆ ไอ้กุ๊ย เดี๋ยวฉันจะสอนบทเรียนให้แกเอง”

ระหว่างที่พูดเขาก็ชกใส่เฉินผิง มีควันสีดำห่อหุ้มกำปั้นของเขา มันไม่ปลิวหายไปแม้จะถูกลมแรงพัดใส่

เฉินผิงมองเห็นหมัดพุ่งเข้ามา แต่เขาไม่หลบ ไม่แม้แต่จะตั้งท่าป้องกัน ราวกับว่าเขาวางแผนจะรับหมัดนั้นตรงๆ

จ้าวอู๋ฉีตื่นตระหนกเล็กน้อยตอนเห็นเฉินผิงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ร่างกายไม่ขยับเขยื้อน เขารีบตะโกน “ระวังครับคุณเฉิน ควันที่กำปั้นของเขามีพิษ”

ควันที่โอบล้อมหมัดของจงเหมียนเหยียนคือพิษร้ายแรง แม้ว่าหมัดนั้นจะสังหารเฉินผิงไม่ได้ พิษก็จะเข้าไปในร่างเฉินผิงผ่านรูขุมขน ผิวหนังของเขาจะเน่าฉับพลัน เขาอาจจะสูญเสียทักษะต่อสู้จนหมดสิ้น

แม้ว่าจะได้ยินเสียงตะโกน เฉินผิงก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น อย่างกับว่าเขาไม่ได้ยินที่จ้าวอู๋ฉีพูด ทำเอาจงเหมียนเหยียนเริ่มระแวง

ปัญหาคือจงเหมียนเหยียนไม่รู้ว่าเฉินผิงวางแผนอะไรอยู่ เขาจึงไม่แน่ใจว่าจะมีกับดักหรือเปล่า

ในตอนนั้นจ้าวอู๋ฉีไม่รู้จริงๆ ว่าเฉินผิงตั้งใจจะทำอะไร เขาคิดจริงเหรอว่าจะรับหมัดแบบนั้นได้?

“ไอ้กุ๊ยจองหอง!”

จงเหมียนเหยียนโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด ควันที่กำปั้นของเขายิ่งหนาขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดมันก็ใหญ่จนน่าจะกลืนเฉินผิงเข้าไปได้ทั้งตัว

ตูม!

มีเสียงดังตามมา ร่างของเฉินผิงกระเด็นไปด้านหลังเมื่อถูกโจมตีด้วยพลังเหลือคณา เขาลอยไปไกลกว่าสิบเมตรและชนเข้ากับกำแพงจนพัง

เศษซากหล่นลงมาทับถมเฉินผิงทั้งเป็น ทุกคนตะลึงเมื่อเห็นแบบนั้น

แม้แต่จงเหมียนเหยียนก็ยังอึ้ง เขายืนมองกำแพงที่พังลงมาอยู่ห่างๆ เขาเดาว่าเฉินผิงคงแอบซ่อนไม้ตายเอาไว้ เขาถึงได้ไม่ขยับตัวเลย ที่น่าตกใจกว่าคือเขายืนเฉยๆ ให้หมัดโดนตัวเอง! จงเหมียนเหยียนสัมผัสไม่ได้แม้แต่การป้องกันสักเสี้ยวหนึ่งของเฉินผิง