“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกแกคิดหรือว่า ความสามารถของฉันจะมีเพียงแค่นั้น?”
หลังจากหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จงเหมียนเหยียนหันไปหาเหล่าสหายของเขาและพูดขึ้นว่า “มาแสดงให้พวกมันได้เห็น ว่าความสามารถที่แท้จริงของพวกเราเป็นยังไง”
พวกเขาทั้งห้านั่งลงประจำตำแหน่ง โดยที่จงเหมียนเหยียนนั่งอยู่ตรงกลาง กลุ่มควันสีดำค่อยๆ ลอยออกมาจากพวกเขา ภายใต้ลมหายใจที่สงบนั้นดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพึมพำท่องคาถาอย่างพร้อมเพรียงกัน
ไม่นานเหล่าสัตว์ร้ายและแมลงที่ล่าถอยไปก็กลับมาอีกครั้ง จำนวนของพวกมันเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นทวีคูณ ในคราวนี้พวกมันไม่ได้พุ่งเข้าโจมตีแต่อย่างใด แต่พวกมันกลับรวมตัวเข้าด้วยกันจนค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างจนคล้ายมนุษย์ สุดท้ายพวกมันกลายเป็นสัตว์ประหลาดมนุษย์ขนาดใหญ่ความสูงหลายเมตร
เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นปล่อยควันสีดำออกมา เห็นได้ชัดว่าคราวนี้พวกมันเต็มไปด้วยกู่ฉงพิษจำนวนมาก จ้าวอู๋ฉีถึงกับหน้าซีดที่ได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า สมาชิกคนอื่นๆ ในกระทรวงต่างหวาดกลัวไม่ต่างกันจนพวกเขาถึงกับถอยหนี
“ยิง!”
จ้าวอู๋ฉีสั่งให้พลแม่นปืนยิงไปที่สัตว์ประหลาดตัวนั้น
ปัง! ปัง! ปัง!
ลูกกระสุนปืนจำนวนมากมายพุ่งเข้าใส่ร่างของสัตว์ประหลาดรูปทรงมนุษย์ สร้างรูโหว่เต็มไปทั่วทั้งร่างกายของมัน แต่อย่างไรก็ตาม เจ้าสัตว์ร้ายความสูงหลายเมตรก็สามารถปิดรูบนร่างกายของมันได้ทันที เนื่องจากมันสร้างมาจากสัตว์และแมลง มันจึงสามารถแทนที่ชิ้นส่วนของร่างกายได้ทันทีที่กระสุนทะลุผ่าน
จ้าวอู๋ฉีรู้สึกว่าสถานการณ์ยิ่งเลวร้ายลงไปทุกที เมื่อได้เห็นกระสุนที่ทะลุผ่านตัวของมันไป อาวุธปืนไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย
คนอื่นๆ เริ่มถูกความกลัวกลืนกินไปอย่างช้าๆ พวกเขาบางคนถึงกับวิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว แต่ถึงกระนั้น จ้าวอู๋ฉียังคงยืนหยัดอยู่ เขารู้ดีว่าเขาจะต้องเข้มแข็งและเป็นแบบอย่างให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ไม่เช่นนั้น เป็นไปได้ว่าพวกเขาจะต้องพบกับความล้มเหลว
“ฆ่ามัน!”
จ้าวอู๋ฉีกระโดดพุ่งตัวขึ้นไปบนฟ้าพร้อมอาวุธคู่กาย เขาเหวี่ยงดาบฟาดเข้าใส่สัตว์ประหลาดอย่างไม่ปรานี
เจ้าสัตว์ร้ายตอบโต้เขาด้วยการเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ ที่หมัดของมันเต็มไปด้วยควันสีดำที่พวยพุ่งออกมา มันชกเข้าใส่ร่างของจ้าวอู๋ฉี ส่งผลให้เขาลอยกระเด็นกลับไป เขาดูราวกับว่าวที่กำลังลอยปลิวเพราะเชือกขาด
“อย่าแตะต้องเขานะ!” เฉินผิงตะโกนสั่งทุกคนที่กำลังพยายามเข้าใกล้ ถ้าพวกเขาขืนไปแตะต้องที่ตัวของจ้าวอู๋ฉี พวกเขาเองก็จะได้รับพิษไปด้วยเช่นกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...