หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 637

ตูม!

เฉินผิงโจมตีเข้าใส่อีกครั้งพร้อมเสียงอื้ออึง หลุมขนาดใหญ่ปรากฏรอบข้างตัวของฉินเสี่ยวเทียน ฝุ่นควันลอยคลุ้งจนบดบังตัวเขา

เฉินผิงลอยลงมาที่พื้นอย่างช้าๆ หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ มันจะหยดลงบนพื้นก่อนที่มันจะระเหยไป

เฉินผิงใช้พลังไปอย่างมากในการโจมตีครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงแทบไม่เหลือแรงที่จะกวัดแกว่งดาบได้อีกต่อไป

ฝุ่นควันค่อยๆ จากหายไป ปรากฏร่างกายของฉินเสี่ยวเทียนที่ยังมีชีวิตอยู่ เฉินผิงไม่ได้หมายเอาชีวิตเขา

แม้จะรอดมาได้ แต่ร่างกายของฉินเสี่ยวเทียนก็เต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดพลังของดาบ เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่นไม่ต่างจากเฉินผิง

“ทำ ทำไมแกถึงไม่ฆ่าฉัน?”

ฉินเสี่ยวเทียนมองเฉินผิงอย่างตกใจ ทั้งที่พลังดาบนั่นสามารถฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ ได้อย่างง่ายดาย

กระนั้นแล้ว เฉินผิงได้ไว้ชีวิตเขา รอยฟาดฟันมากมายอยู่รอบกายของเขาเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน กระดูกของเขาราวกับถูกบดขยี้ แม้จะใช้พลังเข้าช่วยแต่เขาก็แทบจะยืนด้วยสองเท้าของเขาไม่ไหว

“ผมไม่ได้หมายจะเอาชีวิตคุณ ดังนั้นคุณจงไปซะ แต่ถ้าคุณต้องการจะแก้แค้นผมอีกละก็เชิญได้เลยทุกเมื่อ แต่คราวหน้าผมจะไม่ปล่อยให้คุณรอดชีวิตแน่นอน” เฉินผิงตอบอย่างเย็นชา

ฉินเสี่ยวเทียนมองเฉินผิงสักพัก ก่อนจะหันหลังและเดินไป เขาขึ้นไปบนรถแล้วขับออกไป

เฉินผิงมองดูรถที่ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

“ถ้าฉันไม่ได้ฝึกบำเพ็ญเพียร วันนี้อาจจะถึงวาระของฉันแทน” เขาพึมพำเมื่อเห็นผิวหนังที่เปลือยเปล่าของเขา

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสี่เพชรพยัคฆ์ตกเป็รหุ่นเชิด คุณเองที่จะต้องถึงวาระอยู่แม้ว่าจะบำเพ็ญเพียร”

จู่ๆ หลงอู่ก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมเสื้อผ้าที่นำมาเปลี่ยนในมือของเขา

เฉินผิงไม่อาจซ่อนความแปลกใจ จริงๆ แล้วหลงอู่ไม่ได้จากไป เขาแค่ซ่อนตัวและคองดูฉันอยู่ตลอดเวลา