หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 642

คำว่า “ปรมาจารย์ยุทธ์” สร้างความตื่นตะลึงให้แก่ทุกคน ยกเว้นซูเหวินจงและผู้ที่มิใช่ผู้ฝึกยุทธ์ โดยเฉพาะหลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งที่รู้ว่าปรมาจารย์ยุทธ์แข็งแกร่งจนน่าตกใจสักเพียงใด

เมื่อสักครู่ที่หลินเทียนหู่บอกว่าไม่กลัวก็เพราะมีคนนับพันอยู่ด้วย ตอนนี้เขาจึงอดมิได้ที่จะรู้สึกอับอาย ไม่ว่าเขาจะมีคนเยอะสักแค่ไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าปรมาจารย์ยุทธ์ พวกเขาก็เป็นได้แค่เพียงมดปลวกเท่านั้น

เฉินผิงมองอู่เม่ยเอ๋อร์ที่กำลังจากไป เขารู้สึกอยากจะไล่ตามเธอไปแล้วถามเรื่องตัวตนที่แท้จริงของหลงอู่ ทั้งยังอยากรู้เรื่องสาเหตุที่ทำให้หลงอู่ช่วยเขา สุดท้ายเขาก็ไม่ขยับตัวสักนิ้วเพราะเขารู้ว่าอู่เม่ยเอ๋อร์คงไม่มีทางบอกอะไรแน่

ซูอวี่ฉีเองก็มองมาที่แผ่นหลังของอู่เม่ยเอ๋อร์พลางมีสีหน้าเก้อกระดากพาดผ่านใบหน้า เธอมาที่นี่เพื่อมอบของบางอย่างที่จะช่วยเฉินผิง แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกอิจฉากันนะ?

เธอนึกถึงคำพูดของอู่เม่ยเอ๋อร์ก็พลันรู้สึกได้ว่าฝ่ายหลังกล่าวไม่ผิดเลย นอกจากหน้าตาสวยแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ทั้งยังอาจจะเป็นภาระให้แก่เฉินผิงในภายภาคหน้าอีกด้วย...

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซูอวี่ฉีก็รู้สึกหดหู่ใจ

ด

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” เฉินผิงเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งหลังจากกวาดสายตามองดูผู้คน

“คุณเฉิน ดูตรงนี้สิครับ”

หลินเทียนหู่ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดกระทู้ ก่อนที่จะแสดงโพสต์ให้เฉินผิงดู

หลังจากเฉินผิงได้อ่านสาส์นท้าประลองที่ฉินเซียวหลินโพสต์เอาไว้บนกระทู้ก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันที

ดูเหมือนฉินเซียวหลินจะออกจากด่านเก็บตัวฝึกบำเพ็ญฌานมาแล้ว หลังจากรู้ว่าลูกหลานของตนถูกเขาสังหาร เขาถึงได้ยื่นสาส์นท้าประลองฉบับนี้

เมื่อเห็นเฉินผิงดูมีท่าทีไม่แยแส คนที่เหลือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความสามารถของเฉินผิง

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เดินออกจากคฤหาสน์ไป หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งเฝ้ายามอยู่ด้านนอกเพื่อคอยอารักขาเฉินผิงอยู่ตลอดเวลา

ถึงแม้ว่าปรมาจารย์ยุทธ์จะทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวจนขวัญกระเจิง แต่พวกเขาก็มิได้ทอดทิ้งเฉินผิงเอาไว้ตามลำพัง

ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ยังอยู่ด้านใน ทั้งยังมีท่าทางเศร้าซึมอีกต่างหาก

“เฉินผิง ฉันขอโทษด้วย เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณล่ะก็ ฉันจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลย” กู่หลิงเอ๋อร์เอ่ยอย่างขอลุแก่โทษ