“อืม เพียงแต่ไม่ได้ติดต่อกันหลายปี ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง!” ซูนฝูไห่พยักหน้าสองสามครั้ง
“ตอนนี้ไม่แน่ว่าอาจจะกลายเป็นคนใหญ่คนโตแล้วก็ได้ เดี๋ยวพอเขามา พวกคุณพูดถึงเรื่องเก่าๆกัน...” ใบหน้าของหลี่เฟิ่งซย๋าเต็มไปด้วยความยินดี จากนั้นมองไปยังซุนเสี่ยวเหมิงที่อยู่บนโซฟาแล้วพูดว่า “รีบไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวจะมีแขกมาบ้าน แกเป็นแบบนี้ดูเหมือนอะไรกัน อีกอย่างหัวหน้าชั้นพ่อแกมีลูกชาย เมื่อถึงเวลาเขาก็มาด้วยกัน ไม่แน่ว่า...”
“โอ๊ย แม่คะ แม่หยุดพูดได้แล้ว ตอนนี้หนูมีแฟนแล้วค่ะ ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รู้ น่ารำคาญจริง...”
ซุนเสี่ยวเหมิงลุกขึ้นจากโซฟา มุ่งไปยังห้องนอนด้วยใบหน้าหงุดหงิด!
“ยัยเด็กคนนี้ ไม่ใช่ว่าเพื่อแกหรือ เจ้าชุยจื้อหย่วนนั่นก็เป็นแค่ผู้จัดการฝ่ายของบริษัท แต่คนที่เขามาเป็นถึงทายาทเศรษฐีรุ่นสอง จะเหมือนกันได้อย่างไร”
หลี่เฟิ่งยังคงพูดตามหลัง!
ซุนเสี่ยวเหมิงไม่มีอะไรจะพูด แต่เมื่อเข้าห้องนอนไปแล้ว ก็ออกแรงปิดประตูไป!
“เด็กคนนี้ไม่เชื่อฟังเลย...” หลี่เฟิ่งซย๋าตะโกนออกมาอีกประโยค จากนั้นพูดกับซุนฝูไห่ว่า “เหล่าซุน ฉันไปล้างผลไม้ คุณอย่าลืมโทรปจองโรงแรม ขอที่ดีหน่อย มื้อเที่ยงจะได้ทานข้าวด้วยกัน!”
“ได้!” ซุนฝูไห่พยักหน้า
อย่างรวดเร็ว ครอบครัวของเฉินผิงก็มาถึงแล้ว ซุนฝูไห่รีบไปเปิดประตู!
เฉินเป่ากั๋วและซุนฝูไห่เมื่อพบหน้ากัน ทั้งสองคนต่างก็ชะงักไป จากนั้นก็กอดกันแน่น!
“หัวหน้าชั้น ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน หลายปีมานี้นายเปลี่ยนไปมากเลย ผมก็ขาวไปไม่น้อย...”
ซุนฝูไห่พูดยิ้มๆ!
“ฮาฮาฮา นายเองก็ร่ำรวยแล้ว สภาพนายตอนนี้ ยังกล้าสวมชุดทหาร...”
เฉินเป่ากั๋วหัวเราะพร้อมชกไปที่ซุนฝูไห่
ซุนฝูไห่มองไปยังถังหงอิงและเฉินผิง เมื่อเขาเห็นถังหงอิงแม้ว่าแววตาจะนิ่งเฉย แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับไร้แวว วกับไม่รู้ซ้ายรู้ขวา ทั้งร่างก็ชะงักไป!
เฉินเป่ากั๋วเห็นแบบนี้ จึงรีบแนะนำ “นี่คือภรรยาของฉันถังหงอิง หลายปีก่อนเธอป่วย ตาสองข้างก็เลยมองไม่เห็น”
ซุนฝูไห่จึงรีบพูดกับถังหงอิง “สวัสดีครับพี่สะใภ้ รีบเข้ามาในบ้านเถอะ...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...