หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 66

ครอบครัวของเฉินเป่ากั๋วนั่งลงบนโซฟ้า ซุนฝูไห่รีบตักน้ำตักท่ามาให้ และยังไม่ลืมที่จะตะโกนไปทางห้องนอน “เสี่ยมหมิง พวกลุงเฉินมาถึงแล้ว รีบออกมาได้แล้ว...”

“ฝูไห่ ไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกเราจู่ๆเข้ามารบกวน ก็รู้สึกเกรงใจมาก...”

เฉินเป่ากั๋วเห็นซุนฝูไห่กระตือรือร้น ในใจก็รู้สึกเกรงใจมาก!

“หัวห้าชั้น มีอะไรใหเกรงใจกัน พวกเราไม่ได้เจอกันหลายปี นายมาหาฉันที่นี่ ก็คิดว่าที่นี่เหมือนบ้านของนายก็ได้ ฉันจองโรงแรมไว้สำหรับมื้อเที่ยงแล้ว พวกเรามาดื่มกันสักมื้อ...”

ซุนฝูไห่พูกไปพลางรินน้ำชาให้เฉินเป่ากั๋ว

ตอนนี้ซุนเสี่ยวเหมิงเดินออกมาแล้ว เปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกาย ผูกผมหางม้า ดูแล้วเหมือนคนหนุ่มสาวที่เปี่ยมไปด้วยพลัง

ซุนเสี่ยวหมิงกวาดสายตาอยู่รอบหนึ่ง หยุดสายตาลงบนร่างของเฉินผิง เธอพบว่าตัวของเฉินผิงอย่างกับพวกข้างถนน ดูแล้วราวกับพวกบ้านนอก อย่างไรก็เหมือนกับพวกชนชั้นล่าง มีตรงไหนที่เหมือนทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองกัน

“เสี่ยวเหมิง ยังไม่เรียกลุงเฉินอีก...”

ซุนฝูไห่พูดกับซุนเสี่ยวเหมิง!

“สวัสดีค่ะคุณลุงเฉิน” ซุนเสี่ยวเหมิงเรียกอย่างไม่มีสตินัก เธอดูราวกับไม่ใส่ใจ อีกทั้ง ในแววตายังมีประกายของความไม่สนใจ!

“เด็กคนนี้นี่ ทำไมถึง...”

ซุนฝูไห่เห็นท่าทางของซุนเสี่ยวเหมิง ก็นึกจะโมโหออกมา แต่ถูกเฉินเป่ากั๋วหยุดเอาไว้ก่อน

“พอเถอะ...” เฉินเป่ากั๋วรีบห้ามซุนฝูไห่ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มพยักหน้าไปทางซุนเสี่ยวเหมิง!

ทั้งสองบ้านนั่งลงคุยเล่นด้วยกัน เห็นได้ชัดว่าซุนเสี่ยวเหมิงอึดอัดอยู่บ้าง!

“พี่เฉิน ฉันได้ยินพี่ซุนของฉันพูด หลังจากที่พี่ออกจากกองทัพแล้วก็ทำงานให้กับทางรัฐ ผ่านไปไม่เท่าไรก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ตอนนี้คงเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่แล้วใช่ไหมคะ”

หลี่เฟิ่งซย๋าถามเฉินเป่ากั๋ว!

เมื่อหลี่เฟิ่งซย๋าถาม ครู่เดียวก็ทำให้เฉินเป่ากั๋วหน้าแดง พูดอึกอักว่า “เปล่า ฉัน...ฉันลาออกแล้ว...”

ใบหน้าของซุนฝูไห่ตกใจ “หัวหน้าชั้น หลายปีที่ผ่านมานี้ลำบามาก ทำไมถึงไม่บอกฉันล่ะ”

“ทั้งหมดผ่านไปแล้ว ตอนนี้เฉินผิงเองก็ออกมาแล้ว ตอนนี้ฉันก็อยากให้นายช่วยสักเรื่อง ดูว่าพอจะหางานให้เขาทำได้ไหม ลำบากหน่อยก็ไม่เป็นไร!”

เฉินเป่ากั๋วถามอย่างนอบน้อม

“นักโทษแรงงาน ตอนนี้จะมีบริษัทที่ไหนต้องการกันล่ะ...”

ซุนฝูไห่ยังไม่ทันพูด หลี่เฟิ่งซย๋าก็พูดแทรกขึ้นมา!

ตอนนี้ท่าทีของหลี่เฟิ่งซย๋าต่างกับตอนแรกราวกับคนละคน!

ซุนฝูไห่ก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ท่าทีที่แสดงออกมาเปลี่ยนไปค่อนข้างมาก!

เฉินเป่ากั๋วจึงรีบพูดว่า “หากว่าลำบากก็ช่างเถอะ ถ้าไม่ได้ฉันจะให้เขาไปหางานทำที่โรงงาน”