หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 662

ท่ามกลางกองกระดูกคือต้นโสมผูกเชือกแดงที่เอนไปเอนมา พอเฉินผิงได้เห็น เขาก็จำได้ทันทีว่ามันคือต้นโสมพันปี

“ทะ ทำไมที่นี่ถึงมีกระดูกมากขนาดนี้?” โจวจื้อเฉียนเอ่ยถามอย่างตกตะลึง

พวกเขาถึงกับลืมโสมพันปีเมื่อได้เห็นกองกระดูก

“ถ้าผมเดาไม่ผิด ที่นี่น่าจะเคยเป็นสนามรบหรือลานประหาร” เฉินผิงสันนิษฐาน

“ใช่ ผมจำได้ว่าเคยมีสงครามที่นี่ ชาวบ้านเคยได้ยินเสียงปืนดังมาจากป่า” โจวจื้อเฉียนกล่าว

“งั้นกระดูกพวกนี้ก็มาจากคนที่ตายในสงครามเหรอครับ?” เสิ่นว่านฟู่ถามเฉินผิงเสียงเบา

“ก็ไม่เสมอไป” เฉินผิงส่ายหัว “ถ้าอยากรู้จริงๆ ว่าพวกเขาตายยังไง เราก็ต้องถามพวกผี”

เขาโก่งนิ้วมือ มีลูกไฟพุ่งออกมาจากมือของเขา มันระเบิดออกกลางอากาศเหมือนดอกไม้ไฟ

มีเสียงโหยหวนตามมาพร้อมลูกไฟนั้น ไม่ช้าท้องฟ้าก็มืดลงเมื่อมีหมอกสีดำบดบังตะวัน

หมอกดำเป็นดั่งวิญญาณร้ายที่ร้องร่ำคร่ำครวญ มีหมอกสายหนึ่งร่อนลงพื้นแล้วกลายร่างจนมีตัวตนคล้ายมนุษย์ มันคือผีตนที่หนีออกจากบ้านตระกูลเสิ่นก่อนหน้านี้

“นี่มันอะไรกัน?” เสิ่นว่านซานตะโกน

เพราะคนอื่นๆ เคยเห็นมาแล้ว พวกเขาจึงไม่ได้ออกอาการมากเท่าเขา แต่ก็ยังขาสั่นเมื่อได้เห็นเหล่าวิญญาณปรากฏตัว

“ไม่นึกว่าจะตามฉันมาถึงที่นี่ วางแผนจะกำจัดฉันงั้นหรือ?” ผีตนนั้นกรีดร้องเสียงแหลม

ผีตนนั้นเงยหน้ามองฟ้าช้าๆ “เราเคยเป็นทหาร พวกที่ถูกฝังอยู่ที่นี่ต่างเป็นเพื่อนร่วมรบของฉัน ข้าศึกลวงพวกเรามาเพื่อฆ่าตรงนี้”

เฉินผิงดับไฟในมือของเขา ที่เขาคิดไว้เป็นความจริง พวกเขาตายอย่างผิดธรรมชาติ พลังงานด้านลบในป่าถึงได้แรงกล้าขนาดนี้

“เรายังวนเวียนอยู่ในป่าเพราะไม่มีใครมาฝังศพให้เรา เราออกไปไหนไม่ได้ แต่โชคดีที่มีต้นโสมตรงนี้ พวกเราใช้ศพของเราหล่อเลี้ยงมัน ฉันหวังว่าจะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ถ้าฉันดูดกลืนสารอาหารจากต้นโสม จะได้พาเพื่อนๆ ออกไปจากป่า แต่คนพวกนี้ขุดกระดูกเราขึ้นมาเพราะอยากได้ต้นโสม”

ผีจ้องมองเสิ่นว่านซานอย่างขุ่นเคือง

ทุกคนต่างได้ยินที่ผีบอก เมื่อพวกเขาได้รู้ว่ากระดูกพวกนี้เป็นของทหาร ก็พลันบังเกิดความเคารพยำเกรง พอคิดดูว่ากระดูกของเหล่าทหารถูกทิ้งระเกะระกะอย่างไม่ใยดี คนตระกูลเสิ่นต่างหันไปหาเสิ่นว่านซานแล้วขมวดคิ้ว

แม้แต่เสิ่นว่านฟู่ก็ยังมองหน้าพ่อของเขาอย่างโกรธเคือง