หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 663

พอถูกทุกคนจ้อง เสิ่นว่านซานก็ก้มหน้าก้มตา หน้าแดงด้วยความละอาย

“จริงอยู่ที่พวกคุณตายเพื่อปกป้องประเทศชาติ แต่ยังไงก็ไม่ควรฆ่าแกงกันแค่เพราะมีคนไปขุดศพของพวกคุณขึ้นมา เรากำลังพูดถึงชีวิตคนอีกมากมายเลยนะครับ..” เฉินผิงเอ่ย

“คนพวกนั้นยังไม่ตาย แค่ติดอยู่ในป่าทางตะวันตก ห่างออกไปราวๆ ห้าร้อยเมตร”

ผีชี้ไปทางทิศตะวันตก

เมื่อได้ยินว่าคนพวกนั้นยังไม่ตาย เสิ่นว่านฟู่ก็มุ่งไปทางตะวันตกเพื่อตามหาในทันที เขาพากลับมาได้จำนวนหนึ่ง แต่เพราะติดอยู่ในป่าหลายวัน ทุกคนจึงดูกระเซอะกระเซิง

พอได้เห็นดังนั้น เสิ่นว่านซานก็นึกเสียใจสิ่งที่เขาทำลงไป ฉันไม่น่าโลภมากเลย ฉันเกือบจะทำคนพวกนี้ตายแล้ว

พอได้เห็นว่าพวกผีไม่ได้ทำร้ายใคร อีกทั้งพวกเขาเคยเป็นทหารตอนยังมีชีวิต เฉินผิงจึงเลิกระแวดระวังโดยพลัน

“โสมพันปีทำให้พวกคุณกลายร่างเป็นคนไม่ได้ แต่เพราะพวกคุณได้สละชีพเพื่อชาติ เราจะสร้างหลุมฝังศพให้ เพื่อให้วิญญาณของพวกคุณไปสู่สุคติ..”

พอพูดจบ เฉินผิงก็หันไปหาเสิ่นว่านซาน “คุณเสิ่น เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะความโลภของคุณ คุณอยากช่วยด้วยการบริจาคเงินสร้างสุสานให้เหล่าทหารที่ล่วงลับไหมครับ? เราน่าจะเผาเครื่องเซ่นไปให้พวกเขาด้วย”

“แน่นอน ผมเต็มใจช่วย..”

เสิ่นว่านซานพยักหน้าพลางคุกเข่า “ผมเต็มใจจัดหาเงินมาเพื่อสร้างสุสานที่ตีนเขา คนรุ่นใหม่จะได้จดจำเหล่าทหารผู้ล่วงลับตลอดไป..”

เสิ่นว่านซานร้องไห้โฮ ดูเหมือนเขาจะสำนึกผิดจริงๆ ตระกูลเสิ่นเริ่มคุกเข่าตามทีละคน สิ่งที่ตระกูลของพวกเขาทำลงไปนับเป็นบาปใหญ่หลวง

เสิ่นว่านฟู่หน้าแดงด้วยความละอาย เขาคุกเข่าลงพื้น “คุณเฉิน ผมจะรีบสั่งให้เก็บรักษาร่างที่เหลืออยู่ของเหล่าทหารเอาไว้ แล้วผมจะสร้างสุสานให้พวกเขาภายในครึ่งเดือน โลกลืมเลือนพวกเขาไปหลายสิบปีและไม่ควรจะลืมอีกต่อไป ผมจะทำนุบำรุงหลุมศพของพวกเขาเอาไว้สามปี เพื่อชดใช้บาปของพ่อผม..”