เฉินผิงทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ยินว่าฉินเซียวหลินมาที่บ้านของเขา
ซูอวี่ฉีคว้าแขนเฉินผิงไว้ตอนที่เขาจะเข้าไปในคฤหาสน์ “เฉินผิง อย่าเข้าไปเลยนะ ฉันกลัว”
ซูอวี่ฉีกลัวว่าเฉินผิงอาจไปมีเรื่องกระทบกระทั่งกันกับฉินเซียวหลิน
“ไม่ต้องห่วง ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่มีอะไรให้กลัวครับ..”
เฉินผิงลูบหลังมือของซูอวี่ฉี
จากนั้น คนอื่นๆ ก็พากันตามเฉินผิงเข้าไปในคฤหาสน์อย่างผ่าเผย
ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น มีชายวัยกลางคนท่าทางดุร้ายนั่งจิบชาอย่างไม่เร่งรีบ เขาสวมเสื้อคลุมสีเทา สูงปานกลาง ชายคนนั้นคือฉินเซียวหลิน
มีสมุนสองคนยืนด้านหลังฉินเซียวหลิน เฉินผิงเหลือบมองและเห็นว่าสองคนนั้นเป็นปรมาจารย์ขั้นห้าเป็นอย่างน้อย
“ฉันมาเพื่อพบเฉินผิง ถ้าเฉินผิงไม่อยู่ที่นี่ พวกแกทุกคนจงไปซะ อย่ามารบกวนฉัน..”
แม้ได้ยินเสียงประตูเปิด ฉินเซียวหลินก็ไม่แม้แต่จะหันมามอง
“ที่นี่บ้านของผม คุณนั่นแหละที่ต้องไป”
เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉินเซียวหลินก็วางถ้วยชาลงโต๊ะแล้วหันมาช้าๆ เขามองไปทางประตูแล้วนิ่งไปชั่วขณะเมื่อได้เห็นเฉินผิง
“แกคือเฉินผิงอย่างนั้นหรือ?” ฉินเซียวหลินถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...