หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 680

“ไม่ต้องกังวล เฉินผิงไม่เป็นไร ถึงเขาจะแข็งแกร่งไม่เท่าฉินเซียวหลิน เขาก็จะไม่แพ้เร็วขนาดนั้น”

หลงอู่ดูสงบนิ่งตรงข้ามกับคนอื่น

เมื่อฝุ่นควันเริ่มจาง คนที่สายตาดีเริ่มมองเห็นเงาลางๆ ยืนอยู่กลางสนามประลอง

ไม่นานนัก หลายคนก็เห็นเฉินผิงที่ยังคงยืนอยู่ กลายเป็นว่าฉินเซียวหลินจัดการเขาในกระบวนท่าเดียวไม่ได้

ดูเหมือนจะมีแต่เสื้อผ้าเฉินผิงที่ฉีกขาด ชุดเกราะสัมฤทธิ์ของเขามีรอยบุ๋มบนอก

พอเห็นเฉินผิงยังไม่ตาย ฝูงชนก็พากันตะลึงอีกรอบ

ซูอวี่ฉีก็ไม่ต่างกัน เธอผุดลุกขึ้นยืนแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ปะ เป็นไปได้ยังไง? เฉินผิงเป็นปรมาจารย์ระดับห้าไม่ใช่เหรอ?”

ซูฉางเซิงงุนงงเมื่อเห็นเฉินผิงยืนบนสนามประลองโดยไร้รอยขีดข่วน เขาแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้คิดผิด ปรมาจารย์อาวุโสอย่างเฉินผิงรอดพ้นจากการโจมตีเต็มกำลังของปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ได้ยังไง? น่าทึ่งที่เขายังยืนอยู่บนสนามประลองอย่างไม่เป็นอันตรายใดๆ

ในตอนนั้น มีเพียงเฉินผิงที่รู้ว่าอวัยวะของเขาเจ็บหนักที่สุด แม้ว่าชุดเกราะสัมฤทธิ์จะลดแรงปะทะบางส่วนจากการโจมตีของฉินเซียวหลิน เขาก็ยังบาดเจ็บภายในบางจุด

เขากระเสือกกระสนใช้จิตตวิสุทธิเพื่อฟื้นฟูตัวเองด้วยพลังวิญญาณ เฉินผิงจึงอดกลั้นไม่ให้กระอักเลือดที่คั่งอยู่ในลำคอได้ ภายนอกเขายังดูสบายๆ

“ทำได้แค่นี้เหรอครับ? ผมแนะนำว่าคุณรีบคุกเข่ายอมรับผิดดีกว่า ผมอาจจะยอมไว้ชีวิตคุณก็ได้”

เฉินผิงยืนนิ่ง สายตาจ้องเขม็ง

แม้เขาจะดูบอบช้ำ แต่ฝูงชนต่างก็ยำเกรงเขาในตอนนี้

จะมีสักกี่คนที่รอดจากการโจมตีของปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ได้?

“เฉินผิง แกอย่าย่ามใจให้มากนัก ฉันสาบานว่าวันนี้ฉันจะฆ่าแก”

เมื่อฉินเซียวหลินตระหนักว่าเฉินผิงรอดจากกระบวนท่าของเขาได้ เขาก็รู้สึกร้อนรนใจ เพราะในตอนแรกเขามั่นใจว่าจะชนะได้ตั้งแต่เริ่ม