หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 7

“นายเพ้อเจ้ออะไร ที่ตรงนี้ไม่ต้องการนาย รีบไสหัวออกไปเลย...”

ซูอวี่ฉีเกรงว่าเฉินผิงจะรบกวนการรักษาของคุณหมอซุน จึงตะคอกด้วยอารมณ์

“ได้ คุณเป็นคนไล่ผมเองนะ ผมจะออกไปนั่งที่ทางเดินด้านนอก ไม่เกินห้านาที คุณจะต้องขอร้องให้ผมกลับเข้ามา”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็เปิดประตูห้องวีไอพีเดินออกไป

ไม่มีใครสนใจเฉินผิงที่เดินออกไป คุณหมอซุนเริ่มฝังเข็มให้ซูเหวินจงอย่างระมัดระวัง ไม่นานนัก คุณหมอซุนก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ!

เมื่อเข็มเล่มสุดท้ายถูกฝังลงไป ซูเหวินจงก็เริ่มรู้สึกตัวและค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ!

“พ่อ พ่อฟื้นแล้ว คุณหมอซุน พ่อฉันฟื้นแล้ว ดีจริงๆ...”

เมื่อเห็นว่าซูเหวินจงรู้สึกตัวแล้ว ซูอวี่ฉีดีใจจนร้องตะโกนออกมา ดวงตาของเธอชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตา

เมื่อครู่นี้เธอกลัวมาก กลัวว่าพ่อของเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก

คุณหมอซุนถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นซูเหวินจงฟื้นขึ้นมา อันที่จริงเขาเองก็ไม่ได้มั่นใจเท่าไรนัก!

แต่ในขณะที่ซูอวี่ฉีและคุณหมอซุนกำลังโล่งอกโล่งใจอยู่นั้น ซูเหวินจงที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว กลับกระตุกชักอย่างรุนแรง สีหน้าท่าทางของเขาเจ็บปวดและทรมานมาก แล้วใบหน้าทั้งใบก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม!

“พ่อ...พ่อ...” ซูอวี่ฉีร้องตะโกนเสียงดัง เธอรีบเอ่ยถามคุณหมอซุนด้วยความร้อนใจ “คุณหมอซุนคะ เกิดอะไรขึ้น”

ในเวลานี้ คุณหมอซุนก็รู้สึกตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน “ผม...ผมก็ไม่รู้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ...”

“คุณถามใครล่ะ คุณเป็นหมอนะ!”

ซูอวี่ฉีร้อนใจแล้ว เธอตะคอกใส่คุณหมอซุน

ขณะนี้ อาการชักของซูเหวินจงเริ่มค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งแน่นิ่งไปในที่สุด แม้แต่ลมหายใจก็หยุดนิ่ง

คราวนี้ ความตื่นตระหนกของคุณหมอซุนยิ่งเพิ่มทวี หากซูเหวินจงเป็นอะไรไป เขาจะต้องซวยแน่ๆ

“พ่อ อย่าทำให้หนูกลัวสิคะ อย่าทำให้หนูกลัวสิ...”

ซูอวี่ฉีร้องไห้ออกมาแล้ว

“คุณหนูซู พวกเราส่งประธานซูไปโรงพยาบาลเถอะครับ ผมจนปัญญาแล้ว!”

คุณหมอซุนพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวล

สาเหตุที่เขาตัดสินใจให้ส่งซูเหวินจงไปโรงพยาบาลในเวลานี้ ก็เพื่อหลบเลี่ยงความรับผิดชอบ หากซูเหวินจงเสียชีวิตที่โรงพยาบาล นั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแล้ว

“คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ สถานการณ์ของพ่อในตอนนี้ จะทนไปถึงโรงพยาบาลได้หรือ คุณรีบช่วยพ่อเดี๋ยวนี้เลย ถ้าคุณช่วยชีวิตพ่อไม่ได้ คุณก็อย่าคิดจะมีชีวิตรอด...”

เวลานี้ สติของซูอวี่ฉีขาดผึงไปแล้ว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

ตระกูลซูเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของหงเฉิง หากคิดจะจัดการกับหมอตัวเล็กๆ สักคน มันก็เรื่องง่ายๆ เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

นาทีนี้ คุณหมอซุนตกใจจนขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว เขาเองก็หมดหนทาง และจู่ๆ ในขณะที่กำลังวิตกกังวลอยู่นั้นก็นึกถึงเฉินผิงขึ้นมาได้ จึงรีบร้อนเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณหนูซูครับ เด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินออกไปคนนั้น ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีวิธีรักษา ผมว่าเขาน่าจะมีความสามารถพอตัวเลย!”

เมื่อคุณหมอซุนพูดถึง ซูอวี่ฉีจึงนึกถึงเฉินผิงขึ้นมาได้ ทว่า เมื่อสักครู่นี้คุณหมอซุนเพิ่งจะดูถูกเฉินผิงไป แต่ในเวลานี้กลับเอ่ยชมเขา ไม่มีอะไรนอกไปจากต้องการให้เฉินผิงมารับผิดชอบแทนเขาเท่านั้นเอง!

ขอเพียงเฉินผิงลงมือการรักษา แล้วหากซูเหวินจงเสียชีวิตลง ความรับผิดชอบก็จะถูกปัดพ้นไปจากตัวของเขา แต่กลับไปตกอยู่ที่เฉินผิงแต่เพียงผู้เดียว

ซูอวี่ฉีลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายเธอประคองให้ซูเหวินจงนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป!

เวลานี้ เฉินผิงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโถงทางเดิน เขารู้ว่า ซูอวี่ฉีจะต้องออกมาหาเขา

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงยังอยู่ ซูอวี่ฉีจึงรีบวิ่งไปหาเขา แต่เมื่อจะอ้าปาก กลับนึกขึ้นได้ว่า แม้แต่ชื่อของเฉินผิง เธอก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ