ราชาพิษประเมินเฉินผิงและเห็นสีหน้าหื่นกระหายและสายตาเร่าร้อนของฝ่ายหลัง “ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าเด็กผู้นี้จะสามารถสังหารปรมาจารย์ยุทธ์อย่างฉินเซียวหลินได้ กว่าจะมาถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ได้ก็ลำบากเลือดตาแทบกระเด็น ฉินเซียวหลินเก็บตัวฝึกฝนมาหลายปีกว่าจะเลื่อนขึ้นมาถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ได้ กลับต้องมาถูกไอ้เด็กพรรค์นี้ฆ่าเอาเสียได้”
ราชาพิษกล่าวพลางเดินข้ามห้องไปอยู่ตรงหน้าเฉินผิง ตอนนี้เขายืนอยู่ใกล้กับเฉินผิงและเสี่ยวหลาน
เมื่อเสี่ยวหลานเห็นสายตาที่ราชาพิษจับจ้องมาที่เฉินผิงก็ถึงกับใจเต้นระทึก เธอเกรงว่าเขาจะจับพิรุธได้
“เสี่ยวหลาน ถอดเสื้อของมันออก” ราชาพิษออกคำสั่งด้วยเสียงเรียบ แล้วเผลอตะคอกใส่เธอโดยไม่ทันคิด
เสี่ยวหลานตกตะลึงกับคำสั่งอันปัจจุบันทันด่วนของเขา “ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยคะ พ่อบุญธรรม?”
เสี่ยวหลานไม่เข้าใจสาเหตุที่ทำให้ราชาพิษสั่งให้เฉินผิงถอดเสื้อออก
ถึงเฉินผิงจะยังคงแสยะยิ้มสัปดน ทว่ากลับรู้สึกใจหายวูบ
หรือว่าราชาพิษจะเป็นพวกวิปริต? เกิดมันชอบผู้ชายขึ้นมา ฉันจะทำยังไงเล่า? ฉันไม่ชอบไม้ป่าเดียวกันหรอกนะเว้ย!
เฉินผิงใจเต้นแรงพลางครุ่นคิด ถ้าหากราชาพิษเป็นพวกกามวิตถาร งั้นฉันก็จะลงมือสังหารมันเสียก่อนเลย ฉันจะไม่ยอมเสียพรหมจรรย์ให้ผู้ชายหรอกนะ
ราชาพิษขมวดคิ้วให้กับคำถามของเสี่ยวหลาน “ทำตามคำสั่งของฉันซะ! ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องที่จะทำให้แกฟัง!”
เมื่อจับสังเกตได้ถึงความขุ่นเคืองในน้ำเสียง เสี่ยวหลานก็รีบหุบปากลงทันทีพลางมองเฉินผิงด้วยสีหน้าจนใจ “เฉินผิง คุณถอดเสื้อเถอะ”
เฉินผิงมองเสี่ยวหลานอย่างเร่าร้อน แล้วยิ้มชั่วร้ายให้กับคำสั่งของเธอ “คุณอยากให้ผมถอดเสื้อไปทำไมกัน? หรือว่าคุณอยากจะทำในต่อหน้าผู้คนมากมายงั้นรึ? ผมรู้สึกตื่นเต้นจัง! ผมไม่ให้คุณทำมันต่อหน้าคนตั้งเยอะตั้งแยะหรอกนะ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว”
เฉินผิงถอดเสื้อเผยให้เห็นร่างตึงกระชับได้สัดส่วนของเขา
แววพึงพอใจทอประกายในดวงตาของราชาพิษยามมองมาที่ร่างของเฉินผิง เขาเอื้อมมือไปจับแขนของเฉินผิงแล้วหยิกมันลงไปด้วยสีหน้าอิจฉา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...