“คุณเฉิน เริ่นเสียนผู้นำแห่งตระกูลเริ่นต้องการจะคุยกับคุณ ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาว่างหรือไม่ครับ?” ซุนซือเหมี่ยวเอ่ยถามเฉินผิงอย่างสุภาพ
“เขาอยู่ที่ไหน?”
เฉินผิงเองก็สงสัยใคร่รู้ว่าตระกูลเริ่มได้เตรียมสิ่งใดให้กับเขา
“ได้โปรดตามผมมา คุณเฉิน...” ซุนซือเหมี่ยวกล่าวพร้อมนำทางเฉินผิงไปด้านหลัง
หลังจากเดินผ่านโถงทางเดิน ชายทั้งสองก็มาถึงห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง ซุนซือเหมี่ยวเปิดประตูออก เฉินผิงเห็นชายสูงอายุที่มีอายุไล่เลี่ยกับซุนซือเหมี่ยวนั่งอยู่ภายในห้อง
“คุณซุน...” เมื่อชายสูงวัยเห็นซุนซือเหมี่ยว เขาก็รีบลุกขึ้นและกล่าวทักทายเขาทันที
“คุณเริ่น นี่คือคุณเฉิน...” ซุนซือเหมี่ยวกล่าวพร้อมชี้ไปทางเฉินผิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง
เริ่นเสียนเดินไปหาเฉินผิงทันทีและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณเฉิน ผมได้ยินชื่อของคุณมานานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสได้พบกับคุณเสียที นี่นับเป็นเกียรติของผมอย่างมาก...”
เริ่นเสียนกล่าวกับเฉินผิงด้วยความนับถือและมีมารยาท เนื่องจากชายผู้นี้มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก เริ่นเสียนจึงให้เกียรติเขาอย่างมาก
“คุณเริ่น คุณกล่าวเกินไปแล้ว...” เฉินผิงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่าเริ่นเสียนมีเรื่องที่ต้องการขอร้องเขา
จากนั้นพวกเขาทั้งหมดนั่งลงคุยกันในห้อง เริ่นเสียนรินน้ำชาให้กับเฉินผิง
“คุณเริ่น คุณต้องการที่จะพบกับคุณเฉินเป็นพิเศษ ไม่ทราบว่าท่าต้องการหารือเรื่องใด?”
ซุนซือเหมี่ยวเริ่มหัวข้อสนทนา
“ใช่แล้วล่ะ ฉันมีสมบัติวางทิ้งไว้อยู่เฉยๆ ที่บ้านตระกูลเริ่น มันช่างไรค่าเสียเหลือเกิน ฉันเลยต้องการที่จะมอบมันให้กับคุณ คุณเฉิน...”
เมื่อพูดจบ เริ่นเสียนก็เปิดกระเป๋าใบหนึ่งที่วางอยู่ด้านข้างของเขาและหยิบห่อขึ้นมาจากกระเป๋า
หลังจากที่แกะของที่ห่ออยู่หลายชั้น ภายในปรากฏให้เห็นหม้อสีทองแดงอันแสนประณีต
เฉินผิงไม่ได้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณมากนัก แต่เขาก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยกับหม้อต้มขนาดเล็กอันนี้ มันจะเอาไปใช้ทำอะไรได้นะ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...