“แกเป็นใครกันแน่? ทำไมแกถึงไม่กลัวกระบี่ปีศาจของฉัน?”
หนิงอวี่ไม่รู้จริงๆ ว่าเฉินผิงเป็นผู้บำเพ็ญปีศาจหรือเปล่า เนื่องจากชายหนุ่มไม่เกรงกลัวกระบี่ปีศาจของตนเลย
“ทำไมฉันต้องกลัวด้วยเล่า?” เฉินผิงย้อนถามเสียงเรียบ
หนิงอวี่จ้องเฉินผิงตาเขม็งพลางกัดฟันแน่นเสียจนได้ยินเสียงแตกหัก ดูเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว
เขาเริ่มระเบิดพลังมหาศาลจากกระบี่ของของตนเองอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า เขาแผดเสียงต่ำพลางกุมกระบี่ในมือก่อนจะซัดฝ่ามือออกไปอย่างแรง
“ในนามโลหิตแห่งธรรมะ ขอขับไล่ปีศาจ! จงมอดไหม้!” เขาร่ายคาถา
ทันใดนั้นเปลวเพลิงก็ลุกไหม้บนกระบี่ปีศาจ เปลวเพลิงช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน เพราะมันกลายเป็นสีเขียวมรกตราวกับอัคคีหลิน แรงกระตุ้นจากเลือดของหนิงอวี่ทำให้เปลวเพลิงโหมไหม้อย่างแรง กลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ของเลือดแผ่ออกมาจากกระบี่ปีศาจอย่างไร้ที่สิ้นสุด
ฉัวะ!
หนิงอวี่กวัดแกว่งกระบี่ปีศาจในมือใส่เฉินผิง เพียงชั่วพริบตาเดียว ลุกไฟสีเขียวมรกตทั้งสามที่แผ่ซ่านไปด้วยพลังก็พุ่งเข้าใส่ฝ่ายหลังเพื่อล้อมเขาเอาไว้
“เฉินผิง ระวังตัวด้วย! นั่นคืออัคคีหลิน เพียงแค่สัมผัสก็จะแผดเผาคนทั้งเป็นโดยไม่มีโอกาสรอดชีวิต!” เมื่อเห็นเช่นนั้น เสี่ยวหลานก็รีบเอ่ยเตือนขึ้นมาทันที
เฉินผิงเองก็สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของเปลวเพลิงดังกล่าวอยู่นานแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าหนิงอวี่จะใช้อัคคีหลิน อย่างไรเสียมันก็อันตรายมากเหลือเกิน หากประมาทเพียงนิดเดียว ก็อาจจะถูกตลบหลังได้
ฉันไม่คาดคิดว่ามันจะใช้วิธีการอันโหดเหี้ยมพรรค์นั้นเพียงเพราะมันไม่สามารถเอาชนะฉันได้!
“ทุกคน ถอยไป” เขาออกคำสั่ง
สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาแล้วยกมือขึ้นกลางอากาศ กระบี่วิเศษที่กำลังแผ่ไอเย็นปรากฎขึ้นในมือของเขา
ทันทีที่กระบี่วิเศษปรากฏอยู่ในมือของเขา ทุกคนก็ดูเหมือนจะตกตะลึงไปทันที โดยเฉพาะหนิงอวี่ที่รู้สึกตกตะลึงถึงขีดสุดเพราะเขาได้เห็นกระบี่วิเศษในมือของชายหนุ่มปรากฎขึ้นกลางอากาศ
“มาดูกันซิว่ากระบี่พิฆาตมังกรของฉันหรือกระบี่ปีศาจของแกที่จะยอดเยี่ยมกว่ากัน”
ฟิ้ว!
ปัง! ปัง! ปัง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...