หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 772

ขณะที่เฉินผิงเตรียมจะตอบโต้ เขาก็สังเกตเห็นร่างของหนิวอวี่ซวนเซไปทางด้านหลังทันที

เมื่อฝ่ายหลังร่อนลงสู่พื้นก็แทบสะดุดล้ม

“นี่หมายความว่ายังกันครับ คุณเซี่ย?” หนิวอวี่เอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว

“มันคือคนที่ฆ่าลูกชายของฉัน ดังนั้นจึงมีแค่ฉันที่เอาชีวิตมันได้ คุณควรจะกลับไปนั่งดูเฉยๆ นะ อะไรกัน? คุณเกรงว่าผมจะไม่สามารถฆ่ามันได้งั้นรึ?” เซี่ยโหวตุนถาม

ที่จริงเซี่ยโหวตุนอ่านใจของหนิงอวี่ออกแล้ว นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาขวางฝ่ายหลังเอาไว้

ถึงหนิงอวี่จะไม่พอใจกับสถานการณ์ในตอนนี้ แต่เขาก็ไม่กล้าโต้แย้งและได้แต่ฝืนใจถอยกลับไป

“เจ้าหนุ่ม ฉันจะฉีกแกให้เป็นชิ้นๆ!” หลังจากพูดจบ กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้นรอบตัวเซี่ยโหวตุน แล้วกระแทกใส่เฉินผิงจนฝ่ายหลังหายใจไม่ออก

“แกจะฆ่าฉันได้ไหมก็ยังไม่รู้เลย” ทันใดนั้นเฉินผิงก็ชูกระบี่พิฆาตมังกรขึ้น ซึ่งทำให้เกิดเสียงดังหึ่งราวกับว่ามันกำลังให้ความช่วยเหลือเฉินผิงอยู่

เมื่อเห็นเช่นนั้น เซี่ยโหวตุนก็หรี่ตาพลางมุ่งความสนใจมาที่กระบี่พิฆาตมังกร เห็นได้ชัดว่าเขาให้ความสนใจกระบี่เป็นอันมาก

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็สังเกตเห็นว่าเซี่ยโหวตุนสนใจกระบี่ซึ่งทำให้เขาบังเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาทันที ดังนั้นเขาจึงถอนพลังกลับคืนมาจนเกือบทำให้ตนเองถูกพลังของเซี่ยโหวตุนบดขยี้เอา

เฉินผิงดูสิ้นหวังเต็มทีและดูเหมือนจะไม่สามารถรวบรวมพลังลมปราณของตนเองมาต่อสู้กับเซี่ยโหวตุนได้

เมื่อเห็นกลิ่นอายรอบตัวของเฉินผิงสูญสิ้นไป เซี่ยโหวตุนก็ยกยิ้มมุมปาก “ศิลปะการต่อสู้มุ่งเน้นเรื่องความก้าวหน้าแบบมั่นคงและค่อยเป็นค่อยไปเพื่อทำให้มีรากฐานที่ดี ฉันไม่รู้ว่าแกใช้วิธีอะไรถึงได้บรรลุระดับปรมาจารย์อาวุโสได้ตั้งแต่อายุยังน้อยถึงเพียงนั้น แต่สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์ ตอนนี้ยังไม่แน่ใจอีกเหรอว่าฉันจะสามารถฆ่าแกได้ไหม?”

เฉินผิงสีหน้าไม่ดีทั้งยังหอบหายใจแรง จากนั้นเขาก็เหลือบมองเซี่ยโหวตุนด้วยสายตาอ้อนสอนพลางกล่าวว่า “ผมจะมอบกระบี่พิฆาตมังกรให้ แต่คุณต้องไว้ชีวิตผมเป็นการตอบแทน ถ้าหากคุณไม่ตกลง อย่างแย่ที่สุดผมก็จะตายไปพร้อมกับกระบี่พิฆาตมังกร ผมแน่ใจว่าคุณรู้ดีว่ากระบี่วิเศษล้ำค่ามากขนาดไหน จริงไหมล่ะ?”

เฉินผิงคิดจะใช้กระบี่พิฆาตมังกรมารักษาชีวิตของตนเองเอาไว้

ในขณะเดียวกัน เซี่ยโหวตุนก็รู้สึกสับสน เขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะร้องขอเช่นนั้น

หลินเทียนหู่และคนอื่นๆ รู้สึกตกตะลึงไม่แพ้กัน

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณเฉินกันแน่? เขาบ้าไปแล้วรึไง? เขาฆ่าลูกชายของเซี่ยโหวตุนเชียวนะ ถึงจะมอบกระบี่ให้เซี่ยโหวตุน แต่เซี่ยโหวตุนจะปล่อยเขาไปได้ยังไงกันเล่า?” หลินเทียนหู่ถามด้วยสีหน้าสับสนอย่างถึงที่สุด

“วันนี้คุณเฉินทำตัวแปลกจริงๆ แบบนี้ไม่เหมือนตัวเขาเลย” ชื่อเฟิ่งเหลือบมองเฉินผิงด้วยสีหน้าสับสน เพราะไม่เข้าใจว่าฝ่ายหลังกำลังทำอะไรกันแน่

แต่ถึงกระนั้น ไป๋เสี่ยวซานก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เขากลับหรี่ตามองภาพตรงหน้า ถึงแม้ว่าเขาจะรู้จักเฉินผิงได้ไม่นาน แต่เขาแน่ใจว่าเฉินผิงไม่ใช่คนจำพวกที่จะยอมประนีประนอมหรือรักตัวกลัวตาย ดังนั้นเขาจึงเชื่อว่าต้องมีเหตุผลที่ทำให้เฉินผิงทำเช่นนั้นเป็นแน่

ในขณะเดียวกัน เซี่ยโหวตุนที่ตกตะลึงไปบ้างก็พินิจพิเคราะห์เฉินผิง เขาเคยคิดว่าเฉินผิงเป็นคนกล้าหาญ ไม่คาดคิดเลยว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย ฝ่ายหลังจะเป็นขี้ขลาดตาขาวไปเสียได้

หากมองอีกแง่หนึ่ง เฉินผิงเป็นคนที่สังหารบุตรชายของเขา ย่อมไม่มีทางที่เซี่ยโหวตุนจะปล่อยเขาไปอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้น เขาก็อยากได้กระบี่พิฆาตมังกรก่อนที่จะทำอย่างอื่น ดังนั้นเขาจึงผงกศีรษะพลางกล่าวว่า “ถ้าหากแกมอบกระบี่วิเศษให้ฉัน ฉันก็จะไว้ชีวิตแก แต่แกก็ยังต้องชดใช้บาปของตัวเองอยู่ดี ฉะนั้นแกต้องขึ้นเขาไปเฝ้าสุสานของลูกชายฉันเป็นเวลาสามปี”

เขาไม่กล้าตอบรับคำของ่ายๆ เพราะเกรงว่าเฉินผิงจะสงสัยเอาได้

“ได้สิ ขอเพียงคุณไม่ฆ่าผม ต่อให้ผมต้องอยู่ที่นั่นเป็นสิบปีก็ยินดี” หลังจากพูดจบ เฉินผิงก็ยกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นมาแล้วโยนไปให้เซี่ยโหวตุน

ฝ่ายหลังเอาพลังลมปราณล้อมรอบตัวเองไว้ ก่อนจะยื่นมือออกไปรับกระบี่เพราะเกรงว่าเฉินผิงอาจจะเล่นลูกไม้กับเขา

ขณะที่เขาถือกระบี่พิฆาตมังกรเอาวาในมือ เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันเลือนราง กระบี่พิฆาตมังกรก็ส่งเสียงดังหึ่งขึ้นมาในชั่วขณะจิต